ถ้าดิฉันมีความจำเป็นต้องขังสุนัขไว้ในรั้วบ้านซึ่งพื้นที่ไม่มากเท่าไรตลอดเวลา โดยไม่ปล่อยออกเลย จะมีผลเสียอย่างไรบ้าง ปกติเขาเคยออกทุกเย็น แต่ต่อมาพื้นที่ที่เขาเคยวิ่งเล่นสร้างบ้านจัดสรรหมดแล้ว ไม่มีที่เหลือให้วิ่งเล่น และดิฉันก็ไม่สามารถควบคุมเขาได้ เพราะมาอยู่ด้วยกันเมื่อสุนัขอายุหลายปีมากแล้ว (เก็บมา) และไม่สามารถใส่สายจูงได้ด้วยเช่นกัน ปกติเวลาเขาออกนอกบ้านเขาจะรู้เวลาและเริ่มกระวนกระวายเพราะถึงเวลาอึ สักพักก็กลับเข้าบ้านเอง คือปกติก็อยู่ในรั้วบ้านตลอดปล่อยออกเวลาเดียวอยู่แล้ว ปัจจุบันเขาเริ่มลีลาเข้าบ้าน และนั่งแช่อยู่นอกบ้านนานขึ้นเรื่อย ๆ ไม่รู้ด้วยสาเหตุใด ต้องหลอกล่อสารพัดวิธี หมดวิธีแล้วค่ะ เอาคำแนะนำของเจ้าไบร์ทไปฝึกเขา ก็ท้อใจจังค่ะ ไม่รู้เขาแก่เกินจะฝึกหรือเปล่า ปัญหาเรื่องสุนัขกำลังจะเป็นปัญหาครอบครัวไปแล้วค่ะ ทำให้เราเครียดกันทั้งคู่ ควรจะทำอย่างไรช่วยแนะนำด้วยนะคะช่วยกันออกความเห็นหน่อยค่ะ

    การที่หมาอยู่ในพื้นที่แคบๆ โดยไม่ออกกำลังกายเลยย่อมมีผลเสียทั้งร่างกายและสภาพจิตของหมา อย่างน้อยก็คงต้องพาเขาออกไปเดินเล่น วิ่งเล่นบ้าง เพื่อคลายเครียด โดยเฉพาะหมาที่อยู่ในบ้านแล้วมีสิ่งเร้าอยู่นอกบ้านแล้ววิ่งไล่เห่า ซึ่งไม่ใช่เรื่องดี แต่เรื่องการขับถ่ายควรมีกระดาษหนังสือพิมพ์ติดตัวไปด้วยเพื่อรองรับและใส่ถุงไปทิ้งเพื่อไม่ให้เป็นปัญหา

     ไปร์ทก็เคยถูกไล่ที่เช่นเดียวกัน การแก้ปัญหาก็โดยการพาเขาออกไปช่วงปลอดคน 20.00-21.00 น. อยุ่ในสายจูงบ้าง  พอปลอดคนก็ปลดสายจูงบ้างแต่การปลดสายจูงผมต้องวิ่งติดตัวเขาตลอดพร้อมที่จะถึงแผงคอเขาทันที ซึ่งนั่นหมายความว่าผู้ควบคุมต้องสังเกตุพฤติกรรมของหมาและสภาวะแวดล้อมโดยรอบตัวให้ดี เพื่อคาดคะเนว่าจะเกิดอะไรขึ้นและพร้อมจะแก้ไข เช่นมีรถหรือเด็กวิ่งมาเราต้องหยุดหมาทันที่ ทั้งนี้ต้องขึ้นอยู่กับตัวหมาว่าถ้าเห็นสิ่งนี้แล้วเขาจะทำเช่นไรด้วย  

       เท่าที่สังเกตุหมาใหญ่เขาจะไปในที่ที่เขาเคยไปเป็นประจำ ไม่ค่อยออกนอกเส้นทางยกเว้นกรณีมีสิ่งเร้าให้ติดตาม ดังนั้นการกำหนดก็เป็นเรื่องที่จะกระทำได้เช่น กำหนดเขตระยะจากตัวบ้านทั้งซ้ายและขวา ซึ่งเมื่อเขามาถึง ณ จุดกำหนดเราต้องหยุดหรือห้ามเขาทันที่แล้วให้เขาไปอยู่ในเขตที่กำหนด   

