เรื่องทำหนังสือ ยอมรับว่าวันนี้น้อยหน่าไม่ค่อยได้คุยเลย มัวแต่เล่นกันหมาอื่นอยู่ ยอมรับผิดค่ะ อีกอย่างสหายน้อยหน่าได้บอกในกระทู้ หญิงชรา ๑ ว่าให้ค่อยๆส่งไม่ต้องรีบให้รอลูกบางแก้วที่จะออกมาใหม่ก่อน เรื่องที่ส่งมาให้นี้ คงไม่พอสำหรับทำเป็นชึทอะไรหรอกค่ะ ส่วนเรื่องที่จะทำเป็นหนังสือหรือไม่นั้นก็สุดแล้วแต่พี่ๆ ป้าๆแล้วล่ะว่าเห็นสมควรหรือไม่ เรื่องน่าสนใจพอหรือไม่ ส่วนน้อยหน่าขอแค่ส่งต้นฉบับก็พอแล้ว ส่วนวันนี้ป้าวิรับปากว่าจะขอตรวจรู้ฟให้ด้วย ขอบคุณค่ะ

เห็นพี่วิเชียรบอกว่าทำหนังสือต้องใช้ทุนเยอะ ต้องหาสปอนเซอร์ คงเป็นเรื่องที่ยุ่งยากมาก แล้วถ้าไม่ได้ทำเป็นเล่มออก น้อยหน่าก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะไม่ได้ฝันไกลอะไรขนาดนั้น แค่อยากเรียบเรียงเก็บเป็นส่วนตัวด้วย แค่นี้ก็อิ่มใจแล้ว และคำสัญญาที่ให้ไว้กับสหายคนหนึ่ง ว่าจะทำก็จะทำ(ส่งเรื่องมาให้อ่าน)

ตอนนี้นายน้อย...พูดได้เต็มปากเลยน่ะ ว่าไม่อยากเลี้ยงพันธุ์อื่นเลย แม้กระทั่งพันธุ์ที่นายน้อย...แอบชอบ ก๋ม่คิดที่จะเลี้ยงแล้ว เห็นเพื่อนข้างบ้านเลี้ยงแล้ว น่ารำคาญแทนอ่ะมันเห่าจังเลย  ความน่ารักของตัวสุนัขอย่างเดียว คงไม่ใช่เครื่องวัดว่าเราจะเลี้ยงเค้าได้อย่างไม่มีปัญหา

มันขึ้นอยู่กับคนที่เลี้ยงเค้าด้วย และที่สำคัญไม่ใช่แค่คนใดคนหนึ่งในบ้านน่ะ ต้องทุกคนที่อยู่ในบ้านจริงๆ เพราะเราคิดอย่างนี้มาตั้งแต่ต้น เราถึงได้ปรับตัวเองแบบไม่ฝืนความรู้สึก และด้วยความ ห่วงใย ผูกพัน คิดถึง จนกลายเป็นรักหมดใจ จนทุกวันนี้ไม่รู้ว่าใคร(เรากับเจ้านาย) รักเจ้าตัวยุ่งมากกว่ากัน

มันตรัยที่ท่านกล่าวประโยคนี้ ว่า ... "อาจให้ความคิดเห็นส่วนตัวว่าทำไมเลือกสุนัขบางแก้วมาเลี้ยงไว้เป็นสุนัขตัวแรก" ... เป็นคำถามที่ดีมาก ......... ทำไมล่ะ

ตอนแรกเราก็ไม่รู้หรอก รู้แค่ว่าเจ้านายอยากเลี้ยงสุนัข แต่จะพันธุ์อะไรนั้นเราไม่เคยถาม แต่เรานะแอบชอบพันธุ์ชิสุห์มานานแล้ว เราก็เลยต่อลองเจ้านายว่าถ้าจะเลี้ยงก็ต้องเลี้ยงพันธุ์นี้ มันน่ารัก ขนยาวๆ ตากลมใสเหมือนตาเด็ก .. น่ารักไปหมดเลย ....

