น้อยหน่า ('.' )
|
 | |
|
พี่วิเชียรค่ะ เว็บเพจนี้ http://www.bangkaew.com/elearning/ ช้ามากกกเลยค่ะ น่าจะเป็นเพราะภาพที่พี่นำมาประกอบด้านขวามือ เยอะไปหรือเปล่าค่ะ ทำให้หลายๆท่านเข้ามา รอนานมากกก็เลยพากันไปเว็บอื่นกันหมดนะค่ะ ลองกวนพี่ลองเช็คอีกที บางครั้งลองที่เครื่องพี่เองไม่รู้หรอกค่ะ พี่ลองเช็คเวลาโหลดของเพจนั้นๆได้ด้วยโปรแกรมที่พี่สร้างเพจนี้ขึ้นมาก็ได้ ว่าใช้เวลาโหลดเท่าไร ถ้าเกิน 45 วินาที ถือว่านานมากแล้ว คงต้องปรับที่รูปของพี่ให้มีขนาด size ของภาพให้เล็กลง หรือไม่ก็ต้ดให้น้อยลงดีมั๊ยค่ะ .. |
| |
|
ตอนที่ ๑๐ เปลี่ยนแปลงที่จะเรียนรู้ .......... เจ้าตัวยุ่งอายุ ฟันเริ่มขึ้นเป็นระเบียบสวยมาก แต่ยังมีปัญหาเรื่องเขี้ยว 4 เขี้ยวอยู่ ตอนนี้เขี้ยวล่างซ้ายรู้สึกว่าจะเสีย ฐานฟันนั้นมีสีคล้ำ ฟันเป็นสีขุ่นๆคล้ำๆ ไม่รู้ไปกัดแทะอะไรมา ซึ่งตอนนั้นเราสงสัยอย่างมากว่าฟันมันเป็นอะไรกลัวเค้าไม่หล่อ(อิอิ) เจ้านายก็มักจะบอกว่าเดี่ยวมันก็หลุดเองแหละ แต่จนแล้วจนรอดมันก็ไม่มีวี่แววว่าจะหลุด ซึ่งเป็นฟันที่มีปัญหาทำให้เจ้าตัวยุ่งหงุดหงิด ไม่อารมณ์ดีอย่างที่ควรจะเป็น มีขู่บ่อยมากจนบางทีไร้เหตุผลต้องหาวิธีแก้ปัญหากันต่อไป ซึ่งช่วงนั้นเจ้านายต้องเดินไกลอีกครั้ง เป็นช่วงที่เราทุกข์ใจเป็นที่สุด -เหนื่อยที่สุด เพราะเจ้าตัวยุ่งเค้ามีการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมหลายอย่าง ทั้งทางร่างกาย อารมณ์ ซึ่งบางที่เราไม่รู้เรื่อง ได้แต่ดูแล้วเก็บความสงสัยไว้ คงได้แต่พูดได้คำเดียวว่า รอ รอจนกว่าเจ้านายจะกลับ เราคนเดียวไม่สามารถพาเจ้าตัวยุ่งไปหาหมอได้ เมื่อเจ้านายกลับมา สิ่งที่เราต้องแก้ปัญหาให้เจ้าตัวยุ่งตอนนั้นคือ การพาไปถอนเขี้ยวที่มีปัญหานั้นออกไป เพราะเขี้ยว(ฟันแท้) มันแทงขึ้นมายาวพอสมควรแล้ว แต่ของเก่าที่มีซึ่งเป็นฟันเสียกับไม่หลุด พอโดน(เวลาเล่น) ก็หงุดหงิด อารมณ์ไม่ดีบ่อยครั้ง เวลาพาไปหาหมอ(ที่คลีนิกเดิม) เจ้าตัวยุ่งจะเริ่มกังวลแล้ว ทางที่ไม่คุ้นเคย ไม่ใช่ทางกลับบ้าน หางเริ่มตก นั่งไม่เป็นสุข มองซ้ายมองขวา คงคิดว่านายจะเอาผมไปปล่อยที่ไหนเนี่ย (ต้องมองทางและจำทางให้แม่นอย่างงัยเสีย จะได้กลับเองได้ อิ อิ) เท่าที่ไปหาหมอและสังเกตแต่ละครั้ง เจ้าตัวยุ่งจะไม่เห่ากับทุกคนนะ ถ้าใครเฉย ไม่สนใจ เดินผ่านไปไม่ต้องมาอะไรกับเค้า เค้าก็เฉยๆ พอถึงคิวที่ต้องขึ้นเขียง คราวนี้ละมันส์เจ้าของหมาเหลือเกิน ตื่นไม่ยอมท่าเดียว ก็เลยต้องให้หมอมายืนฉีดยาสลบอย่างอ่อนๆ (หมอเรียกว่า ยาซึม) ให้ที่หน้าประตู ไม่ถึง 5 นาที ยาเริ่มออกฤทธิ์ เจ้าตัวยุ่งเริ่มขาอ่อน ยืนไม่อยู่ พยามเดินเข้ามาที่ตัวเรา