พวกเหนื่อยจนหัวใจวายตายล่ะท่าน  นางสาวน้ำหวานเค้าเป็นพวก Hyper มาตั้งแต่เล็ก  เปรียวมาก  ทำอะไรเป็นจริงเป็นจังไปหมด  ไม่ยอมแพ้อะไรง่าย ๆ  ทั้งครอบครัวก็รู้กันว่า  ถ้าเค้าเป็นอย่างนี้แล้ว  ถ้าเลี้ยงไม่ดี  มีหวังเอาเค้าไม่อยู่แน่ๆ  พี่สะใภ้ของข้า ฯ ก็คาดการณ์ว่าคงจะเลี้ยงเค้าไม่ไหว  ก็เลยต้องร่วมกันคิดว่าจะทำอย่างไร  ตกลงกันเป็นอันว่า  ข้า ฯ ขอรับผิดชอบดูแลเจ้าหมาน้อย  น้ำหวานตัวนี้เอง

จากที่เราสังเกตุพวกเค้า  ก็รู้ว่าถ้าเค้าสู้กับสุนัขตัวใดแล้วละก็  คงต้องสู้กันจนตายไปข้างหนึ่ง  ก็เลยไม่ต้องการเห็นและให้โอกาสเค้าได้กัดกัน  น้ำหวานอยู่ในบ้านและหน้าบ้าน  ลุงด่างและนู๋โป้อยู่ห้องครัวและหลังบ้าน  มีประตูปิดเปิดแบ่งแยกกันและกัน  ยามที่ไอ้ก๊วยกลับมา  ก็แบ่งในบ้านออกหนึ่งส่วน(ห้องรับแขก)  ให้ไอ้เฉา...มันอยู่  ครบ 4 ตัวเมื่อไหร่  ยุ่งจริง ๆ เลยท่านสหายนายน้อย...  ไอ้เจ้าตัวดีทั้งสองมันคอยแต่จะเรียก  เดี๋ยวไอ้เฉา...มันเห่าเรียกขอออกไปทะเลาะกับสุนัขข้างบ้าน  ไปฉี่บ้าง  ให้ไอ้เฉา...ออกไปตัวเดียว  นางสาวน้ำหวานก็จะใส่วิญญาณหมาบ้าเลย  จะพังบ้านออกไปลุยกับหมาข้างบ้านด้วย  ต้องไปจูงไอ้ก๊วยให้กลับเข้าบ้าน(กลับมาอยู่กับนางสาวน้ำหวานภายในบ้าน)  เค้าถึงจะหยุดความวุ่นวายลง  สนุกจริง ๆ ท่าน

ประตูและหน้าต่างมุ้งลวดพังทุกบาน  มีแต่รอยปะ(เป็นพวกลูกพรรคกระยาจก)  มีคำพูดและหัวเราะกันก็คือ  "เบา ๆ ลูก พังอีกแล้ว"  เดี๋ยวยุงจะเข้ามาหามพวกเอ็ง(โว้ย)  แต่แปลกพวกเราไม่ค่อยโกรธพวกเค้าน่ะ  พังก็พังไป(ว่ะ)  ปะกันทั้งบ้านก็สวยดีไปอีกแบบ  คงเป็นความผูกพันธ์กันตั้งแต่เค้าเป็นเจ้าหมาน้อย  และหัวจิตหัวใจที่เต็มปรี่(ไปด้วยความภักดี)มีให้กับพวกเราทั้งบ้าน  พวกเราจึงไม่มีสิ่งใด ๆ  ที่จะหามาชดเชยให้กับพวกเค้า(ในความภักดีที่เค้ามอบให้)  เลยต้องให้พวกเค้าอยู่กันอย่างสบาย ๆ  ไม่มีการทำร้ายหรือบังคับกัน

สำหรับน้ำหวานคงไม่ได้ไปด้วยหรอกสหายนายน้อย  แม้แต่ไอ้เฉาก๊วยเองก็ต้องอยู่เฝ้าบ้านตัวเดียว 1 คืน(คงหอนน่าดู-ตูถูกทิ้งอีกแล้วโว้ย....บรู๋ววววววววววว)  ตั้งแต่มีเจ้าสองตัวนี้  พวกเราอด camping อย่างยาว ๆ(หลายวัน)เลยสหายนายน้อย...  สมัยก่อนลุยได้  แต่ตอนนี้ทำอย่างนั้นไม่ได้  เป็นห่วงเพื่อนสี่ขา  แค่วันหยุดพาผู้อาวุโสเดินห้าง  ยังเดินกันได้ไม่นาน  มีประโยคหนึ่งที่กล่าวกันบ่อย ๆ คือ "เป็นห่วงน้ำหวาน"  คือว่าพวกเราจะรู้ว่า  เค้ารอพวกเรากลับบ้านอยู่น่ะ  อดสงสารไม่ได้  สุนัขสายพันธุ์นี้แปลกดีเน๊าะ  ข้า ฯ เองเลี้ยงสุนัขมาตลอดชีวิต  ผ่านการเลี้ยงสุนัขหลายสายพันธุ์  ไม่ค่อยห่วงพวกเค้าเท่าไหร่  กับสุนัขบางแก้วแล้วกลับเป็นห่วงเค้ามากกว่าสุนัขทุกตัวที่เคยเลี้ยงมา  การแสดงออกของเค้า(น่าทำการวิจัยจริง ๆ)มีอะไรอีกมาก  ที่ไม่สามารถเขียนออกมาเป็นบทความได้  ข้า ฯ เชื่อว่าสหายนายน้อย...เองก็คงสัมผัสได้จากนีโอเหมือนกัน

