ข้าวเอ๋ยข้าวปุ้น       ลูกรัก

นายเจ้าน้อยใจ        หนักหนา

ยื้อชีวิตเจ้าไม่ได้      วายชีวา

ยิ่งเห็นรูปตรงหน้า     น้ำตาซืม

     พูดไม่ออกบอกไม่ถูก      นะลูกรัก

     ลูกมาจากพ่อไป             ไวหนักหนา

     ก่อนจะไปใยเจ้า                 ไม่ร่ำลา

     พ่อรู้ว่าเจ้าจงรัก               และภักดี

ถึงเจ็บปวดเพราะพิษไข้          ใจเจ้าสู้

ไม่แสดงอาการใด                 ให้นายรู้

จนเช้าตรู่ เจ้าจากไป              ไม่กลับมา

ข่าวดีและข่าวร้าย

ข่าวดีปาฏิหารย์มีจริง หลังจากกลับจากโรงพยาบาลด้วยความท้อแท้สิ้นหวัง เมื่อหนึ่งชีวิตกำลังรอวันตาย จะเป็นเรื่องบังเอิญหรือ หมอให้ยามาดีก็ไม่ทราบได้ หลังจากที่ผมทายาหลวงปู่ที่ขาให้ลัคกี้เลียเช้า-เย็นปรากฏว่า พอตอนเช้าลัคกี้ทานอาหารเองได้ทำให้ผมแปลกใจมาก แต่พอกินไปได้นิด ก็อาเจียนออกหมดผมไปดูอาหารที่อาเจียนออกเห็นขนของลัคกี้ติดออกมาด้วยจำนวนมาก ผมรีบเอาหมูปิ้งมาให้กินอีก 5 ไม้ เพราะแน่ใจว่าที่อาเจียนออกเป็นเพราะว่ามีขนในกระเพราะอาหารทำให้ไม่สามารถย่อยได้ ตอนนั้นผมดีใจมาก ถ้าลัคกี้กินได้ก็มีโอกาสรอดตายแน่

ข่าวร้าย  ข้าวปุ้น ภายหลังจากฉีดวัคซีนกระตุ้นหัดแล้ว กลับมาบ้านก็ยังร่าเริงแจ่มใจ ยังซนเหมือนเดิม ทุกครั้งที่ผมกลับถึงบ้านข้าวปุ้นจะวิ่งออกมารับหน้าประตูบ้านด้วยทุกครั้ง วันเสาร์ผมเล่นกับข้าวปุ้นแต่รู้สึกซึมๆ ผมรีบให้อาหารมีนม ไข่หนึ่งฟอง ผสมอาหารเม็ด เค้าก็กินนิดหน่อย ผมพาเข้าบ้านนอน(กรงข้าวปุ้นอยู่ในบ้าน) ก่อนนอนผมพูดกับข้าวปุ้นว่า ข้าวปุ้นเป็นอะไรวันนี้ดูแปลกๆนะเรา งั้นพรุ่งนี้เช้าต้องไปหาหมอนะ  ทุกเช้าเมื่อผมลงบันไดบ้านมาก่อนผมจะปรากฏตัวให้ข้าวปุ้นเห็นผมจะเล่นกันทุกวันคือ ผมจะเรียกชื่อ ข้าวปุ้น ข้าวปุ้น ข้าวปุ้น แล้วแอบมองตรงช่องบันไดบ้าน จะเห็นข้าวปุ้นตะเกียก ตะกายกรงไปมา ส่ายหาง ส่ายสายตา มองหาผมด้วยความดีใจ และใจจดใจจ่อทุกครั้ง แล้วผมก็จะค่อยๆ โผ่หน้าออกมาทีละนิดพอเค้าเห็นหน้าเค้าจะหยุดนิ่งแล้วเอียงคอมอง จนกว่าผมจะเรียกชื่ออีกครั้งเค้าก็จะทำท่าโดดไปมาดีใจสุดๆ แล้วผมก็เปิดประตูบ้านเค้าจะวิ่งออกไปฉี่และถ่ายในสถานที่ที่จัดให้นอกบ้านทุกวัน เป็นภาพความรักความผูกพันธุ์ที่ไม่อาจลืมได้

