ตอนที่เอาเข้ามาอยู่ด้วยเค้าอายุย่างเข้า เดือนที่ 2 เรายังไม่ได้พาเจ้าตัวยุ่งเดินเล่น เจ้านายไม่อนุญาติเพราะเค้ารับวัคซีนยังไม่ครบ ฉะนั้นกิจกรรมต่างๆ จะอยู่ภายในบ้านหรือไม่ก็ในบริเวณบ้าน

กิจกรรมที่ทำได้ตอนนั้นก็คือ การชวนเล่นของเจ้านาย และจากเจ้าตัวยุ่งเอง ที่ชอบไล่งับ เดินๆ ก็งับเสียเฉยเลย ซึ่งป็นช่วงการเรียนรู้ที่สำคัญของเค้า เค้ากำลังปรับตัวเข้าสิ่งแวดล้อมใหม่ ฝูงใหม่ของเค้า ตอนนั้นเราต้องระวังเรื่องการงับของเค้าอย่างมาก (สงสัยมันจะคันปาก) งับเมื่อไหร่เป็นได้เลือดออกซิบๆ เล่นทีใช้แรงปะทะ โดยการกระโดดแล้วงับตามด้วยการหมุนตัววิ่งหนี ดู.. ดูมันทำ มันสนุก แต่(ตู)เราทุกข์ถนัด ตอนนั้นเราแทบไม่ได้ทำงานเลย เราต้องคอยดูเค้า เล่นกับเค้า ระวังของในบ้านที่เค้ามักจะไปกัดแทะ ช่วงนั้นเราเริ่มเครียด เจ้านายก็เริ่มเครียด เริ่มมีความคิดแว๊บเข้ามาแล้วว่าเราคิดผิดหรือเปล่า แต่การเครียดของเรา เราไม่ได้ลงกับเจ้าตัวยุ่งเลย ในช่วงนั้นเราแทบไม่ได้ทำอะไรเลย ไม่ได้หลับ ไม่ได้พักอย่างเต็มที่ เราต้องมาตั้งคำถามในเน็ตอีกแล้ว

เค้าเป็นแบบนี้เราไม่ต้องเล่นกับเค้าทั้งวันเลยเหรอ?

อืม... ได้คำตอบแล้ว ... "ไม่ต้องเล่นกับเค้าตลอดหรอก ถ้าเราทำงานก็เลิกเล่นกับเค้า สักพักเค้าจะรู้เอง"

ช่วงนั้น..เราพยามหาอุปกรณ์เสริมที่จะช่วยเค้าและเรา(ให้เจ็บตัวตัวน้อยลง) เท่าที่จะทำได้โดยการหาซื้อกระดูกแทะสำหรับลูกสุนัข ตุ๊กตา ลูกบอลยาง (ซึ่งเค้าไม่แตะของเล่นที่เป็นยางเลย) ที่นี้ละอะไรที่เป็นวัสดุยางพี่แกไม่เล่นไม่สน ตกหนักก็มาอยู่ที่เรากับเจ้านายละทีนี่ เค้าจะไล่งับเวลาที่เค้าอยากเล่น เจ็บสุดๆ ฟันคม เวลาโดนเนื้อจะมีเลือดซึมตามออกมาทุกทีเลย ... ช่วงนั้นเราสับสนตัวเองอย่างมาก ว่าเรารู้สึกกับเจ้าตัวยุ่งอย่างไงกันแน่

รักมันมั๊ยนะ... ต้องมีรักสิไม่อย่างนั้นเราจะให้เจ้านายซื่อเจ้านี้มาเหรอ แล้วเราจะทำอย่างไงล่ะ

ช่วงเวลนั้นเจ้านายยังเป็นพี่เลี้ยง ยังไม่มีเหตุที่ต้องเดินทางไปต่างประเทศ ก็ยังพอทนได้กับสิ่งที่เจ้าตัวยุ่งกระทำ เพราะมีเจ้านายเป็นด่านหน้าเสมอ เค้าได้แผลเยอะกว่าเรามาก ที่ได้แผลไม่ใช่ว่าเจ้าตัวยุ่งเค้าดุหรืออะไรหรอก เค้าต้องการเล่นกับเรา และเราก็มีการคุยกันแล้วว่าเราจะเลี้ยงให้เค้ารู้สึกไม่เหงาเมื่อมีเรา เราจะเลี้ยงเค้าแบบไม่เครียด ไม่กดดัน ทุกครั้งที่เราอยู่กับเค้า เล่นกับเค้า ปฏิบัติที่ตัวเค้าเรา 2 คนจะไม่เอาอารมณ์ส่วนตัวมาลงกับเค้าเลย ก็แปลกน่ะ