หมอบนอนข้างๆ ในตัวเค้าเราก็อยากรู้นะว่ายาที่ฉีดเข้าไปมันทำให้เค้ารู้สึกอย่างงัย เค้าอยู่ไม่สุขเลย ถึงจะเดินไม่ค่อยไหว แต่ก็จะเดิน ขาสั่น ตาเริ่มมีน้ำคลอๆ โอ๊ย.. ตอนนั้นเราแค่เห็น เราสงสารอย่างบอกไม่ถูก แววตาเค้า เค้าถามอะไรเราเยอะแยะ ได้ทำได้แค่ปลอบเค้า หมอเห็นว่ายาออกฤทธิ์เต็มที่แล้ว ก็ให้เราพาหมาขึ้นเตียง ผ้าก็ไม่ปูรองให้ (หมาอื่นที่พันธุ์เล็กๆ ปูให้ทู้กกตัวเลย) พื้นเตียงเย็นหวาบ แค่วางเจ้าตัวยุ่งลงเค้าก็สะดุ้งเฮือกเลย หมอก็ให้เราจับปากหมาอ้า.า หมอจะได้สอดคีมเข้าไปได้เพื่อจะได้ดึงฟันซี่นั้นได้ แต่ด้วยใจนักสู้ หรืออึดของหมาก็ไม่รู้ มันไม่ยอม ผงกหัวดิ้นถึงที่สุด วงแตกทั้งหมอทั้งผู้ช่วย เจ้าของยังสติดีอยู่นะ .. แต่หมอเริ่มไม่มั่นใจแล้ว เลยออกความเห็นว่าต้องฉีดยาสลบอย่างแรง ไม่งั้นถอนไม่ได้ ... อ้าว.. เอาก็เอา(อีกแระ) แต่เราก็ถามหมอต่อว่า ปกติถอนฟันหมาอื่นๆ ต้องวางยาสลบกันม่ะ หมอบอกว่า ไม่หรอก แค่ยาซึมก็พอ แต่เจ้านีโอไม่ยอมเลยต้องขั้นนี้แหละ ตอนจับเค้าเพื่อฉีดยาสลบ เค้าจะฉีดเข้าที่สะโพกขาหลังนะ ช่วงที่ยาเดินหมอบอกว่าต้องเรียกชื่อเค้าตลอด พอยาเดินหมด หมดฤทธิ์เลยนะเอง หลังจากได้ถอนฟันนั้นไปแล้ว เจ้าตัวยุ่งเปลี่ยนไปทางดีขึ้น ในเรื่องการขู่ของเจ้าตัวยุ่ง แต่ละครั้งจะมีสาเหตุของการขู่ทุกครั้งเท่าที่สังเกตมา เริ่มจากกรณีที่ 1 การหวงอาหาร ตอนนี้ลดลงไปมาก จากเดิมที่เข้าใกล้ไม่ได้ ตอนนี้นั่งอยู่ใกล้ได้เลย หยิบชามข้าว ชามน้ำเค้าได้ แต่ขณะที่กินหยิบไม่ได้ (มีขู่อยู่) นอกจากชามข้าวแล้วถ้าเป็นขนมอื่นที่เราให้จากมือ จะตกลงพื้นหรือว่า เค้าทำตกเอง เวลาเราหยิบก็ไม่มีขู่ สรุปคือว่าหวงชามข้าวขณะที่กิน แต่อยู่ใกล้ได้ นั่งเดินใกล้ๆได้ กรณีที่ 2 การขู่เวลาที่ไม่ซบอารมณ์(ไม่ได้ดั่งใจ) เวลาพาไปเดินเล่น บางครั้งเราต้องกระตุกสายจูงไม่ให้ไปทางอื่น หรือไม่ให้ไปคาบเศษอาหาร ฯลฯ เวลาที่เค้าไม่พอใจเมื่อกลับบ้าน ต้องจับเช็ดเท้า เค้าจะขู่ในลำคอทีนึงก่อน ไม่กัดไม่เห่าไม่แสดงอาการก้าวร้าว คือเราจะรู้ว่าวันนี้เราขัดใจเค้าให้แล้ว ยังไม่หมดพอไปนั่งรับแอร์ ซึ่งเป็นห้องนอนของเรา เราเดินเข้าไปมีขู่อีกครั้ง พอเราไม่สนใจ ไม่เล่นด้วยพักใหญ่ๆ บ่นอะไรของเราไปเรื่อย เค้าก็รู้ตัวเราเลยต้องการให้ตัวยุ่งรู้กติกาการอยู่ร่วมกัน เรารู้ว่าเราแก้นิสัยเค้าไม่ได้ แต่เราลดความถี่ของเค้าได้ เราก็เลยต้องสังเกตเจ้าตัวยุ่งจนได้ประมวลสาเหตุได้ 2 เรื่อง(เวลาที่ขู่ในลำคอ) ในช่วงอายุนี้เราได้รู้มาจากในเว็บว่า เป็นช่วงที่หมาเหมาะที่จะสอน-ฝึกอะไรเค้าได้ ก็ควรจะสอนในช่วงอายุเท่านี้ เราก็เริ่มที่จะสอนคำสั่งพื้นฐานให้เค้าเป็นหมาที่น่ารักประจำบ้าน(ถึงจะไม่น่ารักนอกบ้านเลยก็ตาม) จริงๆแล้วควรจะเป็นเจ้านายสินะที่ควรจะสอนเค้า แต่เค้าก็ไม่เอา เรากลัวเหลือเกิน กลัวหมาเรามีปัญหา กลัวหมาไม่น่ารัก(เพราะคน) เราเลยตัดสินใจที่จะเรียนรู้เข้ามาหาอ่านการฝึกหมา เราไม่ได้ตั้งเป้าว่าหมาต้องเก่ง เริ่ด... เอาแค่เค้ารู้จักคำสั่ง เป็นหมาที่ดีฟังคำสั่งรู้เรื่อง ไม่ใช่เล่นไปวันๆ คำสั่งแรกที่เราสอนเค้าในช่วงอายุเท่านี้คือ สวัสดี เราทำอยู่หลายวันมาก โดยการพูดคำนี้ แล้วจับขาข้างหนึ่งของเค้ายกขึ้น บอกเค้าให้มองหน้า แล้วให้รางวัล ผ่านมา 4-5 วัน เรากำลังเล่นกันอยู่ เราเลยสอดแทรกคำสั่งที่เรากำลังเค้าอยู่ วันนั้นเค้าอารมณ์ดี และเป็นจังหวะที่ดีมาก เค้าสวัสดีได้โดยไม่ต้องจับนำแล้ว แล้วก็เป็นหมาบ้ายอเสียด้วย โดยการทำซ้ำๆ บ่อยค่ะ เจ้าตัวยุ่งทำและเข้าใจคำสั่งเค้าจะดีใจ และทำซ้ำๆอยู่อย่างนั้น (ตลกดี) คนที่ไม่เป็นอย่างเรามันภูมิใจอย่างบอกไม่ถูกเลย ^-^ เค้ายอมรับเรามากขึ้น สนุกเวลาที่ได้เล่นกันมากขึ้น แต่เราไม่ลืมที่จะสอนเค้าไปด้วยเลย พอแน่ใจแล้วว่าเค้ารู้คำสั่งนั้นๆอย่างถูกต้อง เราก็เพิ่มคำสั่งอื่นตามมาเรื่อยๆ เช่น ขอ, หมอบ, รอ (นั่ง, ไม่ สอนมาตั้งแต่วันแรกที่เค้าเข้ามาอยู่ที่บ้าน) |
(ไอ้ตัวยุ่ง) วันนั้นเลยได้จัดการกับตัวเค้าหลายเรื่อง สภาพเหมือนหมาตายจับไปในทิศไหนก็ได้ | |
|
พี่ ว พี่ลองเข้ามาดูที่เว็บบอร์ดนี้อีกครั้ง ดูความเหมาะสมของสีพื้น กับตัวอักษรที่ลิ้งค์ อ่านลำบากมาก สีมันกลืนกันไปเลย ขอออกความเห็นอีกนิด .. การออกแบบรูปแบบ(กราฟฟิค) แบบนี้ เค้ามักจะ fax font ของรูปแบบตัวอักษรให้ตายตัว เพื่อเวลา user ใช้งาน เค้าสามารถเปลี่ยน size ตัวอักษร ที่ Brower ของเค้าได้จะมีผลกระทบกับรอยต่องานกราฟิคแต่ละชิ้นค่ะ เช่น ถ้า user เปลี่ยน text size บน browrer เป็น Largest หรือ Larger ผลจะทำให้กราฟฟิคของพี่(หัวเรื่อง) ดูไม่น่ามองทันที |
| |
|
ตอนที่ 9 ลูกผู้ชาย --- หวงกิน ..................... หลังจากที่ส่งเสียงเป็นแล้วผ่านมาได้ครึ่งเดือนเจ้าตัวยุ่งก็แสดงความเป็นผู้ชายออกมาโดยการยกขาฉี่ โอ้.. ตอนนั้นเค้าตลกมาก โชว์ใหญ่เลยเดินๆอยู่ยกขาฉี่อีกแล้ว เรียกว่ารอบบ้านมันแสดงอาณาเขตไว้หมด มีวันนึงเล่นกันในบ้านคึกท่าไหนไม่รู้ พี่แกยืนราดบนโซฟา โธ่...