      แต่เมื่อเช้าวันอาทิตย์ผมก็ทำเหมือนเช่นเคย   เรียกชื่อข้าวปุ้น แต่ทำไม่ข้าวปุ้นนอนแน่นิ่ง ผมใจหายว้าบ รีบเดินเข้าไปหาในใจนึกว่า ข้าวปุ้นต้องไม่สบายแน่จะพาไปหาหมอ เมื่อผมเดินเข้าไปใก้ล เรียกชื่อข้าวปุ้นอีก แต่ก็ยังนอนนิ่งอยู่ผมรีบเปิดกรงเข้าไปจับดู ใจผมแทบสลาย "ข้าวปุ้นตายแล้ว" ผมนั่งกอดข้าวปุ้นอยู่นาน พร้อมกับตระโกนเรียกชื่อข้าวปุ้นดังลั่นบ้าน ตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูกไม่เคยคิดเลยว่าข้าวปุ้นจะมาจากผมไปเร็วแบบกระทันหันแบบนี้ซึมตอนเย็นเช้าตาย ขนาดอยู่ในความดูแลของหมอตลอด ก่อนหน้านี้เป็นปอดบวมอยู่เพราะชอบเล่นน้ำ(ซนมากๆ) ก็รักษาหายแล้ว คงจะเป็นตอนผมไม่อยู่บ้านคงไปแอบเล่นน้ำอีก บวกกับอากาศร้อนจัดแล้วมีฝนตกลงมาด้วย ทำให้ข้าวปุ้นปรับตัวไม่ทัน แต่ถึงอย่างไรผมก็ผิดเองที่ตัดสินใจให้ข้าวปุ่นคนอื่นช้าไปหน่อย ผมมีความรู้สึกอยู่แล้วว่าต้องให้คนอื่นไม่งั้นข้าวปุ้นตายแน่ แต่ผมก็ต้องเอาไปตรวจให้แน่ใจก่อนว่าเขาไม่ติดหัดจากพ่อเขาแน่นอนก่อน เมื่อตรวจแน่นอนแล้ว หมอบอกว่ายังไม่ติดก็กะว่าจะนำไปให้คุณนิวัฒในเย็นวันอาทิตย์นั้น แต่ข้าวปุ้นคงจะไม่อยากไปขอตายอยู่ใกล้ๆ เจ้านายดีกว่า เช้านั้นผมไปทำบุญให้ข้าวปุ้น ขอให้ข้าวปุ้นไปสู่ที่สุขติเถอด วันนั้นผมหดหู่ใจทั้งวันเป็นการตอกยำความคิดว่า"ผมจะไม่เลี้ยงสัตว์ทุกชนิดอีกแล้ว" แต่จะช่วยเหลือสัตว์ทุกชนิดเท่าที่ตัวเองจะทำได้ต่อไป 

ที่ตอบมาถูกต้องหมดเลยครับ แต่จะเสริมให้นิด คือให้ทำอย่างคุณอาทรว่าครับส่วนมากจะใช้ได้ผลครับ ถ้ายังไม่ดีขึ้น ให้ใช้มือซ้ายดึงหนังที่ต้นคอให้ขาหน้าลอยจากพื้น มือขวาบีบปากไว้ เค้าจะดิ้นและร้องค่อยปล่อยตรงหน้ากรง(หันหน้าเข้าหากรง) อย่าจับใส่เข้ากรงนะครับ แล้วใช้คำสั่งว่า "เขากรง" ถ้าเค้าไม่เชื่อให้ทำโทษเหมือนข้างต้น ถ้าฝึกได้พอบอกเข้ากรงจะวิ่งเข้าเองครับ  แค่ชี้ไปที่กรงทำเสียงหนักแน่นว่า "เข้ากรง" ก็จะเข้าเองครับ ช่วงแรกๆ อาจต้องดันหน่อยๆ พร้อมกับคำสั่งครับ ต้องฝึกบ่อยๆครับ  ถ้าไม่ได้จริงๆ ยังมีเสียงขู่อีกแสดงว่าดือมากคงต้องใช้วิธีคุณนิวัตละครับเป็นไม้สุดท้าย 

รายงานประจำวันลัคกี้ อาการไม่ดีขึ้นถ่ายออกมาเป็นมูคเลือดสีดำ ตาลึกและแห่งมีขี้ตามาก ขาหลังรีบเล็ก มีน้ำมูก หายใจแรงเหนื่อยหอบ ขนร่วง ไม่ยอมกินอาหาร  คุณหมอส่ายหน้า บอกว่าคงจะเร็วๆนี้แหละ  "ลัคกี้เอยแม้นายเจ้าจะทำใจได้แล้วหลายวันแต่ก็อดใจแป้วไม่ได้ หดหู่อย่างบอกไม่ถูก เจ้าจะมาจากเราไปจริงๆ หรือนี่" 

