บทนำ

เมื่อน้องพลายจากไปโดยอุบัติเหตุรถยนต์ด้วยวัยสามเดือน แฟนผมก็มีอันล้มป่วยลงด้วยความเสียใจ ไปผมพาไปหาหมอฉีดยาสองเข็ม อาการก็ทุเลาลงบ้าง แต่ก็ยังหลงเหลือร่อยรอยความเศร้าปรากฏอยู่ในดวงตาและกิริยาบ้าง

หม่อมคึกฤทธิ์ท่านว่า ทุกข์ของคนเลี้ยงหมานั้นมีสองรูปแบบใหญ่ๆคือ  ทุกข์เพราะหมาตาย (ก่อนคน) หรือเกรงว่าหมานั้นจะตาย อันนี้เห็นกันบ่อยๆ อีกอย่างคือ ทุกข์เพราะเกรงว่าคนจะตายไปก่อนหมา แล้วหมาจะไม่มีคนเลี้ยง หรือมีก็ไม่ดีอย่างเราเลี้ยง ประการหลังนี้ค่อนข้างร้ายแรงกว่าพอสมควร ไม่รู้จะผลัดผ่อนอย่างไรได้ เพราะจะฝากคนอื่นเลี้ยงก็ดูเป็นภาระ อีกทั้งเกรงว่าเขาจะเลี้ยงทิ้งๆขว้างๆ หากตายเสียก่อนจะกลับมาดูแลหมานั้นก็คงลำบากแก่คนที่อยู่ ต้องสิ้นเปลืองไปหาหมอดูหมอผีกันอีก ส่วนประการแรกซึ่งผมก็เข้าข่ายไปด้วยนั้น วิธีคลายทุกข์ก็ง่ายหน่อยคือ หาหมามาเลี้ยงแทนตัวเก่านั้นเสีย

ด้วยเหตุนี้ผมก็ได้พบกับเจ้าตัวเล็กเมื่อมันอายุได้ 20 วันเท่านั้น เจ้าตัวเล็กมีพี่น้องด้วยกัน 8 ตัว และเนื่องจากตัวเล็กกว่าใครเพื่อนจึงไม่อาจแย่งกินนมได้ อาศัยแต่นมวัวที่เจ้าของเทไว้ให้ ในครั้งนี้ผมตั้งใจเพียงแค่กะจะไปดูไว้ก่อน แต่สุดท้าย ด้วยความอยากได้หนึ่ง กับไม่สามารถโต้เถียงฝากฝังไว้กับเจ้าของได้อีกหนึ่ง ผมก็ต้องรับเจ้าตัวเล็กมาเลี้ยงพร้อมกับเพื่อนอีกตัวหนึ่ง ครั้นมาถึงบ้านเพื่อนของเจ้าตัวเล็กนั้นหงอยไปอย่างเห็นได้ชัด ขณะที่เจ้าตัวเล็กนั้นลิงโลดประดุจเด็กมัธยมไปเที่ยวเธค ดูอาการไปสองวันเห็นว่า เพื่อนของเจ้าตัวเล็กนั้นคงไม่รอดแน่ หากนำไปคืนอย่างน้อยก็มีโอกาสอยู่กับแม่สักวันสองวันหรือเป็นสัปดาห์ก็ตามแต่เจ้าของจะแจกจ่ายไป โอกาสรอดนั้นก็มากกว่า จึงนำเพื่อนของเจ้าตัวเล็กไปคืนเสีย เลี้ยงไว้แต่เจ้าตัวเล็กตัวเดียว

รูปน้องพลาย

เมื่อเลี้ยงเจ้าตัวเล็กได้อีกสองวัน อารมณ์แต่อาการของแฟนผมก็ดีขึ้นทันตา แต่ยังแอบปรารภว่า หากตัวนี้ตายเราคงตายตาม ให้ใจผมนั้นเต้นตุ๊บๆต่อมๆ จะดีใจหรือตกใจก็แล้วแต่ท่านจะเดา ตั้งแต่วันนั้นเจ้าตัวเล็กก็มาเป็นสมาชิกในครอบครัวผมเป็นการถาวร

พิธีกรรมแรกสุดที่ต้องทำหลังจากนั้นเห็นจะไม่พ้นการตั้งชื่อ เพราะเพียงเรียกเจ้าตัวเล็กๆนั้น ไม่นานก็คงล้าสมัยเพราะมันย่อมโตขึ้น จะเรียกเจ้าตัวโตก็เห็นจะไม่ฟังกันเพราะจำชื่อตัวเสียแล้ว จึงเรียกประชุมคณะกรรมการอันได้แก่ผมกับแฟนเพื่อหาชื่อให้เจ้าตัวเล็ก โดยมีผมเป็นประธานที่ประชุม และแฟนเป็นหัวหน้าประธานที่ประชุม

โดยตัวผมนั้นถนัดแต่การตั้งชื่อคน ส่วนชื่อหมานั้นจนด้วยเกล้า เพราะยังไม่มีโหรคนไหนเขียนตำราตั้งชื่อหมาออกเผยแพร่ จึงจำใจใช้หลักการอย่างคน เจ้าตัวเล็กเกิดวันจันทร์ หลักทักษาท่านว่าห้ามมีสระ เพราะเป็นกาลกิณี ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว จะตั้งชื่อหมาอย่างชื่อคนนั้นเช่นว่า กนก พชรพร ก็ฟังขัดหูอยู่ เพราะ เสนาะหูกว่าชื่อเจ้าของ ครั้นจะตั้งชื่อเป็นภาษาฝรั่งก็เกรงใจว่าเป็นหมาไทย ผมเรียนมาสิบกว่าปียังฟังไม่ใคร่รู้เรื่อง นับภาษาอะไรกับหมา หรือ ถ้ามันเกิดฟังรู้เรื่องเข้าจริงๆ ผมก็จะอายหมามัน พาลจะอิจฉาหมาซะอย่างนั้น

จมูกหนูเป็นสีชมพูค่ะ