เรื่องผิวหนังและเรื่องของขนสุนัขบางแก้ว  เท่าที่สังเกตุมานะสหายนายน้อย...  คงต้องรอผู้เชี่ยวชาญในอนาคตมาทำการศึกษาแล้วล่ะครับ  มีข้อแตกต่างกันมากอยู่เหมือนกัน  นางสาวตัวดี(เพศเมีย) ของข้า ฯ มีการเปลี่ยนแปลงทั้งทางด้านสรีระและพฤติกรรมต่าง ๆ ค่อนข้างมาก  ขนก็เป็นส่วนสำคัญของการเปลี่ยนแปลงไปอย่างค่อนข้างมาก(เล่าให้อ่านไม่ถูก)  ผิดกับไอ้ก๊วย...(เพศผู้)จะมีขนสองชั้นที่แยกกันได้อย่างชัดเจน

กลับบ้านมาวันนี้  นางสาวน้ำหวานดีใจจนฉี่ราดเลยท่าน  นานแล้วที่เค้าไม่เคยเป็นอย่างนี้  ก็รู้สึกสงสารเราเลยก็ต้องเช็ดทำความสะอาดพื้นบ้านให้เค้าเป็นการทดแทน  สำหรับค่าของความคิดถึง  ไปภูสูงครั้งนี้ก็คอยมองหาสุนัขแม้วอยู่เหมือนกัน  เจอแต่นังดำทั้งตัว  แถมหูตกอีกต่างหาก  สงสัยคงหายากแล้วมั้งเจ้าสุนัขแม้วตัวนี้

ไปเที่ยวครั้งนี้  ก็นินทาไอ้เฉา...กันตลอดทาง  เค้าเรียกว่ายังมีอะไรค้างคาหัวใจกันอยู่  ถึงแม้จะไม่ได้นำมาด้วย  พี่สะใภ้ก็บ่นเรื่องเค้าไม่เอาใครนอกจากเจ้าของ(ว่าเป็นข้อเสีย)   แต่ข้า ฯ เองเถียงในใจว่าถ้ามันเกิดไปสนใจและกระดิกหางให้คนข้างบ้านล่ะก็  ข้า ฯ คงไม่มาเขียนบทความให้เจ้าสองตัวนี้หรอก  เพราะเค้าก็จะเหมือนกับสุนัขธรรมดาทั่ว ๆ ไปที่ข้า ฯ เลี้ยงมานานหลายสิบปี

ข้างบ้านหรือคนอื่น ๆ ไม่ได้ให้ข้าวเค้ากินเสียหน่อย  แล้วทำไมต้องให้รับแขกด้วย  เค้าหวงตัวเพื่อเราหรือครอบครัวเราเท่านั้น  ถ้าใคร ๆ สามารถมาจับตัวเค้าได้  ในความคิดของข้า ฯ  เค้าหมดคุณค่าทันทีเลย

โชคดีที่เจ้าสองตัวรวมทั้งลุงด่าง  ยังไม่เคยเปลี่ยนแปลงความภักดีที่ให้ไว้กับข้า ฯ และครอบครัว  ก็เลยได้แต่อมยิ้มในใจ  เป็นอยู่อย่างนี้น่ะดีที่สุดแล้ว  สุนัขที่มีหลายมิติอย่างนี้หาได้ง่าย ๆที่ไหนกัน  จากกันหลายวันพอเจอกันเท่านั้น  สติแตกเลย  (ฉี่ยังราด)หรือไม่ก็วิ่งดีใจรอบบ้าน(กระโดดถีบลูกพี่อีกต่างหาก)  ถ้าไม่เชื่อก็ทดลองกันได้ง่าย ๆ (สำหรับผู้สนใจ)  ลองกอดเค้าตอนนั้น  เอามือคลำที่หัวใจเค้าดู  จะพบว่าหัวใจเค้าเต้นเหมือนจะหลุดออกมานอกทรวงอก  แถมร้องลั่นหรืออาจมีหอนรับให้ด้วย  น่ารักเสียจริง ๆ เจ้าสุนัขสายพันธุ์นี้