     เมื่อคืนผมฝันไปว่าผมเอายาสมุนไพรว่าน108เป็นขี้ผึ้ง ผมได้มาตอนไปทำบุญที่ศาลากาญจนาภิเษกหลวงปู่ให้มาใช้ทาแผลจะหายเร็วมาก ผมให้ลัคกี้กินยานี้ ผลปรากฎว่าลัคกี้หายดี กลับมาร่าเริงเหมือนเดิม แถมยังหล่อและขนสวยกว่าเดิมด้วย ดีใจมากเลยในฝัน รีบโพสลงเน็ต สิ่งแรกเลยคือบอกกับเพื่อนๆว่า ปาฏิหารย์มีจริงแล้ว เพื่อนๆ แสดงความยินดีกันใหญ่ตอนนั้นผมมีความสุขมาก แต่แล้วผมก็ตื่นขึ้นมาจนได้

    เช้าวันนี้ผมรีบหายาที่หลวงปู่เคยให้มาจริงๆ หาอยู่พักใหญ่ไม่เจอ นั่งนึกอยู่ต้องนาน ก็นึกขึ้นได้ว่าเก็บไว้ในตู้เย็น รีบไปเปิดดูเจออยู่รวมกับยาสามัญประจำบ้าน ผมรีบเอามาให้ลัคกี้กินแต่ลัคกี้ไม่ยอมกินพอจับจะป้อนยาก็ร้องดิ้นสุดชีวิตเข็ดนึกว่าจะโดนฉีดยา สรุปว่าป้อนไม่ได้ ผมก็เลยเอายาทาไว้ที่ขาหน้าทั้งสองด้าน เพราะรู้ว่าลัคกี้เป็นสุนัขที่รักความสะอาดเดี๋ยวคงจะเลียเอง พอทาเสร็จสักพักเค้าก็เลียจริงๆ ผมทาอีกรอบเค้าก็เลียจนสะอาด ทั้งๆที่ไม่มีแรงด้วยซ้ำไป สุดท้ายผมมานั่งนึกแล้วก็อดขำตัวเองไม่ได้เลยว่าเราเป็นไปได้ถึงเพียงนี้เลยหรือนี่ กังวนจนเก็บไปฝัน แถมยังทำอะไรแปลกๆอีก ไม่อยากเล่าให้เพื่อนๆ ฟังเลยอาย  ผมทำทุกอย่างที่ยังมีหวัง ถึงแม้มันจะน้อยนิดก็ตาม

     ขอขอบคุณทุกๆคน ที่ให้กำลังใจ

วันนี้ก่อนเล่าถึงอาการลัคกี้ขอขอบคุณทุกๆ คนที่ให้กำลังใจอีกคครั้ง ผมคงต้องขอบคุณทุกวันครับเพราะมีคนโพสให้กำลังใจและโทรมามากเหลือเกิน ทั้งไม่ได้เป็นสมาชิคชมรมก็ตาม ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนด้วย และเช้าวันนี้แม่น้องเบิร์นโทรมาให้กำลังใจแต่เช้า ไม่อยากให้ผมอำลาวงการบางแก้วไป เค้าบอกว่าเป็นเพราะผมที่ทำให้แม่น้องเบิร์นเกิดแรงใจที่จะเลี้ยงน้องเบิร์นต่อไป ผมซึ้งใจจริงๆ ครับ และดีใจกับชมรมนี้ด้วยที่มีทุกคนในชุมชนที่มีน้ำใจงาม มีความจริงใจ และมีเมตตาต่อสุนัขและหาทางช่วยเหลืออย่างเต็มความสามารถ คุณแม่โอ๊ตขอขอบคุณที่อุตส่าไปเยี่ยม ที่รพ.สัตว์เกษตร แต่ไม่เจอ ไม่ต้องเป็นห่วงครับผมมีหมอคอยดูแลอย่างดีครับ(พิเศษ) ตอนนี้ลัคกี้สุขภาพจิตแย่ขยาดเข็มฉีดยามากๆ กลัวคนแปลกหน้า(จะมาฉีดยา)ถ้าไม่ขอร้องเอาไว้ท่านคงจะแนะนำว่าลัคกี้คงยากหลับสบายแล้วละ แต่ถึงอย่างไรผมยังยืนยันกับคุณหมอ ขอรักษาจนกว่าลมหายใจสุดท้ายครับ เรื่องค่าใช้จ่ายผมไม่มีปัญหาครับ และขอขอบคุณพี่วิเชียรครับที่ อุตส่าให้กำลังใจ(ยอ)ผมจนรู้สึกอายครับ ผมคงยังอยู่คอยช่วยชมรมอยู่ครับ ถ้ามีกิจกรรมอะไรก็ขอให้บอกด้วย ถ้าช่วยได้จะช่วยเต็มที่

     ขอขอบคุณทุกๆ คนอีกครั้งที่เป็นห่วงว่าผมจะหมดกำลังใจ ตอนนี้ทำใจได้แล้วครับ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ทุกอย่างในโลกใบนี้ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป เป็นธรรมดา