เห็นใจมากเลยคะ   สงสารทั้งสุนัขและก็เจ้าของเลย คงต้องอาศัยการปรับตัวสักระยะหนึ่งนะค่ะ ให้เขาได้ปรับตัวและที่สำคัญเขาต้องการกำลังใจจากคุณมากที่สุด เล่นกับเขาบ้างพูดคุยอย่าทิ้งเขาไว้ตัวเดี่ยวนานๆๆ เพราะเขาจะรู้สึกไม่ปลอดภัยแปลกที่อยู่ทำให้เครียดมากเลยนะค่ะ และที่สำคัญตัวคุณเองก็จะต้องให้เวลาเขาด้วยนะค่ะเพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดของเขาก็คือคุณ เอาใจช่วยนะค่ะ

ต้องฝึกให้มันอยู่ในกรง  ออกเป็นเวลา  ไม่เห่าพล่ำเพลื่อ

ตัวโตแล้ว  อาจจะฝึกยากหน่อย   ลองใช้ขนมที่มันชอบมาล่อมันเข้ากรงหน่อย    และหมั่นชมมันเมื่อมันเชื่อฟัง

เช้าเย็น  คุณอาจจะพามันขึ้นไปดาดฟ้า  เล่นกับมัน  หมามันจะได้ไม่รู้สึกว่าถูกทิ้ง  คุณเองก็จะได้ออกกำลังกายไปในตัว   หาต้นไม้มาปลูกให้มันได้แทะเล่นในบรรยากาศเดิมๆของมัน

เรื่องบางแก้วตึกแถว    เคยมีตำนานเล่าขานเกี่ยวกับเจ้าขุนทองของคุณอาทร

ลองไปอ่านดูนะครับที่ http://www.bangkaew.com/arthorn/

ขอให้มีความสุขทั้งคนทั้งหมาครับ

คำตอบสั้นๆ คือ เป็นจ่าฝูงครับ ตอนนี้เขาคิดว่าเขาสั่งคุณได้ คุณไม่กล้า 

เจ้าซาลาเปา เมื่อก่อนเคยดื้อ ขุดคุ้ย กัดหมอน ผมลงโทษจริงจัง ช่วงแรกๆ มีตีที่ปาก แรงๆ ขยุ้มคอกด แล้วเน้นเสียงหนักๆ ว่าห้าม แฟนหาว่าโหด แต่ผมทำแค่ช่วงแรก และเน้นให้รู้ว่าเราไม่ชอบ พอว่างๆ ก็เรียกเขามาลูบหัว บอกว่าห้ามทำบ่อยๆ เดี๋ยวนี้เป็นเด็กดี แต่เผลอก็มีคุ้ยเล่นบ้าง ก็ดุและพาเข้ากรงทันที จนเดี๋ยวนี้พาไปหาหมอมีแต่คนชมว่านิสัยดีมาก เรียกนั่ง ก็นั่ง เรียกให้คอยก็คอย

เชื่อผมเถอะครับ ว่าเอาเขาให้อยู่ ปรับพฤติกรรมได้ ขึ้นอยู่กับว่าคุณจะใจแข็งพอหรือปล่าว ขอให้โชคดีครับ

พ่อซาลาเปา

   5 ปีแล้วยังคงพฤติกรรมการกัด ขุด แทะ อยู่ ทั้งนี้เพราะเขาถูกเลี้ยงแบบปล่อย ไม่มีการควบคุมพฤติกรรมเขา จากประสบการณ์กับเจ้าไปร์ทช่วงที่เป็นปัญหามากที่สุดก็ 4-12 เดือนจากนั้นเขาจะไม่ค่อยยุ่งยิ่งปีเศษผ่านไปเขานิ่งมาก ยกเว้นคนที่ไม่คุ้นเคยเข้าบ้าน   ตอน 3-5 เดือนพาไปบ้านที่เพชรบุรี เขาวิ่งลุยต้นไม้ซะเละเทะ แต่เวลาผ่านไปเขาไม่ยุ่งกับต้นไม้อีกเลย แม้จะเป็นการเปรียบเทียบหมาเพียงแค่สองตัว แต่ก็พอจะบอกความแตกต่างของการเลี้ยงว่ามีผลอย่างไรกับตัวสุนัขและคนเลี้ยง

   กรณีนี้เปลี่ยนที่อยู่ สภาพแวดล้อมสำหรับเขาเปลี่ยนไป เขาคงจะเครียดซึ่งต้องใช้เวลาปรับตัวกับดาดฟ้าซึ่งเป็นที่อยู่ใหม่ของเขา สิ่งที่ควรทำคือคุณต้องควบคุมเขาให้ได้ในยามที่เข้าก้าวร้าว ทำตัวคุณเองให้สงบ ไม่สนใจเขา มีเพียงมือที่บังคับสายจูงเท่านั้นที่จะเป็นคำสั่งให้เขาสงบ