 พวกเหนื่อยจนหัวใจวายตายล่ะท่าน  นางสาวน้ำหวานเค้าเป็นพวก Hyper มาตั้งแต่เล็ก  เปรียวมาก  ทำอะไรเป็นจริงเป็นจังไปหมด  ไม่ยอมแพ้อะไรง่าย ๆ  ทั้งครอบครัวก็รู้กันว่า  ถ้าเค้าเป็นอย่างนี้แล้ว  ถ้าเลี้ยงไม่ดี  มีหวังเอาเค้าไม่อยู่แน่ๆ  พี่สะใภ้ของข้า ฯ ก็คาดการณ์ว่าคงจะเลี้ยงเค้าไม่ไหว  ก็เลยต้องร่วมกันคิดว่าจะทำอย่างไร  ตกลงกันเป็นอันว่า  ข้า ฯ ขอรับผิดชอบดูแลเจ้าหมาน้อย  น้ำหวานตัวนี้เอง

จากที่เราสังเกตุพวกเค้า  ก็รู้ว่าถ้าเค้าสู้กับสุนัขตัวใดแล้วละก็  คงต้องสู้กันจนตายไปข้างหนึ่ง  ก็เลยไม่ต้องการเห็นและให้โอกาสเค้าได้กัดกัน  น้ำหวานอยู่ในบ้านและหน้าบ้าน  ลุงด่างและนู๋โป้อยู่ห้องครัวและหลังบ้าน  มีประตูปิดเปิดแบ่งแยกกันและกัน  ยามที่ไอ้ก๊วยกลับมา  ก็แบ่งในบ้านออกหนึ่งส่วน(ห้องรับแขก)  ให้ไอ้เฉา...มันอยู่  ครบ 4 ตัวเมื่อไหร่  ยุ่งจริง ๆ เลยท่านสหายนายน้อย...  ไอ้เจ้าตัวดีทั้งสองมันคอยแต่จะเรียก  เดี๋ยวไอ้เฉา...มันเห่าเรียกขอออกไปทะเลาะกับสุนัขข้างบ้าน  ไปฉี่บ้าง  ให้ไอ้เฉา...ออกไปตัวเดียว  นางสาวน้ำหวานก็จะใส่วิญญาณหมาบ้าเลย  จะพังบ้านออกไปลุยกับหมาข้างบ้านด้วย  ต้องไปจูงไอ้ก๊วยให้กลับเข้าบ้าน(กลับมาอยู่กับนางสาวน้ำหวานภายในบ้าน)  เค้าถึงจะหยุดความวุ่นวายลง  สนุกจริง ๆ ท่าน

ประตูและหน้าต่างมุ้งลวดพังทุกบาน  มีแต่รอยปะ(เป็นพวกลูกพรรคกระยาจก)  มีคำพูดและหัวเราะกันก็คือ  "เบา ๆ ลูก พังอีกแล้ว"  เดี๋ยวยุงจะเข้ามาหามพวกเอ็ง(โว้ย)  แต่แปลกพวกเราไม่ค่อยโกรธพวกเค้าน่ะ  พังก็พังไป(ว่ะ)  ปะกันทั้งบ้านก็สวยดีไปอีกแบบ  คงเป็นความผูกพันธ์กันตั้งแต่เค้าเป็นเจ้าหมาน้อย  และหัวจิตหัวใจที่เต็มปรี่(ไปด้วยความภักดี)มีให้กับพวกเราทั้งบ้าน  พวกเราจึงไม่มีสิ่งใด ๆ  ที่จะหามาชดเชยให้กับพวกเค้า(ในความภักดีที่เค้ามอบให้)  เลยต้องให้พวกเค้าอยู่กันอย่างสบาย ๆ  ไม่มีการทำร้ายหรือบังคับกัน

สำหรับน้ำหวานคงไม่ได้ไปด้วยหรอกสหายนายน้อย  แม้แต่ไอ้เฉาก๊วยเองก็ต้องอยู่เฝ้าบ้านตัวเดียว 1 คืน(คงหอนน่าดู-ตูถูกทิ้งอีกแล้วโว้ย....บรู๋ววววววววววว)  ตั้งแต่มีเจ้าสองตัวนี้  พวกเราอด camping อย่างยาว ๆ(หลายวัน)เลยสหายนายน้อย...  สมัยก่อนลุยได้  แต่ตอนนี้ทำอย่างนั้นไม่ได้  เป็นห่วงเพื่อนสี่ขา  แค่วันหยุดพาผู้อาวุโสเดินห้าง  ยังเดินกันได้ไม่นาน  มีประโยคหนึ่งที่กล่าวกันบ่อย ๆ คือ "เป็นห่วงน้ำหวาน"  คือว่าพวกเราจะรู้ว่า  เค้ารอพวกเรากลับบ้านอยู่น่ะ  อดสงสารไม่ได้  สุนัขสายพันธุ์นี้แปลกดีเน๊าะ  ข้า ฯ เองเลี้ยงสุนัขมาตลอดชีวิต  ผ่านการเลี้ยงสุนัขหลายสายพันธุ์  ไม่ค่อยห่วงพวกเค้าเท่าไหร่  กับสุนัขบางแก้วแล้วกลับเป็นห่วงเค้ามากกว่าสุนัขทุกตัวที่เคยเลี้ยงมา  การแสดงออกของเค้า(น่าทำการวิจัยจริง ๆ)มีอะไรอีกมาก  ที่ไม่สามารถเขียนออกมาเป็นบทความได้  ข้า ฯ เชื่อว่าสหายนายน้อย...เองก็คงสัมผัสได้จากนีโอเหมือนกัน

สำหรับการจับเจ้าเฉาก๊วยแยกจากลุงด่าง  วันนั้นก็ให้ผู้อาวุโสดึงเจ้าลุงด่างไว้  แล้วข้า ฯ เองก็ต้องมาจับเจ้าเฉาก๊วยแยกออกมา  ลำบากมากกว่าจะให้ไอ้ก๊วยปล่อยปากที่งับหลังคอลุงด่างออก  แต่ลุงด่างเราก็ใช่ย่อย  ก่อนหน้านี้งับที่เท้าไอ้ก๊วยได้ 1 ครั้ง   เลือดพุ่งเต็มมือข้า ฯเลย  ตอนแรกคิดว่าข้า ฯ เองโดนเข้าให้แล้ว  แต่เอ ! ไม่ยักจะใช่  พอสำรวจทั้งสองตัวกับสองคน  ก็เห็นแผลเจ้าก๊วย(สมน้ำหน้ามัน)  โทษฐานหงุดหงิดแล้วดันไปซ่ากับลุงด่าง(ที่จริงเป็นข้อผิดพลาดของพวกเราจ้ะสหายนายน้อย...เพราะลืมปิดไม้กั้นบริเวณที่ลุงด่างอยู่  พอดีกับยอดชายนายเฉาก๊วยเค้าหงุดหงิดเนื่องจากถูกปล่อยทิ้งไว้ให้อยู่กับข้า ฯ หลายวันในที่แคบ ๆ  โดยลูกพี่ที่แท้จริงไม่ได้กลับมาหา)  ลุงด่างก็ช่างฟ้อง(อย่างน่าสงสาร)  หลังคอเป็นจ้ำห้อเลือดเต็มไปหมด  ดีน้าที่กัดไม่เข้า  แต่ไอ้ก๊วยได้ยาแดงทาเท้าที่ถูกกัดไป  มันหงุดหงิด(ดูแววตา)  เช้ามืดจะอุ้มขึ้นรถส่งกลับบ้าน  เลือดสด ๆ เปรอะมืออีก  งง! อีกเหมือนกันว่ามาจากไหน  คงไม่ใช่เกิดจากการถูกกัดเมื่อคืนนี้นี่หว่า  น่าจะเพราะการมุดใต้โต๊ะแล้วไปโดนตะปูแล้วมั้ง (ว่ะ)ไอ้ตัวยุ่ง(ยุ่งจริง ๆ)  คืนนี้ไม่ได้เป็นวันของเอ็งเลย

สำหรับเรื่องการแยกสุนัขบางแก้วยามที่เค้ากัดกับสุนัขตัวอื่น  เคยเขียนไว้มากพอสมควรแล้วในกระทู้เก่า ๆ  สำหรับตัวข้า ฯ เองน้าสหายนายน้อย... มีแผลแห่งความทรงจำเกือบ 30 ปีอยู่ที่ข้างเข่า  เป็นแผลเป็นที่จารึกไว้  เข้าไปแยกแบบไม่ดูตาม้าตาเรือ  ไอ้หมาเราเองที่ถูกกัดสู้เค้าไม่ได้(โดยสายพันธุ์บางแก้ว)  นอนเอกเขนกอยู่ข้างล่าง  พอข้า ฯ เข้าไปแยก  ไอ้ตัวดีที่บ้านเห็นขาข้า ฯ เป็นขาหมาสายเลือดบางแก้วตัวนั้นไปได้   งับเสียเต็มเขี้ยวเลย รูลึกกลายมาเป็นแผลเป็นอยู่จนกระทั่งทุกวันนี้  บาดแผลจริงหายแล้วแต่บาดแผลที่อยู่ในความรู้สึกนี่สิ  ไม่หาย  นึกขึ้นมาทีไรจำได้ทุกทีถึงบรรยากาศตอนนั้น  ไอ้หย่า ! ขาเป็นรูเลย  จำได้ขึ้นใจ  โดนพระมารดาด่าซ้ำ   นี่แหละ "กรรมของมึ.......  ดันจะไปเตะเค้าเลยถูกหมาตัวเองกัดเข้าให้   สมน้ำหน้ามึ...."  ใครจะไปรู้ล่ะเน๊าะสหายนายน้อย...ตอนนั้นโกรธไอ้เจ้าหมาพันธุ์นี้จัง  กัดเก่งจัง  ลูกน้องสู้ไม่ได้ลูกพี่กะจะเตะให้ร้องเอ๋ง(ให้ลูกน้องดู)เสียหน่อย  แต่ไงเป็นลูกพี่ร้องเสียเอง

อ่านสนุก ๆ น่ะสหายท่าน  แล้วจะกลับมาเขียนให้ได้อ่านเล่น ๆ อีกจ้ะ

"เหมือนการจัดตาราง แต่ไม่ตายตัวหรือระเบียบจัด หมาพันธุ์นี้บังคับมากไม่ได้ มีหย่อนบ้าง แต่ต้องไม่ละเลย "

วันนี้มาเล่าเรื่องสาวน้อย "น้ำหวาน" ให้สหายได้อ่านต่อน่ะ  นางสาวตัวดีถูกแยกเลี้ยงต่างหากจากลุงด่างและไอ้นู๋โป้จ้า  ปะปนไม่ได้ครับ  เพราะนิสัยของพวกเค้าจะติดลูกพี่และชอบโชว์ให้ลูกพี่เห็นว่า  ข้านี้แน่กว่าใคร ยามที่หลุดเข้าไปเจอกัน  จับตัวเค้าหรือเรามีพฤติกรรมที่สนใจต่อการกระทำของเค้าเมื่อไหร่  นู๋โป้จะต้องเป็นเป้าหมายแรกให้โดนรังแก  ลุงด่างก็อาจจะถูกผสมโรงไปด้วย  นางสาวน้ำหวานต้องกัดทั้งลุงและนู๋ที่น่าสงสารอย่างแน่นอน  ทางที่ดีแยกกันเลี้ยงตั้งแต่แรก(แยกบริเวณ)  จะช่วยให้สุนัขและคนเลี้ยงปลอดภัยครับสหายนายน้อย...  น้ำหวานก็เลยไม่เคยได้ลุยกับลุงด่างและนายนู๋โป้สักครั้งเดียว  ได้แต่ขู่ไปตามเรื่อง  แต่กับไอ้ก๊วยลุยกันมาจนเกือบตาย(shock ไปเลย)  ไอ้เราหรือก็ตกใจไปหมด  ไม่เคยเจอตั้งแต่เลี้ยงคุณหมามาตลอดชีวิต  มีเค้านี่แหละทำให้เราเข้าใจว่าทำไมสุนัขบางตัวถ้าออกแรงมากเกินกำลังผลจะเป็นอย่างไร  อะไรคืออาการของหัวใจวายในสุนัข  ถึงบางอ้อเลย

