อ่านแล้วขำกลิ้ง นู๋น้ำมนต์จ้อเก่งขึ้นเยอะเลย แถมยังมีต่อว่าต่อขานแบบเด็กผู้หญิงอีกแน่ะ

แสดงว่ามีพัฒนาการทางสมองมากขึ้นจริงๆด้วย 555 555  โอ๋โอ๋ อย่างงอนกันเลยน่า ดีกันนะ

น้องน้ำมนต์ครับ  วันนี้คุยถึงเรื่องอาบน้ำพี่ข้าวตังแหละสยองจริงเชียว  ความที่ชอบเล่นน้ำแต่ไม่ชอบอาบน้ำ  น้องน้ำมนต์อย่าเพิ่งลมจับนะครับ  ถึงพี่จะมิได้อาบน้ำมาเกือบสามปีแต่มิมีกลิ่นสาบจริงๆ  เดี๋ยวพี่จะเล่าให้ฟังนะเรื่องมันเป็นอย่างนี้

เมื่อ 4 ปีมาแล้วตอนที่พี่มาอยู่กับคุงพ่อคุงแม่ พี่ก็ยอมให้อาบน้ำแต่โดยดีอาทิตย์ละครั้ง  แต่จะมีแง๊บๆ ตลอดเวลาเช็ดตัว (แต่เรื่องเป่าขนน่ะลืมไปได้เลยพี่ไม่ยอมง่ายๆ หลอก) คุงแม่ก็จะเอาของเล่นมาล่อ  ตอนนั้มยังเด็กเลยยอมให้หลอก  พอผ่านไปสัก 1 ปีพี่เริ่มเป็นหนุ่ม  วันหนึ่งคุงแม่ล่อเข้าห้องน้ำและอาบน้ำให้ตามปกติพี่นึกไงก็ไม่รู้หันมากัด 1 ทีคุงแม่กระโดดหนี พี่เลยจับได้ว่าคุงแม่กลัวโดนกัดตั้งแต่นั้นมาถ้าพี่ไม่อยากให้คุงแม่มาทำอะไรกับตัวพี่  พี่ก็จะกัด   กัด และกัด  แต่คุงแม่ก็ไม่ยักกะละความพยายามแฮะ  จะหาทางอาบน้ำให้พี่ให้ได้  ใช้ทุกวิถีทาง  ไม่ว่าจะล่ามโซ่  ใส่ครอบปาก  แต่พี่ก็กัดแดิ้นหลุดไปได้เสียทุกครั้ง  จนท่านเอือมระอาเลิกยุ่งกะพี่  พี่ก็นอนใจว่าสำเร็จอ่ะ ต่อไปนี้ตรูมิต้องอาบน้ำอีกแหละ  แต่พี่คะเนผิดระหว่างนี้คุงแม่จะพยายามเข้ามาใกล้ชิดพี่มากขึ้นกว่าปกติ  แล้วก็จะมานั่งใกล้ๆ มากอด มาจุ๊บๆ ทุกวัน ปากก็พร่ำบอก "แม่รักข้าวตังนะ  ข้าวตังรักแม่หรือเปล่า"   ตัวพี่ก็สุภาพบุรุษฟังทุกวันใจมันละลาย ซึมซาบความรักที่คุงแม่มีให้  ก็จะยอมให้เช็ดตัวด้วยผ้าเช็ดตัวสุนัข  ให้หวีขน  ให้สางขนที่ร่วงเวลาผลัดขน  คุงแม่จะสางให้ทุกวันเลยนะ  พี่ขอเน้นว่าทุกวันจริงๆ พี่ก็เลยจะไม่มีกลิ่นสาบแต่ขนอาจจะไม่ขาวเท่าที่ควร  แต่พี่ก็ได้ยินคุงพ่อบอกคุงแม่ว่าแค่นี้ก็ดีแล้วเป็นขั้นเป็นตอน  ด้วยเหตุฉะนี้แล...พี่ข้าวตังจึงไม่มีกลิ่นสาบไง  มามะน้องน้ำมนต์ มาให้พี่จุ๊บๆ เสียดีๆ 

แปลกนะน้องน้ำมนต์พี่เนี่ยไม่ชอบอาบน้ำแต่ฝนตกเป็นไม่ได้ต้องไปเล่นฝน  ไปยืนตากฝนให้มันเปียกซะ  ก็มันซานุ๊ก....ซาหนุกนี่เนอะ  สมเป็นบางแก้วมั๊ยคร๊าบ