ร้องครวญคร่ำ จะเป็นจะตาย แค่หายไปเดี๋ยวเดียว หมานี่แปลกจริง ขนาดคุณตากลับมาบ้าน ปีละครั้ง ยังจำได้ บ้านนี้เจ้าเบิดกลัวคุณตาหางจุก อยู่คนเดียว เพราะเวลาคุณตาดุ นะยิ่งกว่า.. อีก เฮ้อ เรากลับบ้านเดือนนึงหลายหน ยังเห่าหอนดีใจแทบบ้า เหมือนเดิมมา9 ปีแล้ว แต่ก่อนคุณยายเอามาเลี้ยง น้องสาวซื้อให้จากจตุจักรตัวละ สามพัน ไม่นึกว่าจะเป็นหมาเตี้ยและดุ ขนาดนี้ เดินตามคุณยาย ไม่ห่าง แม้กระทั่งนั่งส้วม หาเห็บให้กัน เราหายาฆ่าเห็บให้ก็ไม่เอา ช่วงคุณยายไปเมืองนอกเป็นแรมเดือน เราต้องดูแลมันอยูนาน เหนื่อย ตอนนี้ 5 ปีผ่าน ไม่เคยพรากจากคุณยายเลย เราปล่อยไว้เฝ้าบ้านจริงๆ คนแถวนี้กลัวมันมาก ไปข้างนอกล่ามตลอด ไม่งั้น เป้นโรคเกลียดเด็ก กับคนถีบจักรยาน ต้องกระโดดไปใส่ ไม่รู้เป็นอะไร |