เหนื่อยฉันอีกแล้วไอ้ตัวยุ่ง(สมชื่อที่ชอบใช้เรียกจริงๆ) ยังมาทำหน้าไม่รู้เรื่องอีกน่ะ(เอง) เวลาที่เค้าทำผิดเรา 2 คนไม่เคยตีเค้า รู้สึกว่ายังไม่ถึงขั้นที่ต้องทำอย่างนั้น ได้แต่ดุ ไม่สน ไม่เล่นด้วย บ่นอะไรของเราไปเรื่อย แค่นี้เค้าก็คอตกแล้วกลัวเราจะไม่รักเค้าแล้ว 555 พาไปเดินเล่นเค้าก็ฉี่ตามเสาไฟฟ้า โคนต้นไม้ มากกว่าตอนที่ยังยกขาฉี่ไม่เป็นเสียอีก แต่สิ่งหนึ่งที่เราจะสอนบอกเค้ามาตลอดคือ การฉี่หน้าบ้านคนอื่น ซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่ดีเลย(ในความคิดเรา)เห็นทำท่ายกขาปุ๊ปเรากระตุกสายจูงทันที เค้าจะเซไม่ทันได้ตั้งหลักฉี่หรอก(อิอิ) เป็นการสร้างนิสัยที่ดีให้หมาเราด้วย แล้วเพื่อนบ้านก็ไม่มาด่าว่าหมาเราไปอึ ไปฉี่หน้าบ้านเค้า เพราะว่า-- หนึ่งเราไม่เคยปล่อยหมาออกไปโดยไม่มีเจ้าของ สอง--เมื่อเค้าออกไปข้างนอกถึงจะอยู่ในสายจูงเราก็ไม่เปิดโอกาสให้เค้าทำเช่นนั้น เค้าเลยเป็นที่ชื่นชอบของคนแถวนั้น แต่คงไม่ถึงกับมารักเพราะว่าเค้ามองว่าบางแก้วดุไม่อยากมายุ่ง แต่อย่างน้อยเค้ามองว่าหมาเรามารยาทดี แค่นี่เราก็ปลื้มแล้ว ช่วงที่เค้าเริ่มแสดงอาณาเขต เวลาที่พาออกไปเดินเล่นเค้าเริ่มมีพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปอีก การอึนอกบ้านระหว่าเดินเล่นเกิดขึ้น เรา งง มากเพราะก่อนหน้านี้เค้าไม่เป็นน่ะ จะเดินอยางเร็วเพื่อกลับบ้าน ตอนแรกเราไม่เข้าใจว่าทำไมเค้าต้องเดินเร็วอย่างนั้น ยังนึกว่าเค้าเหนื่อยที่ไหนได้ เค้าวิ่งไปอึ แต่มาช่วงที่ยกขานี้เค้าเปลี่ยนไปเค้ามากจะอึข้างนอกท่าเดียว(เวลาเดินเล่น) ต้องหาทางแก้ไขกันอีกแล้ว ไม่ใช่อะไรหรอกเพราะเราต้องไปเก็บอึ(ไม่งั้นเพื่อนบ้านด่าตายเลย) ในเว็บบอร์ดมีผู้อาวุโสให้คำแนะนำว่า "เรื่องหมาตัวผู้ที่ชอบทำเครื่องหมายแสดงอาณาเขต(ฉี่) เราฝึกเขาให้ลดความถี่ลงได้ โดยทำเสียงห้าม แล้วพาเขาเดินผ่านไปให้เร็วขึ้น ถ้าปล่อยให้เขาออกมาแล้ววิ่งฉี่ตามใจชอบ ก็จะควบคุมเขาไม่ได้ เราจะทำเสียงบอกให้เขารู้ความหมายของการ อึ หรือ ฉี่ ทุกครั้งที่พาหมาออกมาอึ-ฉี่ โดยตอนหมากำลังอึ หรือฉี่ เราทำเสียงไปด้วยพร้อมๆกับเขา เหมือนจะให้เด็กอึ-ฉี่นั่นแหละ ไม่นานนัก หมาจะเข้าใจความสัมพันธุ์ของเสียงเรา กับการอึ-ฉี่ ถ้าเขาทำท่ายกขาหรือวนๆแล้วทำท่าเบ่งตรงที่เราไม่อยากให้เขาอึ-ฉี่ เราก็จะทำเสียงห้าม พอเขาเดินต่อไปและทำท่าอีก ถ้าเราโอเคก็จะทำเสียงสัญญาณให้เขารู้ เขาก็จะเข้าใจว่าตรงนี้โอเค" ซึ่งเราทำแล้วยอมรับว่าได้ผลดีมาก แรกๆเค้าจะขืนตัวอยู่เหมือนกัน เราจะสังเกตพอเค้าจะตรงเข้าไปที่ๆเค้าเคยอึให้รีบกกระตุกสายจูงทันที และต้องเปลี่ยนพฤติกรรมบางอย่าง เช่นจากที่เคยเดินเล่นเฉยๆ เราก็เริ่มให้เจ้าตัวยุ่งวิ่งออกกำลังโดยเราวิ่งไปกับเค้าด้วย ซึ่งก็ลดให้เรื่องการอึข้างทางได้ด้วย เพราะกว่าจะวิ่งเสร็จพี่แกก็เหนื่อยลิ้นห้อยอยากจะเดินกลับบ้านอย่างเดียว 555 เราก็ไม่รู้หรอกว่าจริงหรือเปล่า แต่วันไหนเดินเล่นธรรมดาพี่แกจะแวะตลอด หลังจากนั้นเจ้าตัวยุ่งมันก็เอาแต่ฉี่ แถมไปฉี่ทับของตัวอื่นอีกน่ะ พอมีหมาพุดเดิ้ลมาวิ่งหน้าบ้าน(ไม่มีเจ้าของ ปล่อยอิสระเหลือเกินนนน) มาฉี่รดประตูรั้ว เจ้าตัวยุ่งฉี่ทับของเค้าทันที แถมด้วยการขู่ไปหลายหน พักหลังๆเจ้าพุดเดิ้ลทั้งสองตัวนั้นไม่กล้ามาฉี่รดประตูอีกแล้ว เพราะทุกเช้าเจ้าตัวยุ่งเค้าไปฉี่ก่อนทุกที เดือดร้อนให้เราต้องหาวิธีกำจัดกลิ่นไม่พึ่งประสงค์อีกแล้วได้สูตรวิธีการกำจัดกลิ่นจากพี่สมาชิกในชุมชนท่านนึงได้แนะว่าให้ใช้ น้ำยาไฮเตอร์ผสมน้ำ 1 : 5 ฉีดพ่นไปในบริเวณที่ต้องการ ซึ่งก็ได้ผลดีมากและมีอีกสูตรหนึ่งที่ได้คำแนะนำมาแต่ไม่ได้เอาไปใช้เพราะไม่สะดวกที่จะทำหาซื้อยากด้วย ถ้าใครอยากลองใช้ก็ลองดูนะ น้ำสกัดชีวภาพ ปลอดภัยไม่มีสารเคมีเป็นพิษ นอกจากใช้ผสมน้ำราดดับกลิ่นได้แล้ว ยังใช้อาบน้ำแก้โรคผิวหนังได้ด้วย(ทั้งคนและหมา) ในช่วงอายุตอนนั้น นอกจากเรื่องแสดงอาณาเขตแล้วเราก็พบว่าเจ้าตัวยุ่งหวงของกินอย่างมากกับเจ้าของ ซึ่งตอนนั้นเราหนักใจมาก เราบอกกับเจ้านายว่าไม่ได้น่ะอย่างนี้ต้องพาไปเข้าโรงเรียนเดี๋ยวเอามันไม่อยู่มาขู่อย่างนี้ได้ไง .. พอมาทบทวน อาการของเค้าที่เกิดขึ้นเป็นความผิดพลาดของเราเอง(จริงๆแล้วอาจจะเป็นมาตามสายพันธุ์ของเค้าก็ได้นะ) ตอนแรกที่เลี้ยงตลอดเวลาที่เอาเค้ามาวันแรกจนเค้าอายุได้ 3เดือนครึ่งเราใกล้ชิดกับเค้ามาตลอด(ในเวลากินข้าว) พออายุใกล้ 4 เดือนเรารับงานมาทำที่บ้านชิ้นหนึ่งเลยทำให้ช่วงนั้นที่เค้ากินข้าวเราจะได้ทำงานบ้าง เพราะเวลาอื่นเค้าจะชวนเล่นตลอด ถ้าไม่นอนกับกินอย่าหวังว่าพี่แกจะนิ่งเลย เราก็มานั่งทำงานตอนที่เค้ากินข้าวเป็นอย่างนี้สักระยะหนึ่ง จนวันหนึ่งเราต้องเดินไปเอาของในบริเวรณนั้น เราตกใจมากเพราะเค้าไม่เคยขู่เราเลยด้วยเรื่องอย่างนี้ เราต้องมาหาสาเหตุว่าเพราะอะไร ทบทวนเหตุการณ์ว่าเราละเลยอะไรไปหรือเปล่า เรารู้ว่าหมากับเรื่องหวงของกินเป็นของคู่กัน แต่แค่เดินผ่านไม่ไปแย่งของเค้า เค้าต้องรับได้สิไม่งั้นจะอยู่ร่วมในบ้านได้อย่างงัย เราเลยเข้ามาหาอ่านจากในเน็ตอีกครั้ง ดูว่าเค้ามีเทคนิคว่าการแก้ปัญหาเรื่องอย่างงี้กันอย่างงัย วิธีส่วนตัวที่ทำอยู่ตอนนั้นคือ การให้ข้าวเราจะถือชามไว้เอง ใกล้กับชามน้ำของเค้า 3-4 วันแรก เป็นครึ่งๆชั่วโมงที่เค้าไม่ยอมเดินมากิน แต่หมอบรออยู่อย่างนั้น มองๆๆ ว่าเมื่อไหร่เราจะลุกไป(เค้ายังระแวง) นานมากจนเราเมื่อย เหงื่อท่วมตัวเลยเลย แต่ต้องทนจนเค้ายอมเดินมากิน แล้วเราก็สั่งเค้านั่ง แต่อาการเค้าก็ยังระแวงอยู่ ทำอย่างงี้ทุกวันเช้า-เย็น จนเค้าคุ้นเคยกับเราไม่ระแวงแล้ว เดี๋ยวนี้เรียกก็มากินปกติแล้ว ไม่หวงเหมือนช่วงที่ผ่านมา