เต๋าเต้ยเป็นบางแก้วที่ดื้อเวลาอยู่นอกบ้าน เวลาแม่จูงออกไปเที่ยวจะจับโซ่ไม่ให้ยาวนัก เพื่อให้เดินไปพร้อมๆกันทางด้านซ้ายมือ สั่งหยุดด้วยการดึงโซ่ให้ตึง จะหยุด สั่งให้นั่งจะนั่ง ตบที่ไหล่พร้อมชมเชยแล้วให้เดินต่อ แม้นไม่มีโซ่อยู่ในบ้านสั่งให้นั่งได้ ดูเหมือนจะตามใจแม่ดี พอหลุดออกจากบ้านถ้าไม่มีโซ่ สั่งให้หยุดระยะไกลไร้ผลโดยสิ้นเชิง ระยะใกล้ต้องประชิดตัวถึงจะยอมหยุด ขนาดเพื่อนซี้ต่างวัยพาเค้าไปเดินเที่ยวทุกวัน เคยหลงไว้ใจปล่อยโซ่ให้เดินอิสระ เพราะช่วงแรกเรียกชื่อจะกลับมาหา นานวันแผลงฤทธิ์เรียกไม่กลับจับตัวขู่จะกัด ต้องปล่อยให้วิ่งลุยป่าตามใจชอบ เดินตามสักพักจึงยอมเดินกลับบ้านเอง เล่นกันได้ปกติ กับพ่อจะตามใจเต๋าเต้ยเวลาจูงเที่ยว ปล่อยให้เดินให้วิ่งให้หยุดตามสบายเบริด์ๆ พ่อวิ่งเหยาะๆออกกำลังไปด้วย มีความสุขที่ได้ตามใจเต๋าเต้ย ไม่เคยออกคำสั่งเต๋าเต้ยเลย ส่วนเพื่อนซี้ต่างวัยออกแนวเกรงใจ เพราะในอดีตเต๋าเต้ยเคย..ฝากรอยเขี้ยวเอาไว้ มีแม่เป็นยักษ์ในสายตาของเต๋าเต้ยตนเดียว มนุษย์ผู้ชายสองคนใจดี นอกนั้นไม่มีใครเข้าใกล้ได้เลย ปัญหาที่เล่ามาข้างต้น แสดงว่าการฝึกใช้คำสั่งให้หยุดยังไม่ใช่วิธีที่ถูกต้อง เพราะไม่สามารถทำให้บางแก้วหยุดได้ในทุกสถานะการณ์ สถานที่ เลยอยากศึกษาเคล็ดลับจากท่านสมาชิกทุกท่านช่วยอนุเคราะห์อีกสักครั้ง ช่วยบอกวิธีร่ายคาถาทีเด็ด นะจังงัง..สำหรับบางแก้วโต..จอมดื้อทีเถอะคะ