ผมเคยมีปัญหาเช่นนี้มาก่อนเพราะไม่รู้ว่าจะขนบางแก้วตัวโตทั้งห้าตัวไปให้หมอฉีดยาอย่างไร และหากขนทั้งห้าตัวไปได้จริงๆ ก็คงจะสร้างความโกลาหลให้คลินิกอย่างมาก เพราะมันไม่ชอบให้คนแปลกหน้าแตะเนื้อต้องตัว ยิ่งถ้าเห็นถือเข็มฉีดยาด้วยแล้ว ยิ่งไม่ชอบใหญ่เลย

ผมจึงต้องขอให้หมอมาฉีดยาให้หมาที่บ้านประจำ ส่วนหมอก็กลัวบางแก้วเอามาก ๆ ไม่ยอมเข้ามาในบ้านผมแม้ว่าจะล่ามโซ่หมาไว้ หมอคงถือคติว่า "ปลอดภัยไว้ก่อน" หรือ Safety First หมอให้ผมเอาบางแก้วแต่ละตัวไปแนบกับประตูบ้าน แล้วหมออาศัยความว่องไว้ปักเข็มฉีดยาผ่านตามช่องประตูทะลุผิวหนังหมา หมอบอกว่า เขาฉีดยากับบางแก้วตามบ้านอย่างนี้ทุกตัว แต่หมาของผมบางตัวก็ไม่ยอมง่ายๆ พอหมอเอานิ้วสัมผัสเบาๆ ที่หนังของมันเพื่อเล็งเป้า มันก็ดิ้นทันทีทั้งที่ผมเอามือบังตามันไว้เพื่อไม่ให้มันเห็นหมอ ปล้ำกับหมาอยู่สักพัก หมอก็ยังฉีดยาไม่ได้ ในที่สุดผมต้องบอกหมอว่าเอาเข็มฉีดยามานี่ แล้วผมก็ตัดสินใจปักเข็มเข้าใต้ผิวหนังหมาผมเอง เท่านี้ก็เรียบร้อย

ที่เล่ามานี้ตัองการจะบอกว่า เมื่อคนเราเข้าตาจน ก็ต้องหัดเป็นหมอและฉีดยาหมาเอง ตามสุภาษิตทางพุทธศาสนาที่ว่า "ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน" เดี๋ยวนี้ผมฉีดยากันเห็บหมาทุกเดือนทุกตัวด้วยตนเองทั้งนั้น จนหมาผมไม่มีปัญหาเรื่องเห็บอีกต่อไป แถมประหยัดค่าใช้จ่ายอีกด้วย ทั้งที่เมื่อก่อนนี้เป็นคนกลัวเข็มฉีดยามาก