   เขาเครียดกับสิ่งใดให้แก้ด้วยสิ่งนั้น เช่นการเห่าคนนอกบ้าน ให้คุณปิดประตู(ห้องแถวจะเป็นประตู้เหล็กเป็นช่องมองเห็นสิ่งเร้าภายนอก) แล้วให้คนที่ไม่คุ้นเคยกับเขาเดินเข้ามาใกล้ประตูอย่างปกติ อย่ามอง อย่างสนใจเขา เขาจะเห่าอย่างรุนแรงเมื่อคนแปลกหน้ายิ่งเดินเข้าไปใกล้ คุณต้องคุมเขาด้วยสายจูงให้เขาไปสนใจสิ่งอื่นแทน (จับสายจูงให้สั้นใกล้ๆปลอกคอ เพื่อง่ายต่อการบังคับ)  เช่นเขาหันหน้าจะเห่าคน คุณต้องบังคับให้เขาไปทางอื่น  เป็นการบอกเขาว่าอย่าไปสนใจสิ่งที่อยู่นอกบ้าน นี่เป็นคำสั่งของเรา จนกว่าเขาจะสงบนิ่ง จากนั้นให้บุคคลที่อยู่นอกบ้านยืนหันหลังให้กับประตูโดยยืนใกล้ประตู การเห่าของเขาจะลดลง ถ้าเขายังเห่าก็บังคับให้หันไปทางอื่นเหมือนเดิม ให้ทำทันทีที่เขาเห่า ถ้าเขาดิ้นให้ยกสายจูงขึ้นสูง เมื่อเขาสงบค่อยๆ นำเขามาใกล้ประตู เขาจะเริ่มดม เริ่มทำความคุ้นเคยกับสิ่งเร้านอกบ้าน เมื่อสิ่งเร้านอกบ้านเฉย เขาจะค่อยๆคุ้นเคยกับสิ่งเร้านอกบ้านและรู้ว่าสิ่งเร้านอกบ้านไม่มีอันตราย สังเกตุว่าถ้าเขานั่งหรือหมอบเองเมื่อไรแสดงว่าเขาวางใจกับสิ่งนั้น

เป็นวิธีที่ดีมากๆ คะ ลองใช้กับคนแปลกหน้าที่เขาไม่กลัวหมาได้ผลมาก นั้นหมายถึงคนแปลกหน้าคนนั้นให้ความร่วมมือกับเราเป็นอย่างดี และในที่สุดเขาและลูกของเราก็กลายเป็นเพื่อนซี่ที่น่าอิจฉา เหตูการณ์อย่างนี้เกิดขึ้นบ่อยๆ กับน้องฮัช ผู้ที่ไม่ดุเลย

มีคำถามว่าจะแก้ไขอย่างไรกับสถานการที่ไม่ปกติดังนี้คะ

1. กับคนแปลกหน้าที่ไม่ให้ความร่วมมือเลย พอรู้ว่าเป็นบางแก้ว ก็กลัวจนเข้าทางลูกของเราที่เขาพร้อมที่จะแสดงตนเป็นจ่าฝูงผู้รู้สึกว่าตัวเองเข้มแข็งกว่า เราจะทำอย่างไรกับลูกเราไม่ให้เขาเห่า หรือไปปะทะเขานะคะ ทุกวันนี้ทำอะไรไม่ได้เลย

2. แต่ในขณะเดียวกัน เขาจะตื่นตระหนกได้ง่ายมาก เมื่อเจอหมาที่ตัวใหญ่กว่า หรือไม่เคยเจอมาก่อน พฤติกรรมที่เขาทำ คือ 1 วิ่งหนีไปเลยจนคนจูงเกือบหกล้ม 2. ถ้าหนีไม่ทัน เขาจะวิ่งมาอยู่ข้างหลังคนจูงเขา (ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องปกติของบางแก้วหรือไม่ เพราะเขาเองเพิ่งจะ 2 ปี 3 เดือนเองคะ คิดว่าเขาคงไม่โตพอละมั่ง)

ช่วยไขข้อส่งสัยด้วยคะ

ขอบพระคุณอย่างสูง

   บางแก้วบางตัวมีความขี้ระแวงในตัวเองสูง อะไรนิดอะไรหน่อยก็เผ่น ซึ่งไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก แต่ผมว่าส่วนใหญ่จะเผ่นไปตั้งหลักเสียมากกว่า แล้วทำหน้าสงสัย งง แล้วก็ค่อยๆเดินเข้าไปช้าๆ ดมๆ อย่างระแวงๆ หรือที่ผมมักใช้คำว่า "ปลอดภัยไว้ก่อน"

