บ้านผมก็เลี้ยงตัวเดียวมาตั้งแต่อายุได้ 45 วันนะครับ แต่บ้านผมมีรั้วรอบขอบชิด ตอนที่เค้าอยู่บ้านตัวเดียวก็คงจะเหงาบ้าง แต่บ้านผมมีพื้นที่ให้วิ่งเล่นได้ มีดินให้ขุด เติมน้ำใส่อ่างไว้ให้ลงเล่น มีข้าวของให้แทะมากมายเลยครับ ไม่ทราบว่าบ้านของคุณ sopida มีลักษณะอย่างไรบ้าง ถ้ามีพื้นที่ให้วิ่งเล่นได้ก็ไม่น่ามีปัญหาอะไรมากครับ

ปัญหาของการอยู่ตัวเดียวที่เห็นชัด ๆ สำหรับผมก็คือการเอาแต่ใจครับ ใช้เวลานานกว่าจะยอมรับเราเป็นเจ้าของ เพราะผมรับเค้าเข้าบ้านก็อายุ 45 วันแล้ว ในกรณีของคุณอาจต่างไปเพราะคุณเลี้ยงตั้งแต่เล็กใช่มั๊ยครับ ไม่ทราบว่าเวลาไปทำงานนั้น คุณออกจากบ้านกี่โมง กลับถึงบ้านกี่โมง ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องฝากใครก็ได้ครับ ให้หัดเค้าด้วยการให้อาหารให้เป็นเวลาตอนก่อนออกไปทำงาน และให้อีกทีตอนกลับจากทำงาน จัดเตรียมน้ำดื่มไว้ให้เค้าด้วย

ก่อนจะออกจากบ้าน หรือตอนกลับเข้ามาในบ้านให้งดกิจกรรมที่คุณมีกับเจ้าตูบทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นการสั่งเสีย การหยอกล้อเล่นกันทุกอย่าง จะไปจะมาควรทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คุณอาจมองว่ามันโหดร้ายเกินไป แต่นี่คือการป้องกันความเครียดที่จะเกิดขึ้นกับเจ้าตูบครับ ถ้าทำอย่างที่คุณทำอยู่ สั่งลาก่อนออกจากบ้าน ทีนี้ทุกครั้งที่คุณไปลาเค้าก็จะเครียดแล้วครับ แต่ถ้าคุณเข้าออกจากบ้านให้เป็นเรื่องปกติ  ก่อนเข้าบ้าน หรือตอนออกจากบ้านต้องสนใจเค้าให้น้อยที่สุด ทำเป็นเมินไปเลยว่างั้นเถอะ เค้าก็จะเห็นเป็นเรื่องธรรมดาในที่สุดครับ พอเข้าบ้านได้ซักพักค่อยมาเล่นกับเค้าครับ อันนี้เป็นวิธีการลดความเครียดของเค้าเมื่อคุณต้องไปข้างนอกครับ

ที่คุณเอาพุดเดิ้ลมาเล่นกับเค้าที่บ้าน อันนี้ผิดขั้นตอนนิดนึงนะครับ ควรพาเค้าออกไปรู้จักกันข้างนอกนะ ที่พุดเดิ้ลโดนยำไปนั้นเพราะความรู้สึกหวงถิ่นครับ ปัญหานี้แก้โดยการพาเค้าไปเข้าสังคมเยอะ ๆ ทั้งสังคมหมาและสังคมคนนะครับ แรก ๆ คุณต้องคุมไว้ก่อนอาจใช้สายจูงก็ได้ พอเค้าคุ้นเวลาเจอหมาหรือคนแปลกหน้าที่เจ้าของพาไปรู้จัก หรือตอนที่เค้าอยากเล่นก็ดูที่หางครับจะยกขึ้นแล้วปัดไปมา นั่นแหละ ปล่อยเล่นได้เลย แต่ถ้าหางตก ขนพอง ให้ห้ามปราม แล้วคุมไว้ก่อนครับ อย่าเพิ่งปล่อย เข้าสังคมบ่อย ๆ ความก้าวร้าวจะลดลงเองครับ