คิดว่า คุณปารีณายังไม่ได้อ่านโดยละเอียดอยู่ดีแหละค่ะ  หรือเราเองอาจจะเขียนอธิบายไม่ชัดเจน      ไม่ทราบว่าจะอธิบายอย่างไรให้ชัดกว่านี้ 

สรุปว่า  หมาตัวที่เล่าให้ฟังนี้  ก็ไม่ได้ผ่าตัดเกี่ยวกับกระดูกเลย   เป็นการผ่าตัด กล้ามเนื้อด้านในต้นขา เหมือนกับที่ในบทความอธิบายไว้  เพื่อลดแรงดึงด้านในต้นขา     ที่อาจจะทำให้หัวกระดูก  มีแนวโน้มที่จะหลุดออกห่างจากเบ้ามากขึ้น

ได้เคยโพสไว้ ในกระทู้แรก  ที่มาเล่า..เรื่องกลุ้มๆของน้องฮัช... เข้าใจว่า คุณ ปารีณา อาจจะอ่านข้ามไป  หรือไม่ละเอียด  หรืออ่านแล้วลืมไปแล้ว  จึงขออนุญาตลิ้งค์กระทู้ และคัดข้อความที่โพสไว้ เกี่ยวกับหมาของตัวเองที่ มีปัญหาข้อตะโพกรุนแรง และ ได้รับการผ่าตัดมาแล้ว   มาให้ดูอีกครั้งหนึ่งค่ะ

http://www.bangkaew.com/elearning/mod/forum/discuss.php?d=1827

**.... หมาที่บ้านอีกตัวหนึ่งเป็นโรคข้อตะโพกนี้ แบบเบ้าตื้น   คุณหมอไม่ผ่าดัดคว้านเบ้ากระดูกให้  โดยได้ให้เราดูฟิล์มเอ็กซเรย์ ว่าเบ้าตื้นเกือบแบนเป็นจาน(ไม่ใช่ ชาม แบบที่คุณจรัญบอก)  ลักษณะแบบนี้หมอไม่แนะนำให้ผ่าตัดแก้ไขตรงส่วนนั้น   เพราะเนื้อกระดูกเชิงกรานไม่พอ  แต่มีการผ่าตัดตกแต่งกล้ามเนื้อหรือเส้นเอ็น(ไม่แน่ใจ) ด้านในต้นขาทั้งสองข้าง   ไม่ให้ดึงยึดข้อขาหลังเข้าหากันมากเกินไป  จนทำให้หัวกระดูกต้นขามีแนวโน้มเอียงออกด้านนอกเสี่ยงต่อการหลุดจากกระดูกเชิงกรานมากเกินไป   

ต้อง ให้กินยาลดปวดเป็นช่วงๆที่เขามีอาการปวดจนซึมไปกว่าปกติ  และให้ยาบำรุง ซ่อมแซมเนื้อเยื่อเกี่ยวพันรอบข้อกระดูก ,  ดูแลควบคุมน้ำหนัก  ไม่ให้เขาอ้วน  โดยให้กินอาหารตามธรรมชาติของสัตว์กินเนื้อ  คืออาหารสดดิบ   เขาเป็นหมาที่ซนมาก เคลื่อนไหวรวดเร็วมีความคล่องตัวสูง  เป็นหมานักล่าตัวจริง(ผิดพวกพ้อง)  ชอบไล่กัด นก ไก่ แมว และสัตว์อื่นๆ   ถ้าเขามีน้ำหนักมาก  เขาจะเคลื่อนไหวลำบาก  ไม่คล่องตัวตามนิสัยของเขา    จะทำให้เขาไม่มีความสุข