แต่เจ้านายก็ค้านว่าไม่เอา เอามาทำไมเลี้ยงไปก็ใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้เลย แค่น่ารักอย่างเดียว นอกจากเห่า อีกอย่างสุนัขพันธุ์เล็กพอโตมักจะไม่ค่อยแข็งแรง ขี้โรค สาระพัดที่เจ้านายยกเหตุผลมาพูดให้เราฟัง ฉะนั้นช่วงที่ไม่ยอมกันว่าจะเลี้ยง เพราะไม่พร้อมหลายเรื่อง ก็เลยช้าไปเป็นปีๆ

แต่พอเรามาซื้อบ้านใหม่ และเราต้องอยู่ตัวคนเดียวบ่อยขึ้น เจ้านายเดินทางไปต่างประเทศบ่อยมากขึ้น เดือนละ 1-2 ครั้ง บางครั้งไปทีครั้งละนานๆ เค้าก็เป็นหวงเรา ที่นี้เค้าก็หาเหตุมาพูดให้เรารู้สึกว่าหมาพันธุ์นี้มันดีอย่างงัย แต่เราก็แย้งเค้าตลอดว่า

คุณ..แล้วเราจะเอามันอยู่เหรอ ตัวเราเองเลี้ยงไม่เป็นเลยน่ะ (ความหมายของเราไม่ใช่แค่ให้ข้าวกิน ให้น้ำ ให้ซุกหัวนอนเท่านั้นน่ะ)

ลองดูสิ ไม่เห็นยากเลย คุณลองเปลี่ยนทัศนคติ ปรับเปลี่ยนความคิดใหม่ ผมเชื่อว่าคุณทำได้ ลองคุณมีพื้นฐานของคำว่า "สงสาร" มันไม่น่ายากเลย

จุดประสงค์ของเจ้านายที่คิดจะเลี้ยงพันธุ์คือ เป็นทั้งยามเฝ้าบ้าน เพื่อแท้ยามที่เค้าไม่อยู่จะได้เพื่อนเราได้ ... แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น เราต้องเลี้ยงให้เค้ายอมรับเป็นจ่าฝูงเสียก่อน แต่กว่าจะเลี้ยงให้เค้ายอมรับว่าเราเป็นจ่าฝูงได้นั้นเราใช้เวลา และความอดทนทีเดียวกับคนที่ไม่เคยเลี้ยงหมาอย่างเรามันยากส์..มากน่ะมันตรัย

(ถ้าเราไม่อดทนสอนเค้า เค้าก็ไม่ทนกับเรา) แล้วเค้าจะเป็นเด็กดีสำหรับเจ้านายอย่างไร

และเจ้าตัวยุ่งมันก็พิสูจน์ตัวมันเองแล้ว เมื่อเวลานั้นมาถึง .......

แต่กว่าเราจะทำให้เจ้าตัวยุ่งพิสูจน์ว่า มันเป็นมิตรแท้กับเรา รักเรา ฟังเรา(บ้าง อิอิ) มีแววตาที่ยิ้มทุกครั้งเมื่อถ่ายรูปออกมา มันมีรายละเอียดอีกมากอย่างที่ท่านเคยกล่าว ถ้าท่านอ่านเรื่องที่เราโพลต์มาตลอดท่านคงพอจะทราบ ... มันเป็นความภูมิใจของเรา (แต่คนอื่นที่เลี้ยงหมามากๆ คงจะรู้สึกเฉยน่ะ) เป็นความสุข ซึ้งผ่านความทุกข์มาแล้ว(เพราะเราคิดเอาเองว่ามันทุกข์)

ต้องขอขอบคุณพี่กลางมากเลยค่ะ ที่วันก่อนพี่กลางทักเรื่องช่วงเวลา ว่ามันเร็วไป น้อยจะข้ามตอนไปถึง "โลกล้านปี" เสียนี้ เป็นช่วง อายุ 4 เดือนไปแล้ว ด้วยที่ว่าอยากจะเล่าความตื่นเต้นที่มีกับเจ้าตัวยุ่ง และอยากเดินทางให้ถึงมรกตนครไหวๆ

พอน้อยมานั่งอ่านกระทู้เก่าๆ นึกได้ว่าเราข้ามเวลาตอนเจ้าตัวยุ่ง อายุ 1-3 เดือนไปเยอะเหมือนกัน ซึ่งเป็นช่วงที่น้อยอยู่ในระหว่างการเดินทางใน "นรกดำ" มันมีแต่    

ขอบคุณพี่กลางอีกครั้งค่ะ

แงซาย นายน้อย...อ่านกระทู้ย้อนหลังเมื่อ 8 เดือนที่แล้ว มีความเห็นของเจ้าที่เขียนแนะนำนายน้อย .. ไม่ทราบว่าถ้านายน้อย .. จะหยิบยกข้อความของเจ้ามาขีดเขียนด้วย เจ้าจะว่าประการใด

นายน้อย...