มาวันนี้เราก็ลองดูใหม่(หลังจากที่สังเกตว่าเค้าลดการระแวงเรื่องกินไปเยอะแล้ว) เราก็ลองเลื่อนชามข้าวเค้า เริ่มจากให้เค้ากินได้ 2-3 คำเราก็ค่อยๆเลื่อนชามออกเค้าก็ตาม โดยไม่ขู่ (อยู่ในอาการปกติ) ส่วนกระดูกเราก็ให้เค้าแทะจากมือเราอยู่พักใหญ่จนเราปล่อยมือ เค้าเริ่มชินจนเดี๋ยวนี้เค้าเอามาแทะบนตักบ้าง บนขาบ้าง จับกระดูชิ้นนั้นของเค้าได้เวลาหลุดจากขาเค้า ... ต้องใช้เวลาอย่างมากเลย แต่ก็ได้ผลดี .. อ้อ..ท่านอื่นที่เข้ามาอ่านนี้ และมีลูกสุนัขช่วงอายุ 3 เดือนขึ้นอย่าละเลยเรื่องเล็กน้อยกับลูกสุนัขที่กำลังมีการปรับตัวเปลี่ยนแปลงเดี๋ยวจะเหนื่อยเหมือนเรา ทุกวันนี้เราเดินผ่านได้แล้วไม่มีขู่แต่อย่าแตะชามข้าวขณะกินนะ(ผมหวงครับ) ตอนเจ้าตัวยุ่งอายุ 4 เดือนกว่า ฟันเริ่มขึ้นเป็นระเบียบสวยมาก แต่ยังมีปัญหาเรื่องเขี้ยว 4 เขี้ยวอยู่ ตอนนี้เขี้ยวล่างซ้ายรู้สึกว่าจะเสีย ฐานฟันนั้นมีสีคล้ำ ฟันเป็นสีขุ่นๆคล้ำๆ ไม่รู้ไปกัดแทะอะไรมา ซึ่งตอนนั้นเราสงสัยอย่างมากว่าฟันมันเป็นอะไรกลัวเค้าไม่หล่อ(อิอิ) เจ้านายก็มักจะบอกว่าเดี่ยวมันก็หลุดเองแหละ แต่จนแล้วจนรอดมันก็ไม่มีวี่แววว่าจะหลุด ซึ่งเป็นฟันที่มีปัญหาทำให้เจ้าตัวยุ่งหงุดหงิด ไม่อารมณ์ดีอย่างที่ควรจะเป็น มีขู่บ่อยมากจนบางทีไร้เหตุผล -- ต้องหาวิธีแก้ปัญหากันต่อไป --> |
| |
|
ตอนที่ 8 เสียงเรียกของการรอคอย................ อายุย่างเข้า 4 เดือน เสียงเรียก(หอน)ครั้งแรกของเจ้าตัวยุ่ง ที่เราทั้งสองได้ยินคือเย็นวันหนึ่งที่เรากลับมาจากทำงานกัน เจ้าตัวยุ่งส่งเรียกเรียก(หอน)เป็นครั้งแรก เราไม่รู้เลยว่าหมาพันธุ์นี้เค้าจะส่งเสียงเพื่อสื่อสารกันอย่างนี้ เราได้ยินเราถามเจ้านายว่า มันทำอะไรทำไมมันหอนล่ะ หมาบ้านอื่นเค้าไม่เห็นหอนรับเวลาเจ้านายกลับบ้านกันเลยนี่ เจ้านายบอกว่ามันก็หอนธรรมชาติของมันนะสิ (นึกในใจ .. ธรรมชาติอะไรวะ ทำไมบ้านอื่นไม่เป็น) ต้องหาคำตอบกันอีกแล้ว "มันหอนธรรมชาติของมัน" ชอบมากๆเวลาที่เค้าชูคอสูงๆ แววตาต้องแสงไฟยามค่ำคืนช่างงดงามดีจริงๆ เสียงเรียกแห่งความคิดถึง การรอคอยทุกนาทีได้จบลงแล้วของวันนี้ ..เค้าพยามที่จะส่งเสียงเรียกอีกแต่ก็ไม่มีเสียงออกมานั้นเป็นครั้งแรกของเค้าเหมือนเด็กหัดพูด (ยังจำวันนั้นได้ดี ประทับอย่างบอกไม่ถูกโดยที่เรายังไม่รู้ว้าเป็นธรรมชาติของหมาพันธุ์นี้) ช่วงอายุ 1 เดือนกว่าถึง 4 เดือนบริเวณบ้านจะรกสุดๆ เราเหนื่อยกับการต้องเก็บกวาด เจ้าตัวยุ่งกัดแทะต้นไม้ตายเกือบหมดเลย เหลือแต่ต้นไม้ใหญ่ ไม้ดอกไม่เหลือให้ดมดอมแล้ว แต่เราก็ไม่ว่าเค้า(ธรรมชาติเค้า เหอ ๆ ๆ) ดีกว่าเค้าไปทำลายข้าวของอย่างอื่น ...