ทุกวันนี้หมาตัวนั้น  ยังมีชีวิตอยู่อย่างปกติเช่นเดียวกับตัวอื่นๆในบ้าน  แม้ข้อตะโพกจะพิการมากขนาดนั้นทั้งสองข้าง   จนบางครั้งเวลาวิ่งเร็วๆ  ข้อขาหลังจะเกี่ยวกันจนหกล้ม  เขาก็สามารถลุกขึ้นวิ่งต่อได้อย่างรวดเร็ว   อายุเกินสิบปีแล้ว  แต่ยังวิ่งไล่จับนก จับจิ้งเหลน , กิ้งก่า สารพัดสัตว์ ฯลฯ ได้อยู่ อย่างมีความสุขตามประสาหมา(ที่ไม่รู้ว่าตัวเอง)พิการ  (เหมือนตัวแรกที่ไม่มีลูกสะบ้า)........**

รูปหมาตัวที่พูดถึง ปัจจุบัน อายุ 12 ปี   ผ่าตัดไปเมื่ออายุประมาณ 1 ปีที่ รพส.จุฬาฯ  หลังจากผ่าตัดแล้ว  ไม่เคยต้องกลับไปรับการรักษาอีกเลย  ปัจจุบันยังวิ่งไล่ล่าสัตว์(และหกคะเมนตีลังกาเพราะขาพันกัน)อย่างที่เล่ามาได้ตามปกติ สังเกตข้อขาหลังจะเห็นว่า ยังชิดกันอยู่ 

Thanks for you useful informations about the booksand the big bones , I also study and try to collect all documentaries concerning wolves and hybrids.

Your information about the barf-fed dogs died from big leg bones is already self-explained. I also do not feed my big dogs with big leg bones (such as cow or lamb) but only for puppies younger than 8-9 months just for their chewing pleasure , teeth- cleaning ,and jaw exercise....after maels. 

Big bones are dangerous for big dogs because they have very strong jaws and teeth-sets(molars) which can break the hardest bones  , just enough size for them to swallow through their big throat , but still too large to go through their digestive systems and cause serious pierced intestines. 

This also depends on the individual eating-habit of each dog. Some of my big dogs would just have their good times enjoy chewing and licking  aroung without breaking or swollowing . I give them sawn leg bones(about 3"- 4" in length) , so that they can lick the bone marrow from the inside.

BARF feeders must be well aware of the fact  that way of BARF we feed our pets can never be a whole-natural condition . The best way is trying to get most useful informations as possible to ensure the safty of what we feed to our beloved pets. This is one of the best infos. for us ...BARF feeders . Hope to hear more from you on this topic.

Thanks again for the information about the books and website of Dr. Micheal W. Fox.

Very interesting article , would you please kindly give the link of this full studied. 

From my own experiences , mainly with GSDs , since I fed real barf from their weaning For quite a long time , I 'd never seen or come across such case of any dogs fed with REAL BARF , dying of pierced instestines . In most cases (which I over-heard) , they died of cooked(or half cooked)  bones.. which were no real- bones anymore since the heat from cooking had already changed their natural properties .

Thanks.

จำได้ว่าเคยอ่านกระทู้ก่อนหน้านี้ที่  เจ้าของน้องฮัช บอกว่า ทุกวันนี้ น้องฮัชเป็นนาย...เดินนำหน้าเจ้าของ.....เวลาอยู่ข้างนอกบ้าน ก็จะสั่งไม่ค่อยได้  (หรืออะไรทำนองนี้)   ก็นึกเป็นห่วงอยู่เหมือนกัน    แต่ก็เห็นบอกว่า  อายุ 8 เดือนแล้ว  ใครๆยังชมว่า เป็นบางแก้วนิสัยดีอยู่ ...  ก็เลยไม่ค่อยอยากแสดงความเห็นอะไรมาก 

ถ้า ต้องการแก้ปัญหานี้อย่างจริงจัง   ก็ต้องปรับบทบาทของเจ้าของก่อน เป็นอันดับแรก   อย่างที่มีคนเคยแนะนำไว้นั่นแหละค่ะ คือ ถ้าหมา มีแนวโน้มที่จะเป็นหมาจ่าฝูง  เจ้าของก็ต้องชิงความเป็นจ่าฝูงให้ได้  ก่อนที่หมาจะแสดงอำนาจขยายอาณาเขตมากไปกว่าเดิม   แต่ไม่จำเป็นต้องทำเสียงดุ เวลาออกคำสั่ง  หรือ กินก่อนหมา...ฯลฯ...

