น่านดิ คงเปงอีกเรื่องที่รออ่านเหมือนพายุกะน้ำมนต์

ขอโทษนะงับป๋ฒ  ที่ให้รอกันนาน  เพราะตอนนี้การบ้านเยอะมากทำไม่ทันจึงใช้เวลานานหน่อยแต่ก็หาเวลาพิมพ์เซฟไว้เรื่อยๆอาคับ  ......

                                        พอมอมมันเริ่มเดินได้มันก็คลานจากใต้ถุนออกสู่ลานบ้าน   โลกของมันกว้างขึ้นอีกเล็กน้อย   มันรู้ว่านายอยู่บ้านสองชั้นเล็กๆค่อนข้างจะเก่า   และไม่ได้ทาสี   นอกจากนายแล้วก็มีคนอื่นอยู่ด้วยอีกสองคน   คนหนึ่งนั้นเป็นผู้หญิง   นายบอกมันว่าคนนี้คือนายผู้หญิง   อีกคนหนึ่งเป็นเด็กเล็กๆ   เพิ่งสอนเดิน   นายเรียกว่าหนู   แต่มอมมันพอจะเดาออกว่าเป็นลูกของนายเพราะกลิ่นตัวเหมือนกัน   พอมอมเริ่มคลานออกจากใต้ถุนที่เคยนอน   แม่ก็เริ่มห่างไป   แต่ก่อนพอมอมรู้สึกหิวนมทีไร   ต้องรู้สึกว่ามีแม่อยู่ใกล้ๆ   คอยให้นมทุกครั้ง   แต่เดี๋ยวนี้นานๆ   แม่จึงจะมาหาสักครั้งหนึ่ง    และน้ำนมแม่ก็รู้สึกน้อยว่าน้อยและจางไป   แต่มอมมันไม่เดือดร้อนเท่าไรนักเพราะนายหาชามอ่างทะลุ   มาวางไว้ที่นอกชานหลังบ้านระหว่างครัวไฟกับตัวเรือนใบหนึ่ง   เอาข้าวคลุกกับที่นายกินเหลือ   ใส่ให้มันกินวันละสามเวลาทุกวัน   เวลาเช้าเวลาเย็นนายให้เองส่วนตอนกลางวันนายผู้หญิงเป็นคนให้   มอมมันโตเร็วผิดหมาธรรมดา   เพราะมันเป็นพันธุ์พ่อมากกว่าพันธุ์แม่   ยิ่งโตมันก็ยิ่งกินจุขึ้นทุกวัน   แต่นายกลับดีใจคอยให้ข้าวมันกินอิ่มเพิ่มเติมขึ้นเรื่อยๆ   ยิ่งกว่านั้นเวลานายผู้หญิงทำครัว   มอมมันกลับดีใจคอยให้ข้าวมันกินอิ่มเพิ่มเติมขึ้นเรื่อยๆ   ยิ่งกว่านั้นเวลานายผู้หญิงทำครัว   มอมมันก็แอบเข้าไปอยู่ด้วย   บางทีมันก็เกะกะกีดขวาง   นายผู้หญิงก็ตีเอาบ้าง   ไล่ออกมาบ้าง   แต่แล้วมันก็กลับเข้าไปอีก   เพราะมอมมันรู้ว่าถึงแม้นายผู้หญิงจะดุจะตีอย่างไร   ในที่สุดมันก็ต้องได้อะไรกินเสมอ

                                         มอมมันโตวันโตคืนจนกลายเป็นหนุ่มใหญ่   แม่หายไปจากโลกของมัน   ซึ่งเดี๋ยวนี้เหลือแต่นาย   มอมไม่ได้รักนายเท่าชีวิต   แต่นายเป็นชีวิตของมอม   เช้าขึ้นนายหายไปจาก         บ้าน   มันก็รู้สึกว่าชีวิตมันว่างเปล่า   แต่มอมรู้ว่าตกบ่ายก็ต้องกลับ   ฉะนั้นตามปกติ   มันก็ไม่เดือดร้อนเท่าใดนัก   มอมใช้เวลาที่นายไม่อยู่หาอะไรกินบ้าง   เล่นกับหนูบ้าง   บางที่หนูก็ดึงหูดึงหางมัน               เล่นกับมันเจ็บๆ   แต่มอมมันก็ทนได้เพราะกลิ่นของนายติดอยู่ที่ตัวของหนูเหมือนกับคนๆเดียวกัน   ชั่วแต่ว่าหนูตัวเล็กกว่า   บางทีมอมก็ออกไปเล่นนอกบ้าน   เดินไปก็ดมกลิ่นอะไรต่ออะไรไป         กลิ่นคนแปลกๆที่ติดอยู่ตามทางเดิน   กลิ่นหนูที่ออกหากินตามถังขยะในเวลากลางคืน   กลิ่นหมาบ้านใกล้เรือนเคียง   และหมากลางถนนทั้งตัวผู้ตัวเมีย   เมื่อมอมตัวยังเล็กอยู่    มันไม่ค่อยกล้าออกจากบ้านเพราะหมาอื่นๆมันรุมกันเห่า   มันรุมกันกัด   แต่เดี๋ยวนี้มอมตัวโตกว่าหมาอื่น   พอออกนอกบ้านถึงหมาอื่นจะเห่า   แต่ก็วิ่งหนีมอมทุกตัวไป   ในบรรดาหมาตัวผู้ในละแวกบ้าน   มอมมันเคยแสดงฝีมือให้ปรากฏมาแล้ว   ไอ้ตัวไหนที่เคยเป็นจ่าฝูงหัวโจกมอมมันก็เคยปราบมาแล้ว   ตามธรรมเนียมหมานั้น   ถ้าจะออกจากบ้านไปไหนจะต้องถ่ายปัสสาวะรายทางเอาไว้   สำหรับดมกลิ่นของตนเองกลับบ้านได้ถูก   ที่ที่จะถ่ายรดนั้นก็ต้องเป็นที่ที่สังเกตง่าย   สูงเพียงระดับจมูก   ไม่ก้มลงดมให้เสียเวลา   เป็นต้นว่า   เสาไฟฟ้าหรือต้นไม้ข้างทาง   ออกจากบ้านเดินไปก็ต้องยกขาถ่ายรดเอาไว้เป็นสำคัญ   แต่ถ้ามีหมาตัวอื่นมาถ่ายทับเสีย   กลิ่นนั้นก็เพี้ยนไป   อาจถึงกลับบ้านไม่ถูก   หรืออย่างน้อยก็ต้องลำบากทุลักทุเล   การถ่ายปัสสาวะรดที่ตัวอื่นทำไว้แล้ว   จึงเป็นอนันตริยกรรมของสุนัข   อภัยให้กันไม่ได้   แล้วถ้าทำกันต่อหน้าก็เป็นการท้าทายโดยตรง   เป็นการทำลายเกียรติของหมาตัวผู้ด้วยกัน   แสดงว่าหมดความเกรงใจนับถือกัน   ต้องต่อสู้จนแพ้กันไปข้างหนึ่ง   มอมมันเคยถูกท้าทายด้วยวิธีนี้มามาก   แต่มันก็สู้จนเอาชนะได้ทุกตัว   บางทีมันกลับบ้านเป็นแผลยับไปตามหน้าและข้างขานายผู้หญิงต้องคอยล้างแผลใส่ยาให้   หลังจากนั้นมันก็ถูกขังไปสองสามวัน   แล้วมันก็แอบหนีไปเที่ยวนอกบ้านได้อีก