ตอนพิเศษ: ชีวิตที่เริ่มต้น (ความในใจของเต๋าเต้ยครับ)

                                     ตั้งแต่จำความได้บ้างไม่ได้บ้าง  ผม...ลูกหมาบางแก้วเพศผู้วัยสี่สิบวันก็ถูกหิ้วตัวออกจากรังนอนที่เคยอยู่กับแม่และพี่น้องครอกเดียวกัน  ความรู้สึกของผมในวันนั้นช่างสับสนและวุ่นวาย  นับตั้งแต่วินาทีแรกที่ผู้ชายคนนั้นอุ้มผมเดินห่างออกมาจากที่นอนอันแสนอบอุ่นที่อบอวลไปด้วยกลิ่นกายของแม่    ที่ๆ ผมชอบซุกตัวเข้าไปนอนเบียดเสียดอยู่ใกล้ๆ แม่และพี่น้อง  ใช้ปากควานหาเต้านมนุ่มๆ ของแม่  และดูดดื่มกินยามหิว  ได้อิงแอบไออุ่นและเอียงหูฟังเสียงดังตึกตักๆ เบาๆ ที่ประสานเสียงกัน  มันช่วยทำให้ผมรู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก

            เพียงไม่กี่นาทีที่ผมพ้นจากอกแม่  สิ่งรอบๆ ตัวทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด  แสงแดดภายนอกเจิดจ้าจนทำให้ผมต้องหลับตาลง  เสียงอึกทึกที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน  อีกทั้งกลิ่นแปลกๆ ที่ผมไม่คุ้นเคย  ความตื่นเต้นทำให้ผมหมดเรี่ยวแรงเผลอหลับไป

             ผมนอนหลับไปนานเท่าไรไม่รู้  มารู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงคนสองคนคุยกัน  ไม่นานนักผมก็ถูกยื่นส่งให้ผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่ง  เธอรับผมไปอุ้มไว้แนบอก  ผมได้ยินเสียงตึกๆ ตักๆ เหมือนเสียงที่ได้เคยยินจากอกของแม่อีกครั้ง  เธอลูบไล้ตัวผมอย่างแผ่วเบา  พูดในสิ่งที่ผมฟังไม่เข้าใจตลอดเวลา  ผมมองไปรอบตัว  ที่นี่มันช่างใหญ่โตมโหฬารในสายตาของผม

                แล้วจู่ๆ เธอก็วางผมลงบนที่แห่งหนึ่งที่อยู่สูงเหนือพื้นดิน  และเดินจากไป  ผมตกใจกลัวสุดขีดที่ต้องอยู่ตามลำพัง  มันเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ถูกทิ้งให้อยู่ตัวเดียว  ผมกระโดดลงสู่พื้นดินทันที  รู้สึกหวิวๆ ที่ท้องและเจ็บแปลบๆ ที่ขาหน้าทั้งสองข้าง    เมื่อสัมผัสกับพื้นข้างล่างที่แข็งกระด้าง  ผมหวีดร้องสุดเสียงด้วยความเจ็บและตกใจ  พอเงยหน้าขึ้นผมแทบช็อคที่เห็นเจ้าตัวประหลาดขนาดใหญ่  มีขนฟูทั้งตัว  หน้าตาคล้ายแม่  ยืนจ้องมองมาที่ผมตาไม่กระพริบ

                  ก่อนจะเกิดอะไรขึ้นกับผม  ผมเห็นผู้หญิงแปลกหน้าคนเดิมวิ่งกลับมาหา  และเธออุ้มผมขึ้นอย่างรวดเร็ว  จับที่ขาของผมทั้งสี่ข้าง  แล้วบ่นงึมงำๆ  “หัวโต นี่น้องนะ อย่าทำน้อง” ผมไม่รู้ว่าทำไมเธอต้องทำเสียงแบบนั้น แต่ผมเห็นเจ้าตัวโตที่กำลังวิ่งไปรอบๆ เพื่อพยายามดมตัวผมหยุดวิ่ง และถอยไปนอนหมอบอยู่ห่างๆ

                    ผมเริ่มคิดถึงเต้านมของแม่เพราะความหิว  ผมเห็นเธอวางของสิ่งหนึ่งให้เจ้าตัวโต  และยื่นอีกอันหนึ่งมาให้ผมตรงหน้า  ผมได้กลิ่นหอมประหลาดน่ากิน  พอยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ  ผมก็ต้องสะดุ้งที่สัมผัสกับของเหลวเย็นๆ ที่ติดจมูกขึ้นมา  ผมแลบลิ้นเลียจมูกตัวเอง  มันอร่อยอย่างไม่น่าเชื่อ  ผมยื่นหน้าเข้าไปอีกครั้ง  คราวนี้ลองแลบลิ้น  มันได้ผล  ผมแลบลิ้นเข้าออก  ลิ้มรสของประหลาดนั่นจนมันหายวับไปกับตา  รู้สึกอิ่มเหมือนดูดนมจากเต้า  ผมชักชอบเธอแล้วสิ  เธอทำให้ผมอิ่มสบายท้องเหมือนตอนอยู่กับแม่  เธอปกป้องผมจากเจ้าตัวโตนั่น  และที่สำคัญเธอมีอกที่อบอุ่นและมีเสียงตึกๆ ตักๆ คล้ายเสียงจากอกแม่ที่ผมคุ้นเคยมาตั้งแต่ผมเกิด