ในตอนนั้นเราเกี่ยงให้เจ้านายเล่น เช็ดตัว เช็ดเท้าเจ้าตัวยุ่งเสมอ เห็นเค้าปฏิบัติกับเจ้าตัวยุ่งทำให้เรามีแต่รอยยิ้ม ทำไมน่ะดูสิมันน่ารักกับเค้าจัง แต่ทำไมกับเรามันชอบงับ งับ งับจัง(ว่ะ)

ให้อาหารก็ต้องนั่งด้วย เพื่อจะได้ดูปฏิกิริยาเค้า ลองดึงชามข้าวไม่มีขู่ จับหยิบของๆเค้าก็ไม่มีแยกเขี้ยว เราก็ลำพองใจทำบ้างไม่ทำบ้างในช่วงแรก (เพราะไม่รู้ว่ามันจะมีผลอะไรตามมา)

การนอนของลูกสุนัขวัย 2 เดือน จะนอนเยอะมาก นอนได้ตลอด ช่วงละประมาณ 2 ชั่วโมง แล้วก็ตื่น ตื่นมาก็ฉี่ แล้วก็เล่น "ไล่งับ" แล้วก็กลับมานอน ในตอนกลางวันที่เค้าตื่นนอนเค้าจะปวดฉี่ทุกครั้ง การฉี่ของหมาวัยเด็กเค้าจะยืน 4 ขา 2 ขาหลังจะย่อลงเล็กน้อย แม้กระทั่งตอนกลางคืน เวลานอน 3 ทุ่ม เค้าจะหลับ 2 ชั่วโมงถึง 2 ชั่วโมงครึ่ง ตื่นมาฉี่อีกแล้ว คิดดูวันหนึ่งเราต้องตื่นกลางดึก หลายหนมากช่วงนั้นเราไม่ไหวต้องให้เจ้านายตื่นมาสลับกันบ้าง ซึ่งจะรบกวนเค้าบ่อยมากก็ไม่ได้ (เออ..แล้วเราหาเรื่องใส่ตัวทำไมเนี่ย ?) เวลาที่เจ้าตัวยุ่งมาเรียก เค้าจะไม่มาเห่านะ จะเดินมาที่ข้างเตียง ส่งเสียง ... หรือไม่ก็ยกขามาสะกิด พอเราลุกเค้าจะเดินไปนั่งรอที่ประตู ทุกครั้งที่เค้าออกไปฉี่ เค้าไม่ได้เข้ามาทันทีหรอก ต้องเล่นสักพัก เดินสำรวจดูอะไรของเค้าก็ไม่รู้ แรกๆ เราก็ออกไปเป็นเพื่อน พอเค้าเห็นว่าเราออกไปด้วยเลยคิดไปว่าเราจะมาเล่นด้วย ก็ไม่ได้นอนกันพอดีกว่าพี่แกจะหมดฤทธิ์(คึก)นานอยู่เหมือนกัน พอเห็นเค้าแข็งแรงดีแล้วคืนต่อมาเราปล่อยเค้าไปฉี่ แล้วเราก็มานอนรอที่โซฟา พอเค้าจะเข้าบ้านก็จะมาเคาะประตูมุ้งลวด เราก็จับเช็ดเท้า (โดนงับมืออีกแล้ว) แล้วเค้าก็จะมานอนต่อ ช่วงนั้นจะเป็นแบบนี้ทุกคืน คืนละหลายๆ รอบ แต่อารมณ์นั้นทำไมเราไม่โกรธ ไม่รู้สึกว่าเหนื่อยจนต้องบ่นว่าเหนื่อย ไม่รู้สึกรังเกียจเวลาที่เค้าเข้ามาคลอเคลียด้วย บางครั้งยามดึกเรานอนไม่หลับ แต่ต้องนอนนิ่งๆเพื่อที่จะไม่ให้กวนเค้า เค้าจะหูไวมาก แค่ขยับตัวเบาๆเค้าก็ยกหัวมาดูแล้วว่าเราจะไปไหน ทำอะไร และเราก็ได้มีโอกาสนอนดูพฤติกรรมของเค้าไปพลาง เวลาเค้านอนยามดึก ถึงจะหมาเด็กเค้าก็ไม่ได้หลับตลอดหรอกนะ ประมาณ ตี 2-3 เค้าจะตื่นมาแทะกระดูกยาง เกาๆอะไรของเค้าไปเรื่อย เลียขน(เพื่ออะไรอันนี้เราไม่รู้) แต่สิ่งหนึ่งทีเค้าปฏิบัติมาตลอดคือ เค้าจะไม่กวนเราเหมือนเค้ารู้ว่าเวลานี้เจ้านายต้องพักผ่อนไม่ใช่เวลาเล่น นอกเสียจากว่ามีเสียงผิดปกติ เค้าจะลุกเดิน เอียงคอมอง หูจะหันไปทิศทางของเสียงนั้น บางครั้งจะมีเห่าในลำคอบ้าง จนเค้าแน่ใจแล้วว่าไม่มีอะไรผิดปกติเค้าก็จะนอนต่อไปจนถึง ตี 5.30 น. ก็จะตื่นอีกครั้ง ...