ใครๆมักจะพูดว่าบางแก้วชอบเล่นน้ำ เราเคยคิดจะหาอ่างบัวมาตั้งประดับบ้านก็ต้องหยุดความคิดไว้ก่อน แต่เราก็ไม่ได้ห้ามที่จะไม่ให้เค้าเล่น แต่จัดให้เค้าเล่นเป็นเวลา(ไม่อยากให้เค้ารู้สึกว่าขาด) เวลาที่ให้เค้าได้เล่นน้ำคือเวลาที่เรากลับบ้าน ก่อนเข้าบ้านหลังจากที่ได้เล่นกับเจ้านายจนเหนื่อยลิ้นห้อยแล้ว เวลานั้นเค้าจะมีความสุขมากเต็มที่ จะตีน้ำกระจายอย่างไงก็ได้ จะเล่นอย่างงัยนายก็ไม่ว่าอยู่ในสายตาตลอด พอเค้าเหนื่อยเค้าก็หยุดเอง ไม่นานหรอก ประมาณ 5-10 นาที เราก็คอยดูพฤติกรรมเค้าไปด้วย มีความสุขดีเสียอีกที่เห็นเค้ามีความสุขทุกครั้งที่เรากลับบ้าน แล้วเค้าก็ให้เราจับล้างเท้าเช็ดเท้าแต่โดยดี พอเข้าบ้านแล้วเราจัดการทิ้งน้ำนั้นไป เป็นอันว่าเราก็ฝึกเจ้าตัวยุ่งให้เล่นเป็นเวลาอีกเรื่อง ปัญหาที่บางแก้วเล่นน้ำจนบ้านสกปรกบ้านรกก็หมดไป เค้าจะไม่เรียกร้องที่จะเล่นถ้าเรายังไม่ให้เล่น บางครั้งตั้งทิ้งไว้เค้าก็ไม่เล่น (แล้วแต่อารมณ์เค้ามั่งนะ) และแล้วการจากกันที่ยาวนานของเจ้าตัวยุ่งกับเจ้านายก็มาถึง วันนั้นเจ้าตัวยุ่งอยู่ไม่เป็นสุขเลย เดินตามติด หมอบเฝ้าดูอย่างไม่คลาดสายตาเลยทีเดียว พอวันที่ต้องเดินทางเจ้าตัวยุ่งร้องตามยืนเกาะประตูรั้วยื่นมือไข้วคว้าจะไปกับเค้า ไม่ยอมเข้าบ้านหมอบดูอยู่หน้าบ้านเป็นนานสองนาน เรียกเข้าก็ไม่เข้า .. เอาอย่างงัยละยัยน้อยหน่า เธอต้องเผชิญหน้าคนเดียวกับเจ้าหมาพันธุ์ที่เค้าว่าดุแล้วน่ะ 555 อาทิตย์แรกจำได้ว่าเราร้องไห้ทุกวันเลย 555 มานั่งนึกแล้วขำตัวเองจังนี้เรากลัวเจ้าตัวยุ่งเหรอ ตอนนั้นยังดีที่เจ้านายโทรมาถามเป็นระยะๆ(เมล์ไปก็ไม่ตอบ) เราก็เล่าไปโดนดุกลับมาทุกที มีคำหนึ่งที่เจ้านายว่าจนเราโมโหมากคือ "จะให้หมาคุมคุณ หรือว่าคุณจะคุมหมา" เท่านั้นแหละความกล้ามาจากไหนไม่รู้ เราจะหันไปพึ่งใครล่ะไม่มีใครมาทำให้แล้วน่ะ อย่างน้อยไอ้ตัวยุ่งเค้าก็ยอมรับเราในระดับหนึ่ง ต้องทำได้สิ(ว่ะ) ช่วงเวลา 3 อาทิตย์ที่เราต้องทำให้เจ้าตัวยุ่งยอมรับเราให้ได้(ไม่ใช่แค่นายที่ให้ข้าวให้น้ำ) เราเข้ามาอ่านเรื่องการฝึกหมาจากทุกที่เท่าที่เราจะหาได้ พอดีไปเจอเว็บหนึ่ง "http://home-of-gsdlovers.pantown.com/"(ขออนุญาตอ้างถึง) เราเริ่มจะเล่นกับเจ้าตัวยุ่งโดยสอนไปและเล่นไปด้วย ..จะทำอย่างงัยไม่ให้หมาเบื่อ ..