      เมื่อถึงเวลาที่เขาต้องออกเขาจะรู้ได้ทันที ควรพาเขาออกไปให้เป็นกิจวัตร และการที่เขาไม่ได้ออกไป ผู้เลี้ยงควรสังเกตุพฤติกรรมของเขาด้วยว่าเขาหงุดหงิดหรือไม่ โดยเฉพาะการที่เขาไปนอนเฉยๆไม่สนใจอะไร อย่าไปเล่นโดยไม่ส่งเสียงเพราะเขาอาจกัดเราได้ ซึ่งกรณีนี้ผมประสบกับเจ้าไปร์ทมาแล้ว

        การฝึกหมาใหญ่และไม่คุ้นเคยกันมาก่อนย่อมเป็นเรื่องที่ต้องใช้เวลา เจ้าไปร์ทเองก็เริ่มฝึกตั้งแต่ 6-7 เดือน โดยเฉพาะเรื่องหมอห้ามนอนท่าไก่ย่าง แรกๆก็ท้อสักอาทิตย์ผ่านไปทำซ้ำๆทุกวันไม่เคยขาด ไม่สงสาร แต่พอวันหนึ่งมันทำของมันเองโดยที่เราไม่ต้องบอก ก็ขำๆตัวเองว่ามันเป็นไปได้อย่างไร การฝึกหมาต้องควบคุมหมาก่อน ต้องเด็ดขาด เข้มแข็ง ทำซ้ำๆ 

       การที่เขานั่งแช่คือการยังไม่อยากเข้าบ้านซึ่งเกิดกับเจ้าไปร์ทเป็นประจำ แต่ส่วนใหญ่ผมก็จะปล่อยเขาตามสบายถ้ามีเวลาให้ การเล่นที่เหนื่อยและออกแรงมากๆ แต่เราต้องเหนื่อยไปด้วยก็ถือว่าเป็นการออกำลังกายไปในตัว ซึ่งเท่าที่สังเกตุพอหมดแรงเขาจะเดินเข้าบ้านเอง ชวนเล่นก็ไม่เล่น เชิญให้ออกก็ไม่ยอมออก

ขอบคุณเจ้าไบร์ทอีกครั้งค่ะ  Up -date ค่ะ  ตอนนั้นอยู่ในช่วงท้อใจ แต่ก็ยังไม่หมดหวังค่ะ ดิฉันและสามีstart ใหม่อีกค่ะ  ปล่อยออกค่ำขึ้นอีกครึ่งชม. ต้องค่อยๆขยายเวลาออกไปค่ะ กลัวเขากระวนกระวายมากไป และก็ใช้คำสั่งกับเขาในเวลาที่เขากำลังดีใจ ให้ทำอะไรทำหมดค่ะ เรื่องการออกนอกบ้านก็ดีใจค่ะ ที่ปฎิบัติได้ แต่กว่าจะถึงวันนี้ ขอบอกว่าเป็นเดือน หลายเดือนทีเดียว.. เราเดินออกก่อน เขาก็นั่งรอ เราก็บอกว่าอย่าไปนานนะ มา.. ออกมาได้แล้ว  เขาก็จะรอเรา ถ้าเรายังไม่ไป เขาก็จะอยู่บริเวณตรงนั้น พอเราออกเดินเขาก็จะไปพร้อมเราทันที อยุ่เป็นเพื่อนเขาข้างนอกนานขึ้นหน่อย และ ก็ปล่อยเขารีรออยูหน้าบ้าน ซักพักเขาก็นั่งหน้ารั้วไม่ยอมเข้าบ้าน เราก็ทำทีเป็นว่าจะปิดไฟเข้าบ้านแล้วก็เดินเข้าไปแอบ ซักพักก็กลับเข้าบ้านเอง มานอน แม้ว่าจะยังไม่ปิดประตูเขาก็มานอน ไม่ยอมออกไป ก็ค่อย ๆ หาจับทางเรียนรู้เขาไปเรื่อย ๆ ได้เกล็ดเล้กเกล็ดน้อย คือปล่อยเขาอยู่ข้างนอกนานขึ้นสักหน่อยค่ะ ก็ต้องลองดูไปก่อน ก่อนหน้านี้อาจใจร้อนอยากให้เขาเข้าบ้านไวไปก็เป็นได้ ก็สนุกแบบเครียดๆ ดี แต่พยายามมองว่าเป็นโจทย์คณิตศาสตร์ ที่ต้องหาเคล็ดกันทุกวัน คิดแบบนี้ซะก็สนุกดี

บางวันก็น่ารัก ตามเข้าบ้านทันที เดี๋ยวนี้เรียกให้มา พูดคุย สั่งให้ทำอะไรได้บ้างแล้ว เล่นเป็นปีทีเดียว แต่อย่างเดียวที่ทำไม่ได้คือ สายจูง ต้องกีปีกันน้อ... แต่เท่านี้ก็พอใจในระดับนึงแล้วค่ะ ไม่อยากใจร้อน