เวลาดึก เราจะใกล้ชิดเจ้าตัวยุ่งมากกว่าเวลาอื่น เพราะเจ้านายจะไม่ค่อยจะลุกมาทำธุระให้เจ้าตัวยุ่ง (อันนี้เราเข้าใจ ว่าเพราะอะไร) เราไม่ทำแล้วใครจะทำล่ะรอผีบ้านผีเรือนก็ใช่ที่ .. เอาวะลุกก็ลุก ... จำได้ว่าเดือนนั้นเราโทรมมาก ขอบตาดำ หน้าตาอิดโรยจนที่บ้าน(แม่)ทัก เพื่อนที่ทำงานก็ถาม แต่เราก็ไม่เข้าใจนะเราทำได้อย่างไง ไม่บ่นไม่ท้อใจ เรากลับมองว่าถ้าเราไม่ทำแล้วใครจะทำให้เจ้าตัวยุ่ง เรามีหน้าที่เพิ่มมาอีกเรื่องแล้ว และเป็นหน้าที่ ที่เราเลือกเอาเค้ามาเอง (รับผิดชอบจ๊ะ รับผิดชอบยายน้อยหน่า)

ตกเย็นเรากับอยากจะกลับบ้าน(ทำไม งงตัวเองจริงๆ) ซึ่งมีแต่เรื่องยุ่งยากรอเราอยู่ที่บ้าน แต่เราก็อยากกลับ ห่วงว่าวันนี้เค้าจะเป็นอย่างไงบ้าง เหงาหรือเปล่า ซนมากมั๊ย โดนเด็กแถวบ้านแกล้งหรือเปล่า สารพัดที่จะคิดเกี่ยวกับเค้า พอมาถึงบ้านเห็นเค้าดีใจ กระโดดยื่นขาหน้ามาให้เราเหมือนเราจะหลุดลอยไปจากเค้า ร้อง..อย่างน่าสงสารไอ้เราต้องรีบไขประตูเข้าบ้านให้เค้าได้เลียๆ กระโดดเกาะ แสดงอาการดีใจแบบสุดๆ ว่า"ผมไม่โดนทิ้งแล้ว" อิอิอิ เค้าเป็นแบบที่เราไม่เคยได้กับใครหรือสัตว์ใดมาก่อน แต่พอเค้าหายดีใจสถานการณ์ก็เข้าสู่ภาวะปกติ คราวนี้เค้าก็เป็นไอ้ตัวแสบของเราอีกแล้ว อารมณ์ช่วงนั้น มันบอกไม่ถูกสับสนกับตัวเองบางครั้งอยากจะบอกกับเจ้านาย ว่าเราไม่เอาแล้วก็ไม่กล้าพูด แต่พอเค้าโดนเจ้านายดุ เราก็สงสาร เวลาที่เค้าโดนดุเราไม่ได้โอ๋เค้านะ เพระหมาที่โดนดุนั้นแปลว่าเค้าทำผิด และเมื่อผิดต้องไม่ให้ใครโอ๋เดี๋ยวเค้าได้ใจ จะกลายเป็นหมาดื้อ และเค้าไม่เชื่อฟังคำสั่ง

เอ๊ะ .. นี่เรารู้สึกอย่างงัยกับเจ้าตัวยุ่งกันแน่ ...