ทำอย่างงัยไม่ให้หมาทำผิด บวกกับที่เราเข้ามาอ่านบทความของสหายท่านนึงกับเพื่อนๆในชุมชุนว่า บางแก้วเค้ามีพฤติกรรม นิสัย ปัญหาอะไรบ้างที่เกิดจากหมาพันธุ์นี้บ่อยๆ เราก็นำมาปรับใช้กับเจ้าตัวยุ่งทุกๆวัน นำมาแก้ปัญหาหาสาเหตุกันไป อันไหนเป็นเหตุมาจากเราก็ปรับและระวังไม่ให้เกิดอีก เค้าจะค่อยๆเรียนรู้ไปเรื่อยๆ ว่าเราก็กำลังสื่อสารอะไรกับเค้า กำหนดเรื่องเวลาให้เค้ารู้ว่าตอนนั้นเค้าจะได้อะไร ทำอะไร ในช่วงเวลาที่เจ้านายไม่อยู่ตอนนั้น เราทำได้งัยโดนงับตลอด แต่พอเราไม่กลัวแล้วหยุดนิ่งไม่ดึงมือกลับ เจ้าตัวยุ่งมันก็นิ่งแถมเลือบตามองเราอีกแน่ะเค้าก็ไม่กัดน่ะ ตอนเย็นกลับบ้านดีใจสุดๆ พอเราเข้าบ้านเรียกก็ไม่มา เหมือนเค้ารู้ว่าอีกคนไม่เห็นมาเลย หมอบรออยู่นั้นแหละจนดึกดื่นถึงจะเรียกให้เปิดประตูเป็นอย่างนี้เป็นอาทิตย์ จนเข้าอาทิตย์ที่สองเค้าเริ่มจะสนุกที่อยู่กับเรามากขึ้น มีการเล่นมากขึ้นแต่เรายังเจ็บมาก(ฟันค่ะฟันคมมากๆ) เราต้องหาลูกบอลมาให้เล่น หาผ้ามาเล่นซึ่งเค้าชอบเล่นมาก แย่งผ้าชักเย่อกัน วิ่งไล่จับ แกล้งทำเป็นจับเค้าไม่ได้ต้อนหน้าต้อนหลังเค้าจะวิ่งอย่างคึกสนุกสุดๆ แต่เราก็หาจังหวะที่จะจับเค้าแล้วอุ้มตัวลอยให้เค้ารู้ว่าจะวิ่งหนีอย่างงัยนายก็จับเจ้าได้ เค้าดีใจมากที่เราจับเค้าได้แล้วอุ้มตัวลอย (แต่กว่าจะจับผมได้ก็ต้องมาสีสันกันหน่อย ใช่ม่ะนายหญิง 555) บางครั้งที่เห็นเราเศร้าเจ้าตัวยุ่งก็เอาตัวมานั่งใกล้ๆ บางครั้งก็มาเบียดเอาคางมาเกยทับบนขาบ้าง เราเริ่มรักเค้าอย่างบอกไม่ถูกมันมากกว่าสงสารห่วงใยที่เรามีให้เค้าในช่วงแรกๆ.. ตอนนั้นจำได้ว่าอาการหวงเราของเจ้าตัวยุ่งยังไม่มากเหมือนทุกวันนี้อาจจะเป็นเพราะตอนนั้นเค้ายังเด็กด้วยมั่ง เมื่อการรอคอยของเจ้าตัวยุ่งจบลง ..ในวันหนึ่งเค้าวิ่งออกไปหน้าบ้านก่อนที่เราจะรู้เสียอีกว่าเจ้านายมา พอไปถึงประตูรั้วเจ้าตัวยุ่งหอนแสดงความดีใจคิดถึงและส่งเสียงเรียกให้เรารู้ว่า สมาชิกของฝูงมาแล้ว เจ้านายเปิดประตูเข้ามาได้กระโดด วิ่งวนรอบเจ้านายอยู่พัก ล้มลงนอนให้เกาพุง ลุกกระโจนใส่อย่างดีใจโดยเค้าฉี่ราดใส่เจ้านายอย่างไม่รู้ตัว 555 เป็นครั้งแรกที่เราเห็นพฤติกรรมดีใจสุดๆของเค้า วันนั้นเค้าลืมเราไปเลยเดินตามเจ้านายตลอด เล่นๆ คึกดีใจ .....อืม......เห็นแล้วก็มีความสุขดีน่ะ จากที่เค้าส่งเสียงเรียก(หอน)เป็นแล้ว เค้าพยามจะสื่อสารกับเราด้วยเสียงหอนหลายต่อหลายครั้ง ตอนแรกๆเราไม่เข้าใจเลยว่าเจ้านี้มันหอนอะไรบ่อยๆ พอฟังจากเสียงที่เค้าหอนส่งมาให้เรา เราสังเกตเอาจากเหตุการณ์ตอนนั้นมันเกิดอะไรขึ้น ทำอะไรกันอยู่ เราก็พอจะเข้าใจว่าเจ้าตัวยุ่งเค้าหอนแต่ละครั้งเค้ากำลังบอกอะไรกับเรา เสียงก็จะต่างกัน(โดยระดับ และจังหวะเสียงที่หอน) อย่างเหตุการณ์เมื่อเช้า เจ้าตัวยุ่งได้เพื่อนไม่ได้รับเชิญลงมาทักทายถึงพื้นที่เจ้าตัวยุ่งหมอบอยู่ เจ้าแตนเพื่อนบ้านของเจ้าตัวยุ่งนี้เอง เค้าหอนเรียกว่าให้เรามาจัดการให้หน่อย 555 (เค้าไม่ชอบ เพราะเคยรู้พิษสงกันมาแล้ว) พอเราจัดการเสร็จเจ้าตัวยุ่งก็มานอนหมอบเหมือนเดิม 555 |