สวัสดีครับ วันนี้ผมจะมาเล่าเรื่องพี่เกาลัดของผมครับ จากที่ผมเกริ่นไว้ในกระทู้ที่แล้วตอนเล่าประวัติของผม

http://www.bangkaew.com/elearning/mod/forum/post.php?reply=21427

พี่เกาลัดของผมอายุมากกว่าผม 40 วัน วันที่ 26 สิงหาคม 2549 วันเกิดผม ตอนค่ำๆ พ่อบังเอิญไปเจอพี่เกาลัดที่ซีคอน ในงานแฟร์ เพราะจะหนีรถติดซึ่งปกติไม่ค่อยติดนัก พ่อยังแปลกใจ เหมือนพรหมลิขิตอะไรดลใจให้พ่อแวะซีคอนทั้งที่ปกติก็มักจะตรงดิ่งกลับบ้าน พ่อผมซึ่งชอบบางแก้วเป็นทุนอยู่แล้วเมื่อสบตาพี่เกาลัดแว่บแรก  แววตาเศร้าๆ ของพี่เกาลัดทำให้พ่อตัดสินใจว่าจะต้องพาพี่เกาลัดไปด้วย สภาพของพี่เกาลัดตอนนั้นไม่ค่อยดีนัก หูที่ตั้งของเขาถูกเสียบค้ำด้วยไม้จิ้มฟันแล้วเอาเทปกาวแปะทับไว้ให้ดูเสมือนว่าเขาหูตั้ง พ่อแม่และย่าผมสงสารเลยให้คุณหมอเอาออกให้ หูไม่ตั้งก็ไม่เห็นเป็นไร เสียบไว้เขาก็เจ็บและรำคาญ

ช่วงแรกๆ พี่เกาลัดอ่อนแอมาก อ้วกบ่อย ถ่ายออกมาก็มีพยาธิดิ้นดุ๊กๆ มีเห็บหมัดครบ สุขภาพจิตก็ไม่ค่อยดี นอนก็หลับไม่สนิท คอยเหลือบตามองอยู่เรื่อย ระแวงกลัวคนหนี ต้องคอยเดินตามมานอนใกล้ๆ เห็นแล้วสงสาร บางทีแม่เดินไปล้างจาน เขาเดินตามไปพอล้มตัวลงกำลังจะนอน ก็พอดีล้างจานเสร็จจะเดินกลับไปนั่งที่เดิม เขาก็เดินตามมานอนที่เดิม ผุดลุกผุดนอนอยู่อย่างนั้น ไม่รู้ว่าคนขายเค้าเลี้ยงยังไง ไม่ดูแลเลย อาจจะไม่ได้เลี้ยงเองด้วยซ้ำ ไปรับเอามาขายในงานแฟร์ ไม่ต้องรับผิดชอบ พ่อแม่และย่าไม่หวังเลยว่าเขาจะได้รับการฉีดวัคซีนมาแล้ว ขนาดพยาธิยังเต็มท้อง ยาถ่ายพยาธิก็คงไม่เคยให้กิน หมอต้องให้ยาถ่ายพยาธิซ้ำหลายรอบ แล้วก็ให้ยาบำรุง เพราะเขากินไม่ค่อยได้ ป้อนนมก็อ้วก ต้องชงน้ำหวานใส่หลอดฟีดให้กินทีละนิดๆ ดีว่ายังไม่มีอาการของพวกโรคติดต่อร้ายแรงแต่ก็ดูน่าหวาดเสียวว่าจะรอดหรือไม่ พ่อแม่และย่าคอยประคบประหงมดูแลอยู่นาน ลุ้นให้เค้าดีวันดีคืน

จนถึงวันนี้ พี่เกาลัดแข็งแรง สุขภาพจิตดีขึ้นมาก ร่าเริงแจ่มใส (อีกเหตุผลนึงคงเพราะมีผมมาอยู่เป็นเพื่อนด้วยล่ะ) ขี้เล่น ขี้อ้อน ไม่มีอีกแล้วแววตาเศร้าๆ มีแต่คนรักและเอ็นดู ใครต่อใครได้เห็นเป็นต้องบอกว่าพี่เกาลัดของผมหล่อมาก น่ารัก ทั้งหน้าตาและนิสัย ผมรักพี่เกาลัดมากครับ เวลาพี่เกาลัดงอน ผมเป็นต้องหงายท้องง้อเขาทุกที ยอมให้เขาคร่อมข่มผม ผมยอมครับ