สำหรับการจับเจ้าเฉาก๊วยแยกจากลุงด่าง  วันนั้นก็ให้ผู้อาวุโสดึงเจ้าลุงด่างไว้  แล้วข้า ฯ เองก็ต้องมาจับเจ้าเฉาก๊วยแยกออกมา  ลำบากมากกว่าจะให้ไอ้ก๊วยปล่อยปากที่งับหลังคอลุงด่างออก  แต่ลุงด่างเราก็ใช่ย่อย  ก่อนหน้านี้งับที่เท้าไอ้ก๊วยได้ 1 ครั้ง   เลือดพุ่งเต็มมือข้า ฯเลย  ตอนแรกคิดว่าข้า ฯ เองโดนเข้าให้แล้ว  แต่เอ ! ไม่ยักจะใช่  พอสำรวจทั้งสองตัวกับสองคน  ก็เห็นแผลเจ้าก๊วย(สมน้ำหน้ามัน)  โทษฐานหงุดหงิดแล้วดันไปซ่ากับลุงด่าง(ที่จริงเป็นข้อผิดพลาดของพวกเราจ้ะสหายนายน้อย...เพราะลืมปิดไม้กั้นบริเวณที่ลุงด่างอยู่  พอดีกับยอดชายนายเฉาก๊วยเค้าหงุดหงิดเนื่องจากถูกปล่อยทิ้งไว้ให้อยู่กับข้า ฯ หลายวันในที่แคบ ๆ  โดยลูกพี่ที่แท้จริงไม่ได้กลับมาหา)  ลุงด่างก็ช่างฟ้อง(อย่างน่าสงสาร)  หลังคอเป็นจ้ำห้อเลือดเต็มไปหมด  ดีน้าที่กัดไม่เข้า  แต่ไอ้ก๊วยได้ยาแดงทาเท้าที่ถูกกัดไป  มันหงุดหงิด(ดูแววตา)  เช้ามืดจะอุ้มขึ้นรถส่งกลับบ้าน  เลือดสด ๆ เปรอะมืออีก  งง! อีกเหมือนกันว่ามาจากไหน  คงไม่ใช่เกิดจากการถูกกัดเมื่อคืนนี้นี่หว่า  น่าจะเพราะการมุดใต้โต๊ะแล้วไปโดนตะปูแล้วมั้ง (ว่ะ)ไอ้ตัวยุ่ง(ยุ่งจริง ๆ)  คืนนี้ไม่ได้เป็นวันของเอ็งเลย

สำหรับเรื่องการแยกสุนัขบางแก้วยามที่เค้ากัดกับสุนัขตัวอื่น  เคยเขียนไว้มากพอสมควรแล้วในกระทู้เก่า ๆ  สำหรับตัวข้า ฯ เองน้าสหายนายน้อย... มีแผลแห่งความทรงจำเกือบ 30 ปีอยู่ที่ข้างเข่า  เป็นแผลเป็นที่จารึกไว้  เข้าไปแยกแบบไม่ดูตาม้าตาเรือ  ไอ้หมาเราเองที่ถูกกัดสู้เค้าไม่ได้(โดยสายพันธุ์บางแก้ว)  นอนเอกเขนกอยู่ข้างล่าง  พอข้า ฯ เข้าไปแยก  ไอ้ตัวดีที่บ้านเห็นขาข้า ฯ เป็นขาหมาสายเลือดบางแก้วตัวนั้นไปได้   งับเสียเต็มเขี้ยวเลย รูลึกกลายมาเป็นแผลเป็นอยู่จนกระทั่งทุกวันนี้  บาดแผลจริงหายแล้วแต่บาดแผลที่อยู่ในความรู้สึกนี่สิ  ไม่หาย  นึกขึ้นมาทีไรจำได้ทุกทีถึงบรรยากาศตอนนั้น  ไอ้หย่า ! ขาเป็นรูเลย  จำได้ขึ้นใจ  โดนพระมารดาด่าซ้ำ   นี่แหละ "กรรมของมึ.......  ดันจะไปเตะเค้าเลยถูกหมาตัวเองกัดเข้าให้   สมน้ำหน้ามึ...."  ใครจะไปรู้ล่ะเน๊าะสหายนายน้อย...ตอนนั้นโกรธไอ้เจ้าหมาพันธุ์นี้จัง  กัดเก่งจัง  ลูกน้องสู้ไม่ได้ลูกพี่กะจะเตะให้ร้องเอ๋ง(ให้ลูกน้องดู)เสียหน่อย  แต่ไงเป็นลูกพี่ร้องเสียเอง

อ่านสนุก ๆ น่ะสหายท่าน  แล้วจะกลับมาเขียนให้ได้อ่านเล่น ๆ อีกจ้ะ