                  พอตกเย็น  ผมเห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในบ้าน  ผมได้ยินเธอเรียกเขาว่า “พ่อ” เขาและเธอพูดคุยกันดังเป็นระยะๆ เขาทั้งสองมองมาที่ผมบ่อยๆ สักครู่ผมก็ได้ยินเธอเปล่งเสียงออกมาดังๆ ว่า “เต๋าเต้ย เต๋าเต้ย เต๋าเต้ย” พร้อมกับยื่นมือออกมาหาผม    ผมไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไรจากผม ผมจึงได้แต่ยืนมองเฉยๆ

                   วันต่อมา  เธอก็เปล่งเสียงเช่นเดิมอีก  คราวนี้มีขนมอยู่ในมือ  เมื่อผมเดินเข้าไปหา  ผมได้ลิ้มรสขนมแสนอร่อยชิ้นนั้น  ผมจึงชอบให้เธอทำเสียงแบบนั้นอีก  ถึงจะไม่มีขนมให้ผมกินผมก็สุขใจ  เพราะเมื่อผมเดินเข้าไปหา  เธอมักจะอุ้มผมขึ้นไปกอดไว้แนบอก  และผมก็ได้ยินเสียงเธอพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มหูชวนฟัง    ผมมารู้ตอนหลังว่า “เต๋าเต้ย” คือชื่อของผม

                    แต่ละวันผมอยู่กับเธอที่เรียกตัวเองว่า “แม่”  จนผมจำได้  และคิดว่ามันคงเป็นชื่อของเธอเช่นกัน  ผมมีเพื่อนเล่นคือเจ้าตัวโตที่แม่เรียกว่า “หัวโต” หรือ “พี่โต”    ผมเริ่มเรียนรู้ว่าเขาทั้งสองกับผู้ชายที่หายหน้าไปแต่เช้าและกลับมาในช่วงเย็นเป็นฝูงใหม่ที่มาแทนที่ฝูงเดิมของผมที่มีแม่และพี่น้อง  ผมจึงพยายามปรับตัวให้เข้ากับพวกเขา  โดยเฉพาะสมาชิกของฝูงที่ชื่อ “หัวโต” ที่เรามีอะไรที่คล้ายคลึงกันหลายอย่าง

                      ผมชอบนอนใกล้ๆ พี่โต และชอบดมกลิ่นหอมๆ ที่ปาก  ลำตัว  และขนของเขา    วันแรกที่พบกัน  ผมเผลอคิดว่าเขาคือแม่ของผม  ผมใช้ปากควานหาเต้านมที่ท้องนุ่มๆ ของเขา  จนเขาทำเสียงขู่น่ากลัวเหมือนต้องการไล่ให้ผมออกไปอยู่ห่างๆ

                       ผมมีความสุขและสนุกที่ใช้ปากกัดเล่นไปตามลำตัว  หน้าตา  หู  ขา  และหางของเขา  เขางับตอบผมเบาๆ  แต่ผมไม่รู้ว่าทำไมแม่ถึงไม่เล่นกับผมแบบนั้น  ผิวของแม่บอบบางและไม่มีขน  พอผมงับที่แขน  แม่ชอบร้องเสียงดังและทำเสียงไม่นุ่มหู  จนผมตกใจ  รีบถอยห่างทันที  นับตั้งแต่นั้นผมถึงรู้ว่าผมเล่นกัดกับแม่ไม่ได้

                        กลางคืนผมต้องทนเหงาทุกคืน  รอจนกว่าจะผ่านพ้นค่ำคืนที่แสนทรมาน  เมื่อรู้สึกคิดถึงแม่และพี่น้อง  ผมทำได้แต่เพียงส่งเสียงหอนโหยหวน  เพื่อทำลายความเงียบสงัดรอบๆ ตัว  และระบายความว้าเหว่ที่ต้องนอนเพียงลำพัง  แต่ก็ยังอุ่นใจที่มองเห็นพี่โตนอนเป็นเพื่อนอยู่ไม่ไกลนัก

                         ผมรักและผูกพันกับแม่มากขึ้นทุกวัน  แม่ให้อาหารอร่อยๆ ที่ผมไม่เคยกินมาก่อน  แต่แม่ก็ชอบทำเสียงดุเวลาที่ผมฉี่และอึในบ้าน  ทุกครั้งที่ผมกำลังหมุนตัวและย่อตัวลง  ผมต้องสะดุ้งกับเสียงดังของแม่ทุกครั้ง  แม่มักอุ้มผมไปวางในภาชนะสี่เหลี่ยมที่ผมได้กลิ่นฉี่และอึหอมๆของตัวเอง แม่เรียกมันว่า “ถาด” และ“หนังสือพิมพ์” กระดาษแผ่นใหญ่ที่แม่ชอบนั่งจ้องมองมันวันละนานๆทุกเช้า แม่ทำซ้ำแล้วซ้ำอีกจนผมจำที่ตรงนั้นได้ขึ้นใจ และใช้มันเป็นส้วมส่วนตัวภายในบ้าน ผมเชื่อฟังคำสั่งของแม่ เพราะชอบเวลาที่แม่ทำเสียงนุ่มๆ และตบที่หัวของผมเบาๆ ผมจึงยกตำแหน่งให้แม่เป็น “จ่าฝูงประจำใจ” ของผมตลอดกาล

                      ชีวิตที่เริ่มต้นในบ้านที่มีผู้ชายที่ชื่อ “พ่อ” และผู้หญิงที่ชื่อ “แม่” มีเพื่อนเล่นที่ชื่อ “พี่โต” ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย