เมื่อสัปดาห์ที่แล้วกับความสับสนทางจิตใจ.....!!!!!
หนูมะลิเกือบจะต้องย้ายบ้านแล้วเชียว...... เฮ้อ
เกริ่นนำ....กันก่อนนะคะ
ตั้งแต่เกิดมา จำความได้ว่า มีบางแก้วอยู่ในบ้าน 20 กว่าตัว...
ทั้งๆที่บ้านก็เป็นบ้านเดี่ยวเล็กๆ พื้นที่ 50 กว่าๆตรว คุณพ่อ และคุณแม่
เป็นคนที่รักบางแก้วมากๆ รักหมาไทย... ด้วยความแสนรู้ของพวกเค้า...
ทำให้ที่บ้านหลงรักหมาพันธ์ไทยอย่างจริงจัง
ตั้งแต่อยู่กับบางแก้วกว่า 20 ตัวมา..ไม่เคยเห็นเค้ากัดกันเลยค่ะ..
รักใคร่ และดูแลกัน... จนวันนึงที่เราเติบโต
แต่งงาน จึงมีความเห็นกับคุณแฟนว่า อยากเลี้ยงสุนัข
นั่นก็คือโกลเด้นรีทรีฟเว่อร์.... ที่คุณแฟนใฝ่ฝัน ...
อีกทั้งเก็บพุดเดิ้ลตัวน้อยที่ไม่มีใครรับเลี้ยงมาดูแลอีก 1 ชีวิต รวมเป็น 2 แสบในบ้านใหม่
ไม่นานนัก..น้องโกลเด้นที่รักของเราได้จากไปอย่างสงบด้วยพิษงู
ทำให้ทั้งเรา และน้องพุดเดิ้ลที่เหลืออยู่ มีปัญหา ซึมเศร้า..ไม่ทานข้าวทานปลา
เรา 2 คน จึงไปหาเพื่อนให้น้องพุดเดิ้ลตัวที่เหลือ
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นมาจากความสงสารอีกแล้วค่ะ ... ที่บ้านที่เราไปซื้อน้องหมานั้น
เห็นแล้วอดสงสารน้องหมาไม่ไหว... ด้วยทั้งสุขอนามัยไม่ดี เห็นพ่อพันธ์ แม่พันธ์แล้ว
แทบอยากจะร้องไห้ คนเรา หากินกับเค้าไม่พอ..ไม่ดูแลเค้าอีก..
หากเราเอาแค่ตัวเดียว อีกตัวที่เหลือคงได้อยู่ต่อเป็นพ่อพันธ์ แม่พันธ์อีกแน่ๆ
จึงขอซื้อมาทั้ง 2 หน่อ....
ดังนั้น บ้านเราก็กลับมามีเสียงหัวเราะได้เหมือนเคย....
นังพุดเดิ้ล 3 แสบจอมป่วน ยึดบ้านเราเป็นหัวหาด เอาไว้เป็นสนามรบกันสนุกสนาน...
ด้วยความรัก เราทั้ง 2 คน จึงตามใจทั้ง 3 หน่ออย่างมาก...
จนติดหมาเป็นนิสัยเสียไปโดยเราไม่รู้ตัว ...
ตกลงว่าเราและแฟน มีเค้า 3 ตัวเป็นจ่าฝูงไปเรียบร้อย... -___-'
..................................................................................
เข้าเรื่องกันดีกว่าค่ะ..
และเมื่อช่วงต้นปีที่ผ่านมา..มีน้องที่รัก-เคารพกัน อุ้มน้องหมาบางแก้วมาให้ถึงบ้าน...
บวกกับความน่ารักน่าเอ็นดูของเจ้าหล่อน.. ทำให้เรารับเค้าเข้าในอ้อมใจโดยไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดี
อีกทั้งประมาทไปด้วยกับคำว่า เราเคยเลี้ยงบางแก้ว 20 ตัวในบ้านอย่างสันติได้นี่น่า... -__-'
เง้ออออ.....คิดน่ะง่าย...ลืมไปว่า ตอนนั้น คุณพ่อเป็นคน control น้องหมาทั้งหมด...
ไม่ใช่เรา...อีกทั้งเราก็ยังเด็ก จึงไม่เห็นถึงความยากลำบากในการสั่งสอน
ความอดทนที่พ่อมีให้กับน้องหมาทั้งหมด... เง้อ....เราทำไรลงไปรู้ตัวมั้ย...
หลังจากมาอยู่ในบ้านได้ไม่นาน... น้องบางแก้วที่น่ารัก น่าเอ็นดู
จะโดนพุดเดิ้ลตัวแรก ที่มีอายุเยอะสุด ในตำแหน่งอาจเปรียบได้กับจ่าฝูงของพุดเดิ้ลทีเดียว กัดเสมอๆในยามที่ทำอะไรไม่ถูกใจเค้า...
