ป้าชัชไปแอบอ่านกระทู้นี้มา http://www.hightidediving.com/bangkaewdog/viewtopic.php?p=1348#1348

ก็ต้องขอบคุณ คุณวิเชียรและคุณคมกฤตมาก ๆ ที่เป็นผู้ริเริ่มปฏิบัติตามหลักจรรยาบรรณ "บางแก้ว" แล้ว 
พวกเราผู้เลี้ยงบางแก้วจะเริ่มเป็นหน่วยเล็ก ๆ ของสังคม ในการสร้างสรรค์ "บางแก้ว" ให้เป็นสุนัขที่มีลักษณะเด่น สวยงาม ตรงตามสายพันธุ์ มีสุขภาพดี มีจิตประสาทมั่นคง (ไม่ดุอย่างไม่มีสาเหตุ)
สำหรับผู้เลี้ยงที่อยากจะมีหลานเป็นของตนเอง (นักเพาะพันธุ์มือสมัครเล่น) ป้าชัชขอเสนอหลักจรรยาบรรณง่าย ๆ ในการคิดจะผสมพันธุ์บางแก้วไว้ 4 ประการ คือ
1. ไม่นำลูกพ่อแม่เดียวกันผสมกันโดยเด็ดขาด รวมทั้งไม่นำสุนัขที่ไม่รู้ประวัติพ่อแม่ผสมโดยเด็ดขาด (เพราะอาจเป็นลูกพ่อแม่เดียวกัน)
2. ไม่นำสุนัขที่เป็นโรคติดต่อทางพันธุกรรม เช่น โรคข้อสะโพกเสื่อม ฯลฯ มาเป็นพ่อแม่พันธุ์โดยเด็ดขาด (อาจมีอีกหลายโรคขอความกรุณาผู้รู้ เช่นคุณเพื่อนบางแก้ว เข้ามาเพิ่มเติมด้วย)
3. ไม่นำสุนัขที่มีจิตประสาทไม่มั่นคง (ดุอย่างไม่มีสาเหตุ) มาเป็นพ่อแม่พันธุ์ โดยเด็ดขาด
4. ไม่นำสุนัขที่มีลักษณะด้อย (บกพร่อง) เช่น ฟันไม่ครบ หูตก หางดาบ ฯลฯ มาเป็นพ่อแม่พันธุ์โดยเด็ดขาด
สำหรับการจำหน่ายจ่ายแจกลูกสุนัขของเราไปให้ใครก็ตาม ขอเสนอหลักจรรยาบรรณง่าย ๆในการจำหน่ายจ่ายแจกลูกสุนัข อีก 4 ประการ คือ
1. ชี้แจงอย่างละเอียดถึงนิสัยใจคอทั้งในด้านบวกและลบ และการปฏิบัติเลี้ยงดูบางแก้วอย่างถูกวิธีให้ผู้ที่จะรับเลี้ยงทราบก่อนที่จะตัดสินใจรับบางแก้วไปเลี้ยง
2. สอบถามถึงความพร้อมของผู้ที่จะรับบางแก้วไปเลี้ยง (เวลาที่จะให้กับบางแก้วในการเล่น ฝึกสอน และพาออกสังคม) และความพร้อมของครอบครัว รวมทั้งที่อยู่อาศัย
3. ขอชื่อที่อยู่เบอร์โทรของผู้รับบางแก้วไป เพื่อติดตามความเจริญเติบโตของหลานเรา และช่วยเหลือแนะนำแก่ผู้เลี้ยงใหม่ตามความจำเป็น
4. รับบางแก้วที่มีปัญหา (ทั้งจากตัวสุนัขเอง หรือเจ้าของใหม่) กลับคืนมาบริหารจัดการโดยตนเองหรือกลุ่ม/มูลนิธิ เพื่อป้องกันมิให้บางแก้วถูกทิ้งเป็นสุนัขจรจัดให้เป็นภาระของสังคม

สาระสำคัญในหลักจรรยาบรรณที่ป้าวิแปลมาจากของสมาคมไทยบางแก้วอเมริกาอีกประเด็นหนึ่งคือ จรรยาบรรณในการแจกจ่าย หรือขายบางแก้วให้กับใครก็ตามต้องชี้แจงให้ผู้รับได้ทราบถึงลักษณะนิสัยใจคอของบางแก้ว การดูแลต้องพิถีพิถันปานใด รวมทั้งต้องพิจารณาด้วยว่าบุคคลผู้นั้นมีความพร้อมหรือเหมาะสมหรือไม่ที่จะรับบางแก้วไปเลี้ยงดู (บางแก้วเป็นสุนัขพิเศษสำหรับคนพิเศษเท่านั้น) 

นอกจากนั้น เมื่อบุคคลผู้รับบางแก้วไปเลี้ยงแล้วไม่สามารถจะดูแลบางแก้วได้ต่อไป ผู้เพาะบางแก้วตัวนั้นต้องออกมารับผิดชอบดูแลหรือจัดการบางแก้วตัวนั้นต่อไป ไม่ปล่อยให้เป็นภาระของสังคม เป็นต้น

ป้าชัชอ่านแล้วมองเห็นสาเหตุและเจตนารมณ์ของจรรยาบรรณข้างต้นว่า คุณจิลซึ่งเป็นคนมะริกันรู้จักบางแก้วดีมากว่า เป็นหมาพิเศษ ต้องการคนพิเศษดูแล และไม่ต้องการเห็นบางแก้วเป็นสุนัขที่ไปอยู่ใน shelter รอการจัดการจากสังคม เพราะเจ้าของทิ้งขว้างเนื่องจากไปกัดคนเข้า ซึ่งจะทำให้เสียชื่อบางแก้วอย่างถาวรนั่นเอง

สำหรับสุนัขที่ไปอยู่ใน shelter รอการจัดการของสังคมนั้น มักมีชะตากรรม 3 แบบ คือ (1) ถ้ารู้ว่าใครเป็นผู้เพาะพันธุ์เขาจะนำไปส่งให้ดูแลต่อไป (ดูจากรอยสักหรือไมโครชิพ) (2) หากไม่สามารถหาหลักฐานว่าใครเป็นผู้เพาะพันธุ์สุนัขตัวนั้น สมาคมหรือชมรมเพาะพันธุ์ หรือเลี้ยงสุนัขพันธุ์นั้น จะช่วยกันหาบ้านใหม่ให้ โดยทาง shelter จะกำหนดเวลาการจัดการไว้ เช่น ภายใน 1 เดือน (3) หากพ้นกำหนดดังกล่าว ทาง shelter ก็จะจัดการตามแนวทางของเค้าคือ put หรือฉีดยาให้ตาย 

ป้าชัชลืมเว็บไซด์ของ shelter เหล่านี้ (ป้าวิช่วยหาให้หน่อยจ๊ะ) อยากให้พวกเราได้เห็น และช่วยกันคุ้มครองป้องกันบางแก้วของเราในประเทศไทยด้วย

ป้าชัชเห็นด้วยกับคุณวิเชียรว่า เริ่มต้นที่ชุมชนคนรักบางแก้วกลุ่มเล็ก ๆ ก่อน เหมือนการผลิตผักปลอดสารพิษ ก็ทำกันในกลุ่มเกษตรกรที่พร้อมก่อน และคนที่พร้อมหรือทำได้ดีตามมาตรฐานจะได้รับป้ายติดรับรองว่าสินค้าเค้าเป็นสินค้าชั้นดี คนซื้อก็ยินยอมพร้อมใจให้ราคาที่ดี ซึ่งก็ตรงกับที่คุณเพื่อนบางแก้วกล่าวถึง

เท่าที่ป้าชัชอ่านจาก จรรยาบรรณการเพาะพันธุ์ที่ป้าวิแปลมาให้นั้น ผู้เพาะพันธุ์มิได้หมายถึงคอกหรือฟาร์มเพาะพันธุ์เพียงฝ่ายเดียว แต่หมายรวมถึง ผู้เลี้ยงอย่างป้าชัช คุณวิเชียร ฯลฯ ที่กระหายจะผสมพันธุ์ลูกของตนเองเพื่อให้ได้หลานมาดูสักคอกสองคอกด้วย (มือสมัครเล่น)

