สวัสดีสมาชิกชาวบางแก้วทุกท่าน

ผมเพิ่งหัดเลี้ยงบางแก้วครั้งแรก 3 ตัว ทั้งที่ไม่เคยมีประสบการณ์เลี้ยงสุนัขมาก่อน แต่อาศัยการอ่านหนังสือเกี่ยวกับบางแก้วหลายเล่มและเฝ้าติดตามอ่านเว็บไซต์นี้มาเป็นปี จึงมีความมั่นใจว่าเราน่าจะเลี้ยงได้ มูลเหตุชักจูงใจในการเลี้ยงบ้างแก้วก็เพราะต้องการสุนัขดุไว้เฝ้าบ้านเนื่องจากเพิ่งสร้างบ้านใหม่แถบชานเมือง บางครั้งผมไม่อยู่บ้าน จึงห่วงภรรยาและลูกชายคนเดียวอายุ 6 ปี คิดว่าบางแก้วน่าจะเลี้ยงง่ายและทนต่อสิ่งแวดล้อมต่างๆ ในเมืองไทยดีกว่าสุนัขฝรั่ง

เมื่อกล่อมภรรยาจนเชื่อแล้ว จึงเดินทางไปซื้อสุนัขบางแก้ว 2 ตัวที่ฟาร์มแห่งหนึ่งที่อำเภอบางระกำ จ.พิษณุโลก ครั้งแรกคิดจะซื้อตัวผู้ทั้งสองตัว แต่เจ้าของฟาร์มบอกว่า เมื่อโตขึ้นมันอาจจะกัดกันได้ ผมจึงเปลี่ยนใจซื้อตัวเมีย(แพรว)กับตัวผู้(นักรบ)และขับรถกลับกรุงเทพฯ คืนนั้น พอถึงบ้านรู้สึกว่าเหมือนเรามีลูกใหม่อีก 2 คน และตื่นเต้นว่าจะเลี้ยงเขาอย่างไร ทำให้ค่อนข้างเกร็งในช่วงสัปดาห์แรก ต่อจากนั้นก็ค่อยเรียนรุ้จากการลองทำ อย่างที่ฝรั่งเรียกว่า learning by doing อีกหนึ่งเดือนต่อมาก็ได้บางแก้วอีกตัวผู้โดยไม่ได้ตั้งใจ เพราะมีคนรู้จักจากพิษณุโลกเอามาให้เป็นของฝาก ครั้นจะไม่รับก็เกรงใจ จึงตกลงรับบางแก้วเพศผู้(ปู๊นปู๊น)ไว้เป็นลูกชายอีกตัวหนึ่ง แม้ปู๊นปู๊นจะหน้าตาไม่หล่อ(หูตั้งข้างเดียวแม้อายุ 6 เดือน) แต่ก็น่ารักมาก

ผมเลี้ยงทั้งสามตัวเหมือน "หมา" จริงๆ คือไม่ให้เข้าตัวบ้าน แต่จะขังกรงละหนึ่งตัวโดยปล่อยให้เล่นในบริเวณสนามหญ้าและสวนเป็นเวลา (เนื้อที่ 255 ตร.วา) แต่ตอนช่วงอายุไม่เกินสี่เดือนขังไว้ในกรงรวมกัน ปัจจุบัน ตอนกลางคืนปล่อยให้ออกลาดตระเวณเฝ้าบ้าน ทำให้ผมนอนหลับด้วยความสบายใจมากกว่าเดิม

ขณะนี้นักรบและแพรวอายุ 7 เดือน ส่วนปู๊นปู้นอายุเกือบ 6 เดือน ปรากฏว่าตัวผู้ทั้งสองไม่แสดงอาการดุแต่ตัวเมีย(แพรว) เริ่มเห่าคนแปลกหน้าที่ผ่านหน้าบ้านตั้งแต่ตอนอายุ 6 เดือน หากเป็นแขกของครอบครัวเข้ามาในรั้วบ้าน ทั้งสามตัวไม่แสดงความดุเลย แต่กระดิกหางอย่างเป็นมิตร ไม่ทราบว่าสุนัขคนอื่นเป็นอย่างนี้หรือไม่

ส่วนวีรกรรมของทั้งสามตัวนั้นไม่ต้องกล่าวถึง เพราะกัดทุกอย่างที่อยู่นอกตัวบ้าน บังเอิญผมเรียนรู้ประสบการณ์จากเว็บไซต์นี้มาก่อน เลยทำใจเรื่องนี้ได้ แต่ผมโชคดีอยู่อย่างหนึ่ง รถผมยังไม่ถูกแทะแต่อย่างใด หวังว่าคงเป็นเช่นนี้ตลอดไป

เรื่องอาหารนั้น ผมเลี้ยงอาหารเม็ดเพราะสะดวกและสะอาดดี แต่ผมจะให้อาหารกระป๋องหรืออาหารสด(barb) 1-2 ครั้งต่ออาทิตย์เพื่อให้หมาได้เปลี่ยนรสชาติบ้าง และปรากฏว่ากินกันอย่างเอร็ดอร่อย แต่เจ้าแพรวไม่ยอมกิน barb และถ้าให้อาหารนอกกรงเมื่อ เจ้านักรบจะต้องแสดงความเป็นจ่าฝูงด้วยการไล่กัดตัวอื่นเพื่อให้ตนเองกินอิ่มก่อน บางครั้งผมลองใช้ไม้เขี่ยถาดอาหารโปรดของมันออกจากปาก มันก็เลยแสดงอาการขู่ ผมเลยหวดปากด้วยไม้เป็นการสั่งสอน ครั้งแรกมันไม่กลัวและงับไม้ของผมอีก เลยต้องหวดอีกครั้งซึ่งแรงกว่าครั้งแรก ทำให้มันต้องยอมผม ต่อมามันเลยยอมและกลัวผม เมื่อผมสั่งให้คายอาหาร มันจะหูลู่และกระดิกหาง แต่ผมก็ไม่เคยไว้ใจมันด้วยการใช้มือไปหยิบกระดูกของโปรดออกจากปากมัน ในใจลึกๆ แล้วก็กลัวมันงับเหมือนกัน

ที่จริงผมอย่างเลี้ยงบางแก้วเพิ่มอีกสักสองตัว ให้มีลวดลายแปลกไปจากเดิมและมันจะได้มีเพื่อนเล่นกันอย่างสนุกสนาน แต่ไม่แน่ใจว่าเจ้าสามตัวที่มีอยู่ในปัจจุบันจะออกฤทธิ์เดชแค่ไหนเมื่อโตเต็มที่ คงต้องรอดูต่อไปซักหนึ่งปี ถ้าไม่มีปัญหาจะได้เลี้ยงเพิ่มอีก เชิญสมาชิกแสดงความคิดเห็นติชมได้ทั้งคนและหมาครับ