เช่นมีใครมายืนหน้าบ้าน ซึ่งโดยปกติของบางแก้ว เค้าก็ทำหน้าที่ที่สมควรของเค้า
ตามสัญชาตญาณของเค้า...ก็จะโดนพุดเดิ้ลแก่ของเราพุ่งไปกัดคอทันที
ประมาณว่า..."อย่ามายุ่ง นี่มันหน้าที่ฉัน"
น้องมะลิ (บางแก้ว) ก็ยอมมาตลอด จนไม่นานมานี้ก่อนที่ระเบิดจะลงใจเรา
น้องมะลิเริ่มมีอาการไม่ยอม... และเริ่มเอาคืน ด้วยการ "กัดหนู หนูก็กัดตอบ"...
แต่ทุกครั้ง เราจะอยู่ใกล้ๆ คิดแต่ว่า อยากให้เค้าเรียนรู้การอยู่ด้วยกัน..และยอมกันเองในที่สุด
แต่นั่นหมายถึงเรา..คิดผิดจริงๆค่ะ... T_T
จนคืนวันหนึ่ง กัดกันจนได้เลือด.... เราจึงถึงจุดระเบิด
คืนนั้นทั้งคืนเรานอนไม่หลับ... ลงโพสหน้าเว็บที่เกี่ยวกับบางแก้วแทบจะทุกเว็บว่ามีบางแก้วอายุ 4 เดือนหาบ้าน หากใครอยากรับไปเลี้ยง...ให้ติดต่อกลับมาที่เบอร์ 081.......
รุ่งเช้า... มีสายโทรเข้ามาหาเราเยอะมาก...เยอะมากจริงๆ...
เราก็ได้มีการสอบถามเองการเลี้ยงดู... การอยู่อาศัย...อาหารการกิน
บางท่านเลี้ยงสุนัขให้เป็นสุนัข.. บางท่านเลี้ยงเป็นเพื่อน...
................... แต่เรา.......
เราเลี้ยงเป็นลูกค่ะ... แย่จัง...ที่ต้องบอกแบบนี้.... เฮ้อ..ผิดอีกแล้วใช่มั้ยคะ..
คนเราชอบทำอะไรผิดซ้ำๆ ซ้อนๆ โดยไม่คิดจะเปลี่ยนแปลง... T_T
จนแล้วจนรอด...เราก็เริ่มได้สติ...จากประโยคนึง...ที่แว๊บขึ้นมาในสมอง..ว่า..
"แล้วมะลิเค้าผิดอะไร?????"
เรานั่งถามคำถามนี้ในใจเสมอๆ... ทุกครั้งที่หน้ามะลิลอยมาด้วยความคิดถึงของเราเอง..
เอ๋.... ฉันรักมะลินี่นา...ฉันอยากจะดูแลเค้านี่นา... ฉันทำอะไรอยู่...
เอ๋... ทำไมฉันหนีปัญหาอย่างนี้...
แล้วนี่ฉันทำอะไรอยู่....
แล้วมะลิ เค้าผิดอะไร....????? เอาล่ะ อีคำถามนี้มันเวียนกลับมาตอกย้ำฉันอีกแล้ว..
คิดได้ดังนั้น ฉันจึงยุติการหาบ้านให้มะลิโดยสิ้นเชิง..
ปรึกษาปัญหา แล้วนั่งคุยกับคุณแฟน.. ว่าฉันไม่ให้ลูกใครแล้ว..
เราจะช่วยกันแก้ไขปัญหา..
อันดับแรก.... ส่งลูกเข้าเรียน ฝึกการใช้คำสั่ง โดยเราจะต้องไปฝึกร่วมด้วย
2. ระหว่างที่ลูกไปโรงเรียน เราจะทำบ้าน แยก Zone ระหว่าง พุดเดิ้ลกับบางแก้ว
ให้อยู่คนละส่วนกัน
3. ซื้อกรงใหม่ ต้อนรับน้องมะลิเวลากลับบ้าน
4. ปรับการใช้เวลาใหม่ ให้เวลากับเค้ามากกว่าเดิม
เรื่องนิดเดียวเอง...แก้ได้นี่นา....แก้กันไป..เพื่อให้มะลิได้อยู่กับเรา..
แล้วความรู้สึกผิดที่เราคิดจะทำลงไปก็เริ่มดีขึ้น..
ทุกครั้งที่มองไปในสายตาของมะลิ... เห็นแววเค้าบอกว่า..
"แม่ขา..ขอบคุณค่ะที่ให้โอกาสหนู"
แต่เราจะบอกเค้ากลับไปว่า..
"ขอบคุณนะมะลิ...ที่ให้โอกาสแม่"
.....เราจึงมาโพสเพื่อเป็นอุทาหรณ์ แก่ผู้ที่กำลังจะเลี้ยงบางแก้ว..
อยากให้คิดดีๆ.. คิดเยอะๆ.. อย่ามองแค่ความน่ารักภายนอกของเค้าอย่างเดียว..
คิดถึงปัญหาที่เกี่ยวพันอย่างอื่นที่อาจตามมาโดยที่ไม่ทันตั้งตัวด้วยนะคะ
หมาก็มีหัวใจ มีความรู้สึกค่ะ
(ขออนุญาติเรียกหมา..เราว่ามันสนิทกัน ดีกว่าเรียกสุนัขเยอะเลย ... )
แม่รักมะลินะลูก