ป้าชัช คิดว่า บางแก้วที่ไม่ได้มาตรฐานส่วนหนึ่งมาจากผู้เลี้ยง (ผู้เพาะพันธุ์มือสมัครเล่น)นี่แหละ บางคนไม่มีความรู้เรื่องพันธุกรรมเลย รวมทั้งไม่คำนึงถึงลักษณะบกพร่องใด ๆ ของสุนัขตัวเองเลย (ก็หมาเราน่ารักที่สุดนี่หว่า) คุณเพื่อนฯลองอ่านกระทู้ที่ป้าวิเขียนเรื่องนี้ ว่าป้าชัชยังต้องสารภาพบาปที่ตัวเองได้กระทำลงไปด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ไปแล้วเลย เพียงแต่ป้าชัชยังพอรู้เรื่องหลักพันธุกรรมบ้างจึงไม่นำลูกพ่อแม่เดียวกันหรือสายใกล้เคียงมาผสมกัน รวมทั้งดูว่าพ่อแม่พันธุ์ไม่มีลักษณะบกพร่องของบางแก้วอยู่ แต่ไม่เคยตรวจสุขภาพพ่อแม่พันธุ์ว่าเค้ามีโรคติดต่อทางพันธุกรรมหรือไม่ และถ้าลองอ่านกระทู้อื่น ๆ จะพบว่าผู้เลี้ยงในนี้เกือบทุกคนอยากมีหลานบางแก้วของตัวเอง แม้กระทั่งคุณวิเชียรก็อยากให้ปิงปองมีแฟน แต่คุณวิเชียรมีจรรยาบรรณรู้ว่าผสมปิงปองไม่ได้เพราะไม่รู้ว่าปิงปองเป็นลูกเต้าเหล่าใคร

คุณเพื่อนบางแก้วที่รัก ป้าชัชเชื่ออย่างจริงใจว่าคอกเพาะอย่างคุณเพื่อนบางแก้ว คุณจิตติ คุณไพโรจน์ ฯลฯ มีหลักจรรยาบรรณเต็มเปี่ยม ป้าชัชเสนอให้สร้างตรารับรองลูกสุนัขตามหลักจรรยาบรรณนั้นขึ้นมาให้ได้ และประชาสัมพันธุ์ให้คนซื้อได้รับทราบว่า ถ้าอยากได้บางแก้วมาตรฐานดี มีการรับรองสุขภาพ ต้องซื้อบางแก้วที่มีตรารับรองนี้เท่านั้น เป็นต้น

ป้าชัชอยากให้ช่วยกันทั้งสองฝ่าย ทั้งผู้เพาะพันธุ์ และผู้เลี้ยงบางแก้ว โปรดอย่ายกให้เป็นหน้าที่ของผู้ใดผู้หนึ่งแต่เพียงผู้เดียว เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องระบบที่ต้องเดินไปพร้อม ๆ กัน เมื่อฝ่ายผู้เลี้ยงอย่างคุณวิเชียร คุณอาทร ป้าชัช ฯลฯ เปิดใจก้าวออกมาข้างหน้าหนึ่งก้าวเพื่อจะร่วมเดินทางไปสู่ความฝัน (บางแก้วโกอินเตอร์)แล้ว ป้าชัชก็อยากจะวิงวอนคุณเพื่อนฯ คุณจิตติ คุณไพโรจน์ และท่านที่เคารพอื่น ๆ (ที่อาจจะเดินไปข้างหน้าตั้งนานแล้ว) ร่วมประคับประคองเราให้ออกเดินทางไปพร้อม ๆ กัน

ด้วยความเคารพ (ขอยืมหน่อยนะคุณหมาบางแก้ว)   

ที่กำแพงแสนอาจจะหนาวกว่ากรุงเทพฯหน่อย ป้าชัชซื้อเสื้อยืดของเด็กให้เค้าใส่ ตอนกลางคืน พอไปเดินเล่นช่วงเช้าก็ถอดซัก สำหรับการนอน อั่งเปานอนบนโต๊ะทำงานไม้สัก (ที่ซื้อมาแล้วไม่ได้ทำงานบนโต๊ะนั้นเลย) ที่เค้ายึดไว้มาตั้งแต่เด็ก กระโดดขึ้นลงโต๊ะบัญชีทั้งวัน (แสดงว่ายังไม่เป็นโรค HIP) ส่วนจินนี่และลูกตาลนอนที่พื้นข้างล่าง ปูผ้าไว้ให้ เค้านอนบ้างไม่นอนบ้างแล้วแต่ชอบจ๊ะ

ขอเข้ามาแจมคุณหมาบางแก้วหน่อยนะ ที่ถามว่า

เจ้าดำ(ไม่มีเจ้าของ)  หมาวัดหรือสุนัขบางแก้วที่อยู่ในกรง(โดนขับออกจากฝูง)  ไม่รู้ตัวไหนจะมีความสุขมากกว่ากัน

ในความรู้สึกของป้าชัชว่า เจ้าดำมีความสุขกว่า แต่ต้องปลอดภัยนะ เพราะอยู่นอกกรงอาจได้อาหารที่มีพิษ ถูกขับไล่ ถูกจับไปแลกถัง หรือถูกรถชน น่าหวาดเสียวแทนจ๊ะ