ถ้าเป็นของข้า ฯ ล่ะก็  มันไม่สบายอีกแล้ว  เข้าไม่ได้มาเกือบอาทิตย์ล่ะท่าน  ขออภัยอย่างสูง  ว่าจะลองสมัครที่ hotmail  อยู่เหมือนกัน(ถ้าสมัครได้แล้วจะรีบส่งไปบอกท่านน่ะ)

วันเสาร์ไปดูสถานะการณ์การขายลูกสุนัขบางแก้วที่สวนจตุจักรมาล่ะท่าน(ขออนุญาตปล่อยแมงโม้น่ะพี่ลี้)  คือตอนนี้มีสุนัขบางแก้ว(น่าจะเป็นลูกผสม)อยู่ในตะกร้าอยู่หลายเจ้า  ดามหูด้วยน่ะ  แถมบางเจ้ามีใบเพ็ด ฯด้วย  มีผู้สนใจต้องการซื้อกันค่อนข้างมาก มีแม่ค้าคนกลางเดินตามหาซื้อลูกสุนัข(บางแก้ว)ขายด้วยล่ะท่าน  บอกว่าคนซื้อกำลังหาอยู่  แต่ตั้งราคาซื้อและขายกันต่ำจัง 

ขณะเดียวกันพี่ชายข้า ฯ ได้สอบถามคุณจ่า  เจ้าของคอกที่นำเจ้าตัวยุ่งมา  ปีนี้ก็ขายลูกสุนัขไปจนหมดแล้ว  แสดงว่าภาวะการณ์เกี่ยวกับลูกสุนัขบางแก้วปีนี้  ความต้องการของตลาดคงจะดีน่ะท่าน  จบข่าว

 มีอีกเรื่องหนึ่งที่ยังไม่ได้รายงานท่านก็คือ  พี่ชายข้าพเจ้าเริ่มเข้าใจสุนัขไทยสายพันธุ์แท้ ๆ มากขึ้น  คือว่ายอมรับเค้ามากขึ้นล่ะท่าน  มองปัญหาเป็นเรื่องขู่เจ้าของเป็นเรื่องปกติและตลกแล้วล่ะสหายนายน้อย...  ไอ้ตัวยุ่งก็ฉลาดเอาตัวรอด  น่ารักและน่าสงสารดีมาก  คอยแอบมองนายหญิง(อ่านเคมีหรือรังสีจากร่างกาย)  อารมณ์ดีเมื่อไหร่หรือเรียกหาเค้าล่ะก็  จะดีใจแบบสุดขีด  ถูกตีแบบไม่มีเหตุผลก็ขู่แล้วรีบเดินหนี  ไม่จ้องหน้านายหญิง  สำหรับลูกพี่ใหญ่แล้วเค้าภักดีสุดหัวใจ  ยิ้มให้ตลอดไม่มีคำว่าขู่  มันเก่งล่ะท่าน  การจัดลำดับทางสังคม(ครอบครัว)แบบซับซ้อนก็ทำได้ดี 

สำหรับเจ้าดำ  สุนัขไทยจรจัดที่ยึดเอาป้ายรถเมล์และสวนสาธารณะเป็นที่อยู่นั้น  ก็อ้วนท้วนและอารมณ์ดี วันก่อนเห็นไปนอนถูตัว อยู่ตัวเดียวในสนามหญ้า  ก็เลยไม่ได้เรียกให้มากินปลาทู(อดไป)  ภาวนาอยู่ทุกวันว่าอย่าให้มีใครไปทำร้ายเค้า  อย่างน้อยได้เห็นกันทุกวันก็ยังดีกว่าไม่ได้เจอหน้ากัน  ถ้ามีที่ว่างเหลือเมื่อไหร่  จะอุ้มเข้ามาบ้านแน่ล่ะท่าน  แล้วจะเขียนเรื่องพฤติกรรมของเจ้าดำให้ท่านได้อ่านแน่ ๆ

สำหรับนางสาวตัวดี(น้ำหวาน)  หลังจากที่เคยบอกว่าพฤติกรรมจะเปลี่ยนไป(หลังจากเป็นสัด)   ตอนนี้กลับมาเป็นนางสาวตัวดีอารมณ์ปกติแล้วท่าน  ไม่ซึมเศร้าแล้ว  อาการทางผิวหนังหรือขนร่วงก็หายไป  แต่ไอ้อาการดื้อตาใส ๆ ยังคงอยู่ครบ  ดุเมื่อไหร่เป็นเถียงหอนอยู่ร่ำไป  แอบขึ้นบนบ้าน  คราวนี้ฝืนตัวไม่ให้ผู้อาวุโสอุ้มลงแล้ว(หลังจากเธอพลัดตกบันไดลงมา)  เธอเลยกลัวและงอนผู้อาวุโส(สงสัยกลัวตกบันไดอีก)  อาการหวงเจ้าของ(เวลาออกไปคุยกับเพื่อนบ้าน)ก็ยังไม่จางหายไป  พฤติกรรมนี้น่าจะอยู่ใน dna แน่ ๆ ท่าน  และที่ข้างบ้านไม่มีใครเข้ามาตอแยด้วยนั้น ก็คงจะเหมือนกันล่ะท่าน  เห็นหน้าพวกเค้ามีแต่อยากอยู่ห่าง ๆ กัน

ในความคิดของข้า ฯ กลับชอบพฤติกรรมเช่นนี้น่ะท่าน  เพราะเป็นพื้นที่ ๆ เค้าต้องดูแลภายในรั้วบ้าน  เป็นเรื่องของฝูง(ครอบครัว)ที่มีประชากร  พื้นที่และวัฒนธรรมภายในบ้านให้เค้าได้อยู่และเข้าใจ  นอกเหนือไปจากนี้ถ้าต้องการให้เค้าเข้าใจมากขึ้น  ก็ต้องฝึกกัน  หรือเปลี่ยนรูปแบบการเลี้ยงใหม่  คือเลี้ยงแบบไม่มีรั้ว  อันนี้ก็น่าทำการวิจัย(เป็นเรื่องเป็นราว)  แต่ถ้าเป็นความคิดของข้า ฯ คิดว่าน่าจะเลี้ยงได้  สุนัขปรับตัวได้ดีและมักไม่ค่อยทำร้ายคน  โลกใบใหญ่จะมีมือที่มองไม่เห็นคอยดูแลหรือการจัดลำดับให้เค้ามั้งครับ

พอดีได้อ่านเรื่องที่ท่านเล่าว่าไปเจอ  สุนัขบางแก้วที่อยู่ในกรงในที่แห่งหนึ่ง  ข้า ฯ เองกลับเอามาคิดมากมายล่ะท่าน  ไปได้หนังสือ "กฎบัตรพุทธบริษัท"เห็นข้อที่ 84  ที่บอกว่า "วัด  ต้องเป็นที่พึ่ง  แม้ของสัตว์เดรัจฉาน  ตามแบบโบราณที่เรียกว่า  มฤคทายวัน" 

นั่งนึกไปเรื่อยเปื่อย เลยท่าน  เจ้าดำ(ไม่มีเจ้าของ)  หมาวัดหรือสุนัขบางแก้วที่อยู่ในกรง(โดนขับออกจากฝูง)  ไม่รู้ตัวไหนจะมีความสุขมากกว่ากัน