เมื่อเกือบ 30 ปีที่แล้ว  ข้า ฯ ได้รู้จักนิสัยสุนัขสายพันธุ์นี้  ก็เพราะพฤติกรรมที่ชอบกัดให้ลูกพี่ดู  จำได้ขึ้นใจครับสหายนายน้อย  ถึงกับขึ้นโรงพักกัน  สุนัขของข้า ฯ แพ้แต่คนที่เลี้ยงไว้ไม่ได้แพ้ไปด้วย  ก็ลุยกับเจ้าของแทน  สนุกสนานกันไป  พวกเราจึงจำนิสัยสุนัขสายพันธุ์นี้ได้อย่างขึ้นใจ  เวลามาเลี้ยงเองพอเห็นพฤติกรรมของเค้าก็เลยจำกันได้แม่น  มีวิธีแก้ไขกันอยู่ในใจกันทั้งบ้าน 

นิสัยส่วนตัวประจำพันธุ์ที่ห้ามลอกเลียนแบบ  สนุกดีสหายนายน้อย...เลี้ยงไว้หลายตัวไม่เหงา  แต่ไอ้สุดแสบก็มีเจ้า 2 ตัวบางแก้วนี่แหละ  ประทับใจ  พวกเค้าดื้อกว่าสุนัขปกติที่เลี้ยงหลายช่วงตัว  ลุงด่างว่าดื้อแล้วน้าชิดซ้ายเลย(อายุลุงด่างก็น่าจะร่วม 10 ปีแล้วล่ะ)  เสียดายพื้นที่บ้านจำกัด  คิดกับผู้อาวูโสไว้แล้วว่าอยากได้สุนัขบางแก้วอีก  ประทับใจจริง ๆ

พอก่อนน่ะสหายนายน้อย...  อีก 2 วันข้า ฯ จะไปหาไอ้ก๊วยและคงไปเที่ยวต่อ(จาเที่ยวเผื่อด้วยล่ะ)  ตอนนี้ไอ้ดำที่ป้ายรถเมล์ไม่รู้ไปไหน  กะว่าพรุ่งนี้จะไปหาดูสักหน่อย  ห่วงอยู่เหมือนกัน  หวังว่ามีคนใจดีพาเค้าไปอยู่ด้วย(มองโลกในแง่ดีไว้ก่อน)  ไม่เห็นเค้าเราก็เศร้าอยู่เหมือนกัน... 

สำหรับสหายนายน้อย...ครับ  พอดีผมได้อยู่กับนายใหญ่ที่แสนใจดีและผมรู้จักหลบหลีก  ดื้อบ้าง  ถูกตีบ้างก็ไม่เป็นไรครับ  วันดีคืนดีนายหญิงเผลอ  ผมก็เอาคางไปเกยตักท่านซะเลย  ไม่เหมือนนังน้ำหวาน  รายนั้นเค้าดื้อม๊ากมากกกกกกกกกกกกว่าผม  แถมลุยกัดเสียผมล้มกลิ้งล้มหาย  เดี๋ยวโดนตีตายเสียก่อน  เลยต้องย้ายบ้านครับ  มาแรก ๆ ผมน่าสงสารกว่านี้ครับ  ลูกพี่เห็นขี้ตาเกอะกรังมาเลย  แถมยังเป็นจอมหงุดหงิดประจำบ้าน  นังน้ำหวานแกล้ง  ผมก็โกรธง่าย  แต่วันนี้ไม่เหมือนวันนั้น  ผมอารมณ์ดีแต่ก็แฝงไปด้วยความดุครบเครื่อง  วันก่อนยังหลุดเข้าไปลุยกับลุงด่างมาด้วยล่ะ  แต่กลายเป็นว่าผมได้แผลออกมา  ไอ้ลุงด่างมันร้อง  ฟ้องเจ้านายลั่นบ้าน  ผมนอนไม่หลับทั้งคืน  กะว่าจะหลุดไปลุยไอ้ลุงด่างอีกสักหน  วันนี้ผมอยู่กับเจ้านายใหญ่เพียงแค่หนึ่งคนและหนึ่งตัวครับ  กะจะลุยสวนของนายหญิงให้มันเลย  นีโอคงสบายดีและตาหายเจ็บแล้วน่ะครับ

เฉาก๊วย