จากกระทู้ก่อนนี้ เวลาผ่านมาประมาณ 1 เดือน น้องฮัชน่าจะอายุได้ 9 เดือนแล้ว   ย่างเข้าวัยรุ่น ที่กำลังแสวงหาลำดับความสำคัญของตัวเองในฝูง     ตอนนี้ น้องฮัชอาจจะสรุป(เอาเองตามสภาวะแวดล้อมในบ้าน)ไปเรียบร้อยแล้วก็ได้ว่า...ตัวเขาเอง คือ จ่าฝูง ในบ้านนี้    และกำลังต้องการขยายอาณาเขต..คุมทั้งซอยต่อไป

การอบรมสั่งสอน ให้ลูกหลานหรือเด็กๆในปกครอง เป็นเด็กดี  ก็ควรมีคำชมเชย และรางวัลเมื่อเขาทำถูกต้อง และเป็นเด็กดีอย่างที่ควรจะเป็น   และสำคัญกว่านั้นคือ  ควรป้องกัน ไม่ให้เขามีโอกาสทำในสิ่งที่ผิด....เพื่อเราจะไม่ต้องลงโทษเขาโดยไม่จำเป็น

ก่อนอื่น   ต้องกำหนดคำ (หรือเสียง) และฝึก คำสั่งห้าม หมา  และใช้คำนั้น(หรือทำเสียงนั้น)ทุกครั้ง ในการปรามให้หมาหยุด..เมื่อหมาทำสิ่งที่เราไม่พอใจ   คำนั้น (หรือเสียงนั้น)ควรเป็นคำที่ออกเสียงง่ายๆสำหรับเรา  ไม่ต้องใช้พลังเสียงมาก  ไม่ต้องตะโกนเสียงดัง   เพียงแต่ให้สามารถสื่อให้หมาเข้าใจได้ดี(หมาที่บ้านจะใช้เสียง..อ๊ะ...)  และ ต่อไป..

ต้องเลิกดึงหมา เด็ดขาด   การดึงกันไปดึงกันมา เป็นการท้าทายในความคิดของหมา  เมื่อเจ้าของต้องถูกหมาลากไปเรื่อยๆจนสามารถไปทำในสิ่งที่เขาต้องการได้ หมาก็คิดว่า วันนี้เขาชนะได้อีกวันแล้ว   เจ้าของจึงต้องฝึกจูงหมาเดินโดยสายจูงหย่อนและสงบ ในบริเวณบ้านให้ได้  ก่อนที่จะพาหมาออกไปนอกบ้าน    อย่าให้หมาโยงความสัมพันธ์ของ สายจูง  กับการ ได้ออกไปเดินลากเจ้าของและกระโจนใส่คนนอกบ้าน  เป็นอันขาด

ฝึกเรื่องทั่วๆไปในบ้านก่อน    เช่นการเดินออกจากประตูห้องใด(ในบ้าน)นำหน้าเจ้าของออกไปก่อน      เจ้าของต้องแสดงตัวให้หมารู้สึกได้อย่างชัดเจนและสงบ ว่า เราเป็นจ่าฝูงผู้มีอำนาจและบารมีเหนือกว่าหมา  (จะด้วยวิธีไหนก็แล้วแต่    แต่อย่าเอะอะโวยวาย ทำเสียงดัง หรือออกท่าออกทางมากมาย)   โดย  เมื่อหมาจะเดินแซงออกหน้า ให้ขวางหมาไว้ พร้อมทำเสียงห้าม   อาจต้องให้หมานั่งลงก่อน   รอจนเจ้าของเดินนำไปแล้ว จึงเรียกหมาตามออกมา  และชมเชยหรือให้รางวัล  เป็นต้น 