   จากข้อ 1 การที่เขาแสดงตัวเป็นจ่าฝูงนั่นหมายความว่าคุณเป็นลูกฝูงของเขาด้วย เพราะคุณควบคุมเขาไม่ได้ สิ่งที่ควรทำคุณควรอ้างสิทธิ์ ควบคุม เขาในทุกกรณี เช่น ก่อนจะออกจากกรง จากบ้าน คุณต้องเป็นผู้อนุญาติให้เขาออก เขาถึงจะออกมาได้ ถ้าเขาไม่ฟังคำสั่งให้ใช้มือแทนปาก นิ้วมือแทนเขี้ยว ดันเขาบริเวณลำคอให้เขากลับเข้าไป จนกว่าเขาจะเชื่อฟัง อย่าใช้เสียง คุณต้องนิ่ง เงียบ สงบ ทำเหมือนไม่สนใจเขา อย่าเรียกชื่อเขา ถ้าคุณสับสนเขาจะรับรู้ได้ ซึ่งจะมีผลต่อพฤติกรรมเขาทันที่ คุณต้องทำตัวให้เขารับรุ้ได้ว่า เขาจะปลอดภัยเมื่อมีคุณ ไม่ใช่คุณจะปลอดภัยเมื่อมีเขา

   สิ่งของ อาหาร ก็เช่นกันต้องได้รับอนุญาติทุกครั้งเขาถึงจะทำได้ เมื่อคุณอนุญาติให้เขาทำได้เท่านั้น ถ้าเขาขัดขืนให้ใช้มือดันบริเวณลำคอให้เขาถอย จนกระทั่งกดบริเวณลำคอ แล้วให้เขานอนหงายจนกว่าเขาจะนิ่ง นั่นคือเขายอมแพ้แบบศิโรราบ  นี่เป็นพื้นฐานที่จะทำให้เขารู้ว่าเราเป็นจ่าฝูง เมื่อถึงขั้นนี้จะทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้น

    เมื่อเจอสิ่งแวดล้อมที่สร้างปัญหาให้กับเขา เริ่มจากระยะไกล จนกระทั่งสิ่งเร้าเข้ามาใกล้ พยายามควบคุมให้เขานิ่ง อย่าปล่อยให้เข้ามาใกล้แล้วค่อยควบคุม ถ้าเขาสนใจทางซ้ายให้บังคับสายจูงไปทางขวา ถ้าเขาสนใจทางขวาคุณต้องบังคับสายจูงไปทางซ้าย นั้นคือเราจะบอกเขาว่าอย่าสนใจทางซ้าย  เมื่อเขาเงียบไม่เห่าตอบ หมารอบข้างก็จะค่อยๆ ลดเสียงเห่าตอบ ไม่สับสน ทุกอย่างจะค่อยๆ เงียบลงแบบอัตโนมัติ  คนที่เดินไปเดินมาเมื่อเห็นหมาไม่สนใจเขาก็จะรู้สึกดีขึ้น แต่ในทางกลับกันถ้ามีการเห่าตอบโต้กัน หรือคนที่เดินยิ่งกลัว ยิ่งมอง ทุกอย่างยิ่งสับสน เขาก็จะสับสนด้วยเช่นกัน แต่ทุกอย่างตัวคุณเป็นคนคุมเกม คุณต้องนิ่ง มั่นใจ แต่แรกเราก็จะหวั่นไหว แต่พอผ่านครั้งที่สองที่สาม มันง่ายมาก โดยเริ่มจากสิ่งเร้าง่ายๆ ไม่ยุ่งยาก แล้วค่อยๆพาเขาไปหาสิ่งเร้า

   แต่บางครั้งถ้าควบคุมไม่ได้หรือไม่มั่นใจ ให้จัดการกับหมาที่เข้ามาใกล้ทันที่ด้วยไม่หรือด้วยหิน สิ่งเหล่านี้จะช่วยให้หมามั่นใจเรามากขึ้นว่าเราปกป้องเขาได้

เห็นใจทั้งคนทั้งหมาเช่นกัน หมาคงไม่คุ้นและไม่ชอบ  เจ้าของคงจะต้องเล่นเป็นเพื่อน และปลอบใจ อยากไปเล่นแทบตาย แต่เจ้าของไม่พาไป เค้าก็ไม่ไป ต้องเป็นจ่าฝูงให้ได้ เหมือนคุณปิงปองว่า ที่สำคัญเวลาเจ้าของพอมีให้เค้าบ้างหรือเปล่า

ที่บ้านเลี้ยงปล่อยเช่นกัน แต่เค้าชอบที่จะอยู่กับคนมากกว่า เราไม่ห้ามว่าเค้าจะออกไปตอนไหน ถ้าเราขี้เกียจ เราก็จะปูผ้าให้ แล้วสั่งให้นอนเค้าก็นอน เค้าก็นอน จนกว่าเราจะตื่น แต่จะต้องฝึกเรื่องการทำธุระของเค้าก่อน

พรุ่งนี้จะฝึกให้เค้านอนกรง และพยายามยัดอาหาร กลางคืนจึงจะอนุญาตให้เข้าบ้าน ถ้าขังไว้ในบ้านทั้งวัน กลัวเขาหงุหงิด กัดมุ้งลวด ข้าวของเสียหาย อยู่ข้างนอกคงสะดวก