ตอนนั้นเค้ากินเสร็จเค้าจะนอนอย่างเดียว ยังไม่คึกเท่าไหร่ มีเล่นบ้างแต่ยังน้อยอยู่ ไอ้ที่หนักใจมากคือ "การงับ" ไล่งับ โอ๊ย.... สุดยอดของความเจ็บเลย(คิดตอนนั้น) ทุกครั้งที่เค้างับ เราได้เลือดทุกที แขนเรา ขาเราเต็มไปด้วยรอยที่เจ้าตัวยุ่งจารึกด้วยความรัก..ทั้งนั้น.... ฟันคมมากๆ มากจนเรารับไม่ไหวให้หน้าที่การเล่นเป็นของเจ้านายไป เราคิดเริ่มกังวลว่ามันจะดุกับเจ้าของมั๊ยเนี่ย เล่นงับกันอย่างนี้... ตอนนั้นราไม่สามารถจริงๆ ถึงจะอ่านมาบ้างว่าหมาบางแก้วเค้ามีพฤติกรรมอย่างนี้ แต่เราก็ตกใจ และมักจะชักมือออกทุกครั้งก็ได้เลือดตามมาทุกที เป็นริ้วทางยาว ขึ้นอยู่กับว่าเค้ากระโดดสูงมากน้อยแค่ไหน ถ้าเราหยุดนิ่งก็ไม่เจ็บมากหรอก แต่ที่เป็นตอนนั้นเราตกใจทุกที .. เค้าเริ่มยั่งเชิงเจ้านายทั้งสองโดยการเกาะขาแล้วขย่ม(เรียกถูกป่าวจ๊ะ) เราห้ามเค้าทันที เค้าพยามทำอย่างี้ทุกครั้งที่มีโอกาส โอกาสที่เค้าจะทำตอนไหนบ้างล่ะ ตอนเล่น...นะสิ เค้าจะรู้ว่าเค้าเป็นต่อเมื่อไรเค้าจะขึ้นเกาะขาทันที อย่างเวลาเรายืนทำงานในครัว เผลอๆเค้าขึ้นเกาะอีกแล้ว เค้าจะเป็นบ่อยมากในเดือนนั้น .. เราพยามเรียนรู้พฤติกรรมของเค้าไปเรื่อยๆ โดยเข้ามาที่เว็บชุมชนคนรักหมาบางแก้วอย่างจริงจังมากขึ้น เริ่มจากการอ่านกระทู้ย้อนหลัง ว่าเค้าพูด เค้าถามอะไรกันมาบ้าง คำถามที่ตรงกับที่เราเจอปัญหาก็เอาปรับใช้กับเจ้าตัวยุ่งของเราไปเรื่อยๆ จนเราไปเจอความคิดเห็นท่านหนึ่ง เค้าพูดถึงหมาบางแก้วที่ทำให้เรารู้สึกดีๆ อยากที่จะเข้ารู้ให้ได้ว่าหมาบางแก้วมันอย่างงัย เราพยายามกลับไปอ่านกระทู้ที่มีความเห็นของท่านคนนั้นอีกครั้ง ติดตามอ่านมาเรื่อยๆ ซึ่งเรายังทำตัวเป็นคุณแอบ(อ่าน) ยังไม่แสดงตัวตน รอให้มีใครมาตั้งคำถามที่มันโดนใจเราไปเรื่อยๆ ก่อน และเราก็พยายามที่จะหาอ่าน "พฤติกรรมหมาบางแก้วจากคนที่เลี้ยงเค้าในบ้าน" แต่ก็ไม่ค่อยมีใครเขียนมาเล่า ช่วงนั้นเป็นช่วงที่มีแต่คนถามคำถามซ้ำๆ เดิมๆ

อุ๊ย.. ไม่ทันใจฉันเลย ฉันถามเองดีกว่า เล่าเรื่องเจ้าตัวยุ่งเองดีกว่าเผื่อใครเข้ามาอ่านเจอ มีปัญหาอย่างเราเข้ามาอ่านเจออาจช่วยเค้าได้ไม่มากก็น้อย

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น สิ่งที่เราทำร่วมกันกับเจ้านายทุกครั้งคือการอาบน้ำให้เจ้าตัวยุ่ง ... สอนในสิ่งที่จะให้เค้าเป็นเด็กดี เช้น พฤติกรรม การเห่า เรากลัวมากเรื่องการเห่าอย่างไม่มีเหตุผลของหมา มันน่ารำคาญมากเลย เรารู้ว่าการเห่ามันของคู่กันกับหมา แต่เราต้องหาเหตุผลว่าทำไมเค้าเห่า เราคิดแบบนี้ ทุกครั้งที่เราอยู่กับเค้า เค้าจะเห่าอะไรก็แล้วแต่เราจะพูดบอกเค้าทุกครั้ง จนเจ้าตัวยุ่งไม่เห่าอย่างไม่มีเหตุผล ถ้าไม่เจอสิ่งแปลกใหม่ หรือผิดปกติ ขนาดหมาปากเปราะเห่าได้ทั้งวัน เจ้าตัวยุ่งก็ไม่เห่าตาม มันคงรู้ภาษากันละน่ะว่า "ไอ้ตัวนั้นมันเห่า บ่นอะไรว่ะ" .... สอนการรับของกินจากเจ้านาย เราจะให้นั่งก่อนทุกครั้ง ถ้าไม่นั่งอด(แด๊ก...อิอิ) นั่งรอเช็ดเท้าก่อนเข้าบ้าน เช็ดตัวก่อนนอน ห้ามกัดสายไฟ ห้ามกัดโซฟา ฯลฯ ... สาระพัดที่เราจะสอนเค้า บอกเค้าได้ในตอนนั้น จนเจ้านายว่า

"นี่คุณพูดมากจริงๆ หมามันก็เบื่อน่ะ"

จากที่เริ่มสอนให้รู้จักในเรื่อง "นั่งรอเช็ดเท้าก่อนเข้าบ้าน เช็ดตัวก่อนนอน" ท่านอย่าคิดว่าง่ายๆ น่ะ สำหรับเราคนเลี้ยงมือใหม่ ไม่ใช่เรื่องหมูๆ เลย ก็ไอ้อาการกล้าๆกลัวๆยังฝังในความรู้สึกเราอยู่ อาการที่แสดงออกมาไม่รู้เจ้าตัวยุ่งรู้ได้อย่างไง พอเรายื่นมาไปเช็ดตัวเค้า เค้าจะไล่งับเราตลอด มีขู่บ้าง ไม่ยอมให้เช็ดได้ง่ายๆ โอ๊ย..ไม่อยากพูดถึงตอนนั้นทุลักทุเลมาก "ขอบอก" บางวันเราร้องไห้เลยน่ะ ไม่เอาแล้ว (พูดกับตัวเอง) ความคิดที่จะเอาเจ้าตัวยุ่งเข้าโรงเรียนฝึกก็ได้บังเกิดขึ้น แต่ในเว็บบอกว่าถ้าให้ดีควรอายุตั้งแต่ 6 เดือนขึ้นไป เอาล่ะไอ้ตัวยุ่งฉันจะทนเจ้าไปอีก 5 เดือน ฮ่าๆๆ ... บางวันจัดการตัวเค้าเราก็น้ำตาก็ไหลไปพราง ตอนนั้นอารมณ์มันบอกไม่ถูกน่ะ ... แต่พอตกเย็นกลับบ้าน เรากลับคิดถึงเป็นห่วงว่าเค้าจะเป็นไงบ้าง ถามถึงเค้าทุกเย็น เอ๊ะ..มันอย่างไงกัน?