เป็นบทความในหนังสือพิมพ์ ซึ่งไม่แน่ใจว่าฉบับไหน   เพราะว่าแป้งหาหนังสือพิมพ์ฉบับดังกล่าวไม่เจอค่ะ  ว่าจะเข้ามาตั้งกระทู้หลายวันแล้วต้องรีบค่ะเดี๋ยวลืม  ใจความหลักๆที่บทความนี้ลง คือ ยังมีสถานศึกษาบางแห่งให้นักศึกษาใช้สุนัขจรจัดมาใช้ในการเรียนการสอน เอามาทดลองให้เลือดไหลจนหมดตัว  แล้วใครจะเอาเลือดไปศึกษาอะไรก็เอาไป  บางครั้งก็เอามาผ่าทดลองว่าการทำงานของอวัยวะต่างๆทำงานอย่างไร ไม่รู้ว่ามีการฉีดยาสลบหรือไม่  พอทดลองเสร็จก็กำจัด  มีการพูดถึงความจำเป็นในการนำสัตว์มาทดลองมีความจำเป็นแค่ไหน เมื่อทดลองเสร็จแล้วจำเป็นหรือที่ต้องกำจัดเขา มีการถามถึงว่าทำไมไม่รักษาสัตว์ที่ป่วย  มีความจำเป็นแค่ไหนที่ต้องให้นักศึกษาหัดผ่า หัดชำแหละตั้งแต่ชั้นปีต้นๆ (อันนี้แป้งไม่รู้...รายละเอียดในการเรียนของนักศึกษาแพทย์.)ทำไมไม่หัดกับอย่างอื่น แล้วก็บอกว่าถึงเขาเรียนมาอย่างนี้เขาก็เรียนเกี่ยวกับศีลธรรม จริยธรรม 

       บทความนี้ทำให้แป้งมีความรู้สึกว่า ตกลงเขาเรียนเพื่อรักษาสัตว์ให้เขามีชีวิต ให้เขาไม่เจ็บไม่ป่วยหรือเพื่อวัตถุประสงค์ใดกันแน่  แต่แป้งก็เห็นด้วยกับแนวความคิดที่ว่าใช้ได้แต่ต้องน้อยที่สุด  แต่ถ้าหลีกเลี่ยงได้เป็นดีที่สุด เพราะเขาก็มีชีวิต มีความรู้สึก  แล้วการทดลองที่พอเสร็จแล้วก็กำจัด ไม่ได้รักษาชีวิตเขาไว้ หรือทดลองแบบที่กล่าวมาแล้ว  ก็มองว่าคนที่เรียนมาอย่างนี้ ได้รับการสอนมาอย่างนี้  ขออย่าให้มารักษาสัตว์เลี้ยงเราเลย  มีผู้ที่ให้ความเห็นไว้หลายท่านที่กล่าวถึงว่า  ตอนเรียนเขาทดลองกับสัตว์ที่ไม่มีเจ้าของ  แต่ตอนจบออกไปเขาต้องรักษาสัตว์เลี้ยงที่มีเจ้าของ มันก็น่าคิดว่าเขาจะรักษาแบบไหน  แต่ขอบอกว่าไม่นิยมคนที่จบออกมาจากสถาบันเช่นนี้เลย เมื่อเขาไม่เห็นค่าของสัตว์ ถึงจะไม่มีเจ้าของ แต่ชีวิตของเขาก็มีค่า แล้วคนอย่างนี้หรือจะมารักษาสัตว์เลี้ยงเรา

          แป้งยอมรับนะแป้งพาสัตว์เลี้ยงที่บ้านไปรักษาที่  ไม่ได้มองที่เขารักษาเก่งเพียงอย่างเดียว  มองด้วยว่าหมอ หรือคนในนั้นปฎิบัติต่อสัตว์เลี้ยงของเราอย่างไร  ตอนแรกแป้งอาจจะมองแค่ว่ารักษาเก่งหรือเปล่า  แต่พอสักพักก็จะมองว่าเขาปฎิบัติต่อหมาเราอย่างไร หมาเราก็รู้ความรู้สึกเขาไวออก แล้วถ้าเขาไปแล้วเขาอาการดีขึ้นเขาจะรีบไปเลย "ไปหาหมอ" เขาจะรีบไปที่ประตูทันที  เพราะไปแล้วเขาหายเจ็บ หายป่วย

         เพราะฉะนั้นคนมาเป็นสัตวแพทย์นั้น  อย่ามองว่าเรียนทางนี้แล้วรวยเพียงอย่างเดียว  อยากให้มองถึงคนที่เขาเลี้ยงสัตว์เลี้ยงเหล่านั้นด้วย  เขาเลี้ยงแบบไหน มันก็มีหลายระดับ  แต่แน่ๆความผูกพันธ์มีแน่  ขอให้คิดถึงเจ้าของสัตว์ตัวนั้นหน่อย  เขาก็รักของเขา  คนเราเมื่อลองเป็นคนรักสัตว์เลี้ยงของตนแล้วมันก็เพื่อแผ่ไปถึงสัตว์อื่นๆที่ตนไม่ได้เลี้ยงด้วย  จำเป็นจะต้องใช้ก็ขอให้ใช้เท่าที่จำเป็นจริงๆ  อย่าเห็นชีวิตเขาเป็นของเล่น  แป้งไม่รู้ว่าใครจะตอบได้บ้างว่าในวันหนึ่งๆมีสัตว์ที่ใช้ในห้องทดลองเป็นจำนวนเท่าไหร่ (มันน่าคิดนะค่ะ  ว่านี่หรือเมืองพุทธ)