ทำแบบเดียวกันนี้ทุกครั้ง  ในเรื่องใดก็ตาม ที่เราไม่อยากให้หมาทำ  ต้องกันหมาเอาไว้ก่อน  พร้อมกับทำเสียงห้าม(เบาๆแต่หนักแน่น)  จนกว่าหมาจะหยุดพฤติกรรมนั้น  แล้วชมเชยหมา    ถ้าหมาไม่หยุด  ต้องนำหมากลับไปที่จุดเดิม  แล้วแก้ไข  อาจจะต้องใช้วิธีที่เด็ดขาดขึ้น  เช่น เรื่องการเดินแซงออกประตู  อาจจะต้องใช้สายจูง  กระตุกหมากลับมาแล้วสั่งนั่ง  รอจนหมานั่งอย่างสงบ  เจ้าของจึงเดินนำออกไปแล้วเรียกหมาเดินตาม  เป็นต้น

อ่านดูแล้ว อาจจะฟังเหมือนยุ่งยากซับซ้อน  แต่ความจริง  เป็นเรื่องปกติในบ้าน เหมือนการสอนลูกหลานที่เป็นคน ในเรื่องกิริยามารยาทที่ควรปฏิบัติทั่วไปนั่นเอง 

เมื่อหมาเข้าใจดีแล้วว่า  เจ้าของ คือจ่าฝูงตัวจริง   โดยเจ้าของสามารถควบคุมหมาตอนอยู่ในบ้านได้ดีแล้ว จึงพาหมาออกมานอกบ้าน โดยเริ่มควบคุมตั้งแต่การนำหมาออกจากประตูบ้าน อย่างที่บอกไว้ข้างบน  

เจ้าของต้องผ่อนคลายและแสดงความเป็นจ่าฝูงให้ชัดเจน โดยยืดตัวขึ้นและผ่อนสายจูง   ถ้าหมาเริ่มแสดงอาการขัดขืน  เจ้าของต้องเดินมาขวางไว้พร้อมทำเสียงห้าม และปรามด้วยท่าทางและสายตาเงียบๆ (ไม่ต้องพูดอะไรมากกว่าเสียงห้าม) จนกว่าหมาจะสงบลง และผ่อนคลาย   จึงค่อยเริ่มเดิน   ถ้าหมาไม่หยุดแสดงอาการขัดขืน  ให้กลับเข้าบ้านทันที  เอาหมาเก็บเข้ากรง (หรือปล่อยให้อยู่ในบ้านตามปกติ)  ไม่ต้องพูดอะไรกับหมา   ปล่อยให้อยู่ตามลำพัง 

อย่าพยายามพาหมาเดินไปพลางดึงยื้อสายจูงกับหมาไปพลางเป็นอันขาด   ถ้าเกิดเหตุคับขัน  ต้องสั่งให้หมา นั่ง ให้ได้  อาจจะต้องใช้กำลังบังคับ โดยกระตุกสายจูงอย่างแรง  แล้วจับปลอกหรือจับสายจูงให้สั้นพร้อมกับกดตัวหมานิ่งไว้  จนกว่าหมาจะสงบ  จึงค่อยคลายสายจูงให้หย่อนลง  แต่ต้องระวังไว้ตลอดเวลา   อย่าร้องเสียงดัง  เอะอะโวยวายเป็นอันขาด

การฝึกคำสั่ง  นั่ง  และ  หมอบ  บ่อยๆและยืดเวลาให้นานขึ้นเรื่อยๆ  จะทำให้หมาเข้าใจในฐานะลูกฝูงของตัวเองได้เร็วขึ้น