แต่ก่อนเดินเที่ยวได้นะต้องวางเหยื่อล่อเพื่อจับร้อยสายเข้าโซ่ซะก่อน(ร้อยสายยังไม่ให้คนจับตัว)

อิอิ ไม่มีรูปครับ เพราะโกลาหลน่าดูแล้วผมก็ยังไม่ชำนาญ วันแรกเหมือนลากเตารีดเที่ยว(ร้อยสายคือเตารีด) ส่วนวันที่สองร้อยสายเริ่มเดินเป็นและมีความสนใจสิ่งรอบข้างมากขึ้นแถมยังแสดงการปกป้องผมจากหมาตัวอื่นแต่ไม่ใช่เข้าไปหาเรื่องนะ ซันมัยเจอพวกนี้ซะชินแล้วจ้าจึงแค่มองดูเฉยๆ(หลักการเดินเล่นของผมกับซันมัยคือ ถ้าซันมัยหาเรื่องกลับบ้านทันที จนเดี๋ยวนี้ซันมัยมีท่าทีเฉยชาต่อหมาทั่วไปแล้ว เพราะกลัวอดเที่ยว<ผมทำอย่างนี้ตั้งแต่ซันมัยเป็นเด็ก แล้วมาได้ผลชัดเจนตอนซันมัยอายุหนึ่งปี>) วันที่สามนี่แหละเดินยาวที่สุดในชีวิตของซันมัยกับผมเลยนะแล้วก็ไกลที่สุดของร้อยสายด้วย ที่ต้องเดินไกลๆก็เพื่อให้ร้อยสายคุ้นเคยกับโซ่ฝึกแล้วก็คุ้นเคยกัยผม(จำเป็นต้องฝึกนะครับสำหรับหมาที่มีแววดุ) โดยเส้นทางผมเลือกเดินไปที่เกิดของร้อยสาย เมื่อไปถึงป่ากระถินไม่มีวี่แววของพี่น้องร้อยสายเหลืออยู่มีเพียงจานข้าวแล้วก็อาหารเหลือที่ขึ้นราแล้ว ออกจากป่ากระถินผมก็สืบข่าวจากคนแถวนั้นได้ความว่ามีคนมารับพี่น้องร้อยสายไปอุปการะแล้ว(ดีใจกับพี่น้องร้อยสายด้วยจ้า) ผมเห็นว่าร้อยสายไม่มีปัญหากับโซ่ฝึกจึงพาเดินเที่ยวไปอีกเป้าหมายต่อไปคือบ้านเกิดของซันมัย เมื่อไปถึงก็มีเสียงต้อนรับและไม่ต้อนรับดังระงม แต่ไร้วี่แววของเจ้าของบ้าน เดินวนดูแล้วสังเกตุเห็นแม่กุญแจล็อกอยู่เป็นอันจบกันที่พักกินน้ำของทีมผม(เอาไว้ต้องโทรนัดก่อนแฮะ) จากนั้นก็เดินทางกลับบ้านโดยไม่มีเหตุอะไรน่าเล่าให้ฟังอีกแล้วจ้า

*จุดสังเกตุและเป็นการคาดเดา ถ้าหมาเรานิ่ง(ไม่ใช่ยืนนิ่ง)แล้วไม่สนใจต่อเสียงเห่าท้าทายของหมาเจ้าถิ่น โดยเดินดมโน่นดมนี่ไปนะ จะไม่มีเรื่องครับ หมาเจ้าถิ่นจะแค่เห่าจนเบื่อแล้วไม่วิ่งเข้ามาหา (นี่เป็นการข้ามถิ่นครั้งแรก ครั้งต่อไปอาจไม่ราบรื่น)*

**ขอถามผู้รู้ บรรยากาศยามเย็นระยะทางรวมประมาณสี่กิโลเมตร เวลาประมาณชั่วโมงกว่าๆ มากไปไหมครับ**

ป๋มโตขึ้นนิดหน่อยแล้วจ้า อิอิ

รูปแรกแบบเดิมๆ

อีกเดือนผ่านไป อิอิ