อีฟเพิ่งจะกลับจากพาถุงเงินไปจิ้มมาค่ะ   ออกไปตั้งแต่เช้าเพราะต้องให้งดอาหารก่อนเดินทาง  จิ้มเสร็จแล้วจะได้กลับมากินข้าวได้ไวๆ    ไม่ต้องรอให้หิวจนตาลาย  ขึ้นรถไปก็เมารถเหมือนเดิมค่ะ   คงเป็นเพราะทางไกลมากและทางก็ไม่ค่อยดีด้วย  ตลอดทางอีฟก็พยายามหันไปดูเค้าเรื่อยๆ ว่าเป็นไงบ้าง  เห็นแต่ถุงเงินทำหน้าส่งสายตาเว้าวอนใช่เล่น  บวกกับน้ำลายยืดๆ เข้าไปแล้วด้วย  น่าสงสารจับใจจริงๆ   กว่าจะไปถึงหมอได้ก็งอมเลยค่ะ  ฉีดยานี่ไม่ต้องจับให้เหนื่อย   แถมตอนตรวจร่างกายก็นอนซม  ยอมจำนนแต่โดยดีเลยค่ะ   เห็นแล้วยังนึกในใจอยู่ว่า  นี่มันตัวเดียวกะไอ้หมาซ่าที่บ้านเรารึเปล่าเนี่ย   นี่กลับถึงบ้านแล้วยังไม่หายงอมเคยค่ะ   เดี๋ยวคงต้องให้รางวัลย้อมใจซะหน่อย

อีฟถามหมอเรื่องยาซึมมาแล้วค่ะ   หมอเค้าบอกว่าแบบกินมันจะไม่ค่อยได้ผลต้องจิ้มถึงจะเห็นผลชะงักเลย  แล้วเค้าก็ไม่มียาแบบนั้นด้วย  มีแต่แบบจิ้มอย่างเดียว  อีฟก็คงต้องเปลี่ยนแผนเป็นเล่นไล่จับแทนหล่ะค่ะทีนี้   แต่ก็หวั่นๆ กลัวว่า  ถ้ามันจนมุมแล้วจะหันมางับเอาเหมือนกัน  

อีฟอ่านเรื่องเล่าตอนล่าสุดของคุณแม่กี๋แล้วนะคะ   เปลี่ยนความรู้สึกไปอีกแบบเลยค่ะ  ทำให้เราได้นึกวาดภาพได้ว่าหัวอกหมาเค้าจะรู้สึกยังไงกัน   อยากจะอ่านตอนต่อไปเร็วๆ จังค่ะ  มีเรื่องเล่าหัวอกเต๋าเต้ยแล้ว  จ ะมีเรื่องเล่าหัวอกปู่หัวโตออกมาบ้างมั้ยคะ^_^