ตอนที่ 8 เสียงเรียกของการรอคอย................

อายุย่างเข้า 4 เดือน เสียงเรียก(หอน)ครั้งแรกของเจ้าตัวยุ่ง ที่เราทั้งสองได้ยินคือเย็นวันหนึ่งที่เรากลับมาจากทำงานกัน เจ้าตัวยุ่งส่งเรียกเรียก(หอน)เป็นครั้งแรก เราไม่รู้เลยว่าหมาพันธุ์นี้เค้าจะส่งเสียงเพื่อสื่อสารกันอย่างนี้ เราได้ยินเราถามเจ้านายว่า มันทำอะไรทำไมมันหอนล่ะ หมาบ้านอื่นเค้าไม่เห็นหอนรับเวลาเจ้านายกลับบ้านกันเลยนี่ เจ้านายบอกว่ามันก็หอนธรรมชาติของมันนะสิ (นึกในใจ .. ธรรมชาติอะไรวะ ทำไมบ้านอื่นไม่เป็น) ต้องหาคำตอบกันอีกแล้ว "มันหอนธรรมชาติของมัน"

ชอบมากๆเวลาที่เค้าชูคอสูงๆ แววตาต้องแสงไฟยามค่ำคืนช่างงดงามดีจริงๆ เสียงเรียกแห่งความคิดถึง การรอคอยทุกนาทีได้จบลงแล้วของวันนี้ ..เค้าพยามที่จะส่งเสียงเรียกอีกแต่ก็ไม่มีเสียงออกมานั้นเป็นครั้งแรกของเค้าเหมือนเด็กหัดพูด (ยังจำวันนั้นได้ดี ประทับอย่างบอกไม่ถูกโดยที่เรายังไม่รู้ว้าเป็นธรรมชาติของหมาพันธุ์นี้)

ช่วงอายุ 1 เดือนกว่าถึง 4 เดือนบริเวณบ้านจะรกสุดๆ เราเหนื่อยกับการต้องเก็บกวาด เจ้าตัวยุ่งกัดแทะต้นไม้ตายเกือบหมดเลย เหลือแต่ต้นไม้ใหญ่ ไม้ดอกไม่เหลือให้ดมดอมแล้ว แต่เราก็ไม่ว่าเค้า(ธรรมชาติเค้า เหอ ๆ ๆ) ดีกว่าเค้าไปทำลายข้าวของอย่างอื่น ...ใครๆมักจะพูดว่าบางแก้วชอบเล่นน้ำ เราเคยคิดจะหาอ่างบัวมาตั้งประดับบ้านก็ต้องหยุดความคิดไว้ก่อน แต่เราก็ไม่ได้ห้ามที่จะไม่ให้เค้าเล่น แต่จัดให้เค้าเล่นเป็นเวลา(ไม่อยากให้เค้ารู้สึกว่าขาด) เวลาที่ให้เค้าได้เล่นน้ำคือเวลาที่เรากลับบ้าน ก่อนเข้าบ้านหลังจากที่ได้เล่นกับเจ้านายจนเหนื่อยลิ้นห้อยแล้ว เวลานั้นเค้าจะมีความสุขมากเต็มที่ จะตีน้ำกระจายอย่างไงก็ได้ จะเล่นอย่างงัยนายก็ไม่ว่าอยู่ในสายตาตลอด พอเค้าเหนื่อยเค้าก็หยุดเอง ไม่นานหรอก ประมาณ 5-10 นาที เราก็คอยดูพฤติกรรมเค้าไปด้วย มีความสุขดีเสียอีกที่เห็นเค้ามีความสุขทุกครั้งที่เรากลับบ้าน แล้วเค้าก็ให้เราจับล้างเท้าเช็ดเท้าแต่โดยดี พอเข้าบ้านแล้วเราจัดการทิ้งน้ำนั้นไป เป็นอันว่าเราก็ฝึกเจ้าตัวยุ่งให้เล่นเป็นเวลาอีกเรื่อง ปัญหาที่บางแก้วเล่นน้ำจนบ้านสกปรกบ้านรกก็หมดไป เค้าจะไม่เรียกร้องที่จะเล่นถ้าเรายังไม่ให้เล่น บางครั้งตั้งทิ้งไว้เค้าก็ไม่เล่น (แล้วแต่อารมณ์เค้ามั่งนะ)

