เปิดหน้ากระทู้นี้ ตอนแรกเห็นยาวเหยียดติดกันเป็นพรืดๆๆๆ....ตกใจไม่กล้าอ่าน   ต้องย้ายไปดูกระทู้อื่นก่อน   จนมีเวลาว่างๆแล้วจึงกลับมาค่อยๆบรรจงแกะอ่านทีละบรรทัดอย่างระมัดระวัง   ด้วยความอยากรู้วีรกรรมยัยหนูเมเม้ 

อ่านไปหัวเราะไป  สนุกสนานครื้นเครงดีจัง.....แต่พออ่านจบก็โคลงเคลงไปหมด   จะ เป็นวิน(ภาษาไทยเรียก..เป็นลม)..เอิ้ก...เอิ้ก    คราวหน้าคราวหลัง สงสารคนแก่มั่ง   เว้นวรรคตอน  ย่อหน้าสักหน่อยพอให้ป้าได้พักสายตามั่ง..นะหลานนะ...เอิ้กก

เรื่อง  หมาใช้ของเล่นผิดประเภท นั้น พวกเราคนรักหมา ไม่ว่าจะพันธุ์อะไร  คงต้องทำใจกันไว้บ้าง   การดุด่าว่ากล่าว ตบดี  มีแต่จะทำให้หมาคิดว่า  "เออ..ถ้าเอาไอ้นี่มาแทะเล่นทีไร    พ่อกะแม่เขาชอบมาเล่นมวยปล้ำกะเราทู้กกกทีเลย   สนุกดีนี่หว่า...เอาอีกๆๆๆ"   วิธีที่ดีที่สุด  คือ ของอะไรที่ไม่อยากให้เขาแทะเล่น  ก็ต้องเก็บให้พ้นปากเขาเสียให้หมด 

หมาป้าวิน่ะ  กินรีโมทเป็นอันๆ ละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย   ฝาครอบปลั๊กไฟติดฝาผนังอยู่  ก็แกะเอาลงมากินเล่นกัน    ยิ่งถ้าอยู่ด้วยกันสองตัวละก้อ เก้าอี้โซฟาตัวใหญ่ๆหรือที่นอนฟูก  ก็ชวนกันทึ้ง เอาใส้ฟองน้ำ หรือใยมะพร้าวมาโปรยเล่นกันเต็มบ้านเต็มช่อง เจ๊งไปหลายแล้ว  เป็นที่ครึกครื้นรื่นเริงมาก  ที่น่าโมโหคือ  พอกลับมาบ้าน  คุณแม่บ้านกลับมานั่งเล่าว่า  "แหมวันนี้แอบดูเจ้าสองตัวมันชวนกันทึ้งโซฟา  น่าสนุก  เวลามันเรียกกันชวนเล่น  ดูแล้วข้ำ ขำ ค่ะ  จะมาดุมันก็เกรงใจ  มันกำลังสนุก"  เออ...เอาเข้าไป  เรื่องจริงนะคะเนี่ย

ที่เดือดร้อนจริงๆ  ไม่ใช่เรื่องเสียเงินซื้อรีโมทใหม่  หรือเสียเงินซ่อมโซฟา  แต่เป็นเรื่อง เสียงาน ค่ะ   คราวที่ลุงแกต้องไปดูงานเมืองนอกขึ้นเครื่องตอนกลางคืน    ตอนกลางวัน  หมาเอาสมุดพาสปอร์ตตั๋วเครื่องบิน เอกสารการเดินทางมากัดจนเละ จำสภาพเดิมไม่ได้(เจ้าตัวนี้เป็นโดเบอร์แมน)   ออกไปข้างนอก กว่าจะกลับมาเจอก็เย็นแล้ว   ทำอะไรไม่ได้  ตกเครื่องบินไปตามระเบียบ  งานการก็ไม่ได้ไปดู   แต่ไม่ได้ดุหรือตีหมานะคะ  ก็หมาที่ไหนมันจะไปรู้ว่านั่นเป็นพาสปอร์ต  แล้วก็สำคัญขนาดไหน    คนสิที่รู้ว่าอะไรสำคัญ  ดันไม่เก็บให้ดีเอง