และแล้วการจากกันที่ยาวนานของเจ้าตัวยุ่งกับเจ้านายก็มาถึง วันนั้นเจ้าตัวยุ่งอยู่ไม่เป็นสุขเลย เดินตามติด หมอบเฝ้าดูอย่างไม่คลาดสายตาเลยทีเดียว พอวันที่ต้องเดินทางเจ้าตัวยุ่งร้องตามยืนเกาะประตูรั้วยื่นมือไข้วคว้าจะไปกับเค้า ไม่ยอมเข้าบ้านหมอบดูอยู่หน้าบ้านเป็นนานสองนาน เรียกเข้าก็ไม่เข้า .. เอาอย่างงัยละยัยน้อยหน่า เธอต้องเผชิญหน้าคนเดียวกับเจ้าหมาพันธุ์ที่เค้าว่าดุแล้วน่ะ 555 อาทิตย์แรกจำได้ว่าเราร้องไห้ทุกวันเลย 555 มานั่งนึกแล้วขำตัวเองจังนี้เรากลัวเจ้าตัวยุ่งเหรอ ตอนนั้นยังดีที่เจ้านายโทรมาถามเป็นระยะๆ(เมล์ไปก็ไม่ตอบ) เราก็เล่าไปโดนดุกลับมาทุกที มีคำหนึ่งที่เจ้านายว่าจนเราโมโหมากคือ "จะให้หมาคุมคุณ หรือว่าคุณจะคุมหมา" เท่านั้นแหละความกล้ามาจากไหนไม่รู้ เราจะหันไปพึ่งใครล่ะไม่มีใครมาทำให้แล้วน่ะ อย่างน้อยไอ้ตัวยุ่งเค้าก็ยอมรับเราในระดับหนึ่ง ต้องทำได้สิ(ว่ะ)

ช่วงเวลา 3 อาทิตย์ที่เราต้องทำให้เจ้าตัวยุ่งยอมรับเราให้ได้(ไม่ใช่แค่นายที่ให้ข้าวให้น้ำ) เราเข้ามาอ่านเรื่องการฝึกหมาจากทุกที่เท่าที่เราจะหาได้ พอดีไปเจอเว็บหนึ่ง "http://home-of-gsdlovers.pantown.com/"(ขออนุญาตอ้างถึง) เราเริ่มจะเล่นกับเจ้าตัวยุ่งโดยสอนไปและเล่นไปด้วย ..จะทำอย่างงัยไม่ให้หมาเบื่อ ..ทำอย่างงัยไม่ให้หมาทำผิด บวกกับที่เราเข้ามาอ่านบทความของสหายท่านนึงกับเพื่อนๆในชุมชุนว่า บางแก้วเค้ามีพฤติกรรม นิสัย ปัญหาอะไรบ้างที่เกิดจากหมาพันธุ์นี้บ่อยๆ เราก็นำมาปรับใช้กับเจ้าตัวยุ่งทุกๆวัน นำมาแก้ปัญหาหาสาเหตุกันไป อันไหนเป็นเหตุมาจากเราก็ปรับและระวังไม่ให้เกิดอีก เค้าจะค่อยๆเรียนรู้ไปเรื่อยๆ ว่าเราก็กำลังสื่อสารอะไรกับเค้า กำหนดเรื่องเวลาให้เค้ารู้ว่าตอนนั้นเค้าจะได้อะไร ทำอะไร ในช่วงเวลาที่เจ้านายไม่อยู่ตอนนั้น เราทำได้งัยโดนงับตลอด แต่พอเราไม่กลัวแล้วหยุดนิ่งไม่ดึงมือกลับ เจ้าตัวยุ่งมันก็นิ่งแถมเลือบตามองเราอีกแน่ะเค้าก็ไม่กัดน่ะ ตอนเย็นกลับบ้านดีใจสุดๆ พอเราเข้าบ้านเรียกก็ไม่มา เหมือนเค้ารู้ว่าอีกคนไม่เห็นมาเลย หมอบรออยู่นั้นแหละจนดึกดื่นถึงจะเรียกให้เปิดประตูเป็นอย่างนี้เป็นอาทิตย์ จนเข้าอาทิตย์ที่สองเค้าเริ่มจะสนุกที่อยู่กับเรามากขึ้น มีการเล่นมากขึ้นแต่เรายังเจ็บมาก(ฟันค่ะฟันคมมากๆ) เราต้องหาลูกบอลมาให้เล่น หาผ้ามาเล่นซึ่งเค้าชอบเล่นมาก แย่งผ้าชักเย่อกัน วิ่งไล่จับ แกล้งทำเป็นจับเค้าไม่ได้ต้อนหน้าต้อนหลังเค้าจะวิ่งอย่างคึกสนุกสุดๆ แต่เราก็หาจังหวะที่จะจับเค้าแล้วอุ้มตัวลอยให้เค้ารู้ว่าจะวิ่งหนีอย่างงัยนายก็จับเจ้าได้ เค้าดีใจมากที่เราจับเค้าได้แล้วอุ้มตัวลอย (แต่กว่าจะจับผมได้ก็ต้องมาสีสันกันหน่อย ใช่ม่ะนายหญิง 555) บางครั้งที่เห็นเราเศร้าเจ้าตัวยุ่งก็เอาตัวมานั่งใกล้ๆ บางครั้งก็มาเบียดเอาคางมาเกยทับบนขาบ้าง เราเริ่มรักเค้าอย่างบอกไม่ถูกมันมากกว่าสงสารห่วงใยที่เรามีให้เค้าในช่วงแรกๆ.. ตอนนั้นจำได้ว่าอาการหวงเราของเจ้าตัวยุ่งยังไม่มากเหมือนทุกวันนี้อาจจะเป็นเพราะตอนนั้นเค้ายังเด็กด้วยมั่ง

เมื่อการรอคอยของเจ้าตัวยุ่งจบลง ..ในวันหนึ่งเค้าวิ่งออกไปหน้าบ้านก่อนที่เราจะรู้เสียอีกว่าเจ้านายมา พอไปถึงประตูรั้วเจ้าตัวยุ่งหอนแสดงความดีใจคิดถึงและส่งเสียงเรียกให้เรารู้ว่า สมาชิกของฝูงมาแล้ว เจ้านายเปิดประตูเข้ามาได้กระโดด วิ่งวนรอบเจ้านายอยู่พัก ล้มลงนอนให้เกาพุง ลุกกระโจนใส่อย่างดีใจโดยเค้าฉี่ราดใส่เจ้านายอย่างไม่รู้ตัว 555 เป็นครั้งแรกที่เราเห็นพฤติกรรมดีใจสุดๆของเค้า วันนั้นเค้าลืมเราไปเลยเดินตามเจ้านายตลอด เล่นๆ คึกดีใจ .....อืม......เห็นแล้วก็มีความสุขดีน่ะ

จากที่เค้าส่งเสียงเรียก(หอน)เป็นแล้ว เค้าพยามจะสื่อสารกับเราด้วยเสียงหอนหลายต่อหลายครั้ง ตอนแรกๆเราไม่เข้าใจเลยว่าเจ้านี้มันหอนอะไรบ่อยๆ พอฟังจากเสียงที่เค้าหอนส่งมาให้เรา เราสังเกตเอาจากเหตุการณ์ตอนนั้นมันเกิดอะไรขึ้น ทำอะไรกันอยู่ เราก็พอจะเข้าใจว่าเจ้าตัวยุ่งเค้าหอนแต่ละครั้งเค้ากำลังบอกอะไรกับเรา เสียงก็จะต่างกัน(โดยระดับ และจังหวะเสียงที่หอน) อย่างเหตุการณ์เมื่อเช้า เจ้าตัวยุ่งได้เพื่อนไม่ได้รับเชิญลงมาทักทายถึงพื้นที่เจ้าตัวยุ่งหมอบอยู่ เจ้าแตนเพื่อนบ้านของเจ้าตัวยุ่งนี้เอง เค้าหอนเรียกว่าให้เรามาจัดการให้หน่อย 555 (เค้าไม่ชอบ เพราะเคยรู้พิษสงกันมาแล้ว) พอเราจัดการเสร็จเจ้าตัวยุ่งก็มานอนหมอบเหมือนเดิม 555