นรสิงห์ น่าจะถือเป็นบางแก้ว สายเก่า ที่ยังไม่ได้พัฒนา โครงสร้างร่างกาย สีสัน ความยาวแน่นของขน และมารคกิ้ง ให้ เป็นสากล ตามมาตรฐานสายพันธุ์ และความนิยม 

แต่ก็เห็นได้ชัดว่า  มีบุคคลิกที่สง่างามและ  มีรูปร่างกระทัดรัดดูปราดเปรียวตามแบบหมาไทยๆอย่างแท้จริง   รวมทั้งลักษณะของขนที่เหมาะสมกับภูมิประเทศ  คือยาวปานกลางและไม่แน่นมากจนฟูเกินไป(แบบหมาเมืองหนาว)  แต่ก็ยังยาวเป็นพู่ในบางส่วนที่ทำให้ดูความสวยงามกลมกลืน   สังเกตได้ว่ามีมุมขาหลังและมุมข้อขาหน้าเหมาะสม ที่จะทำให้การเคลื่อนไหวแคล่วคล่องว่องไวและสง่างาม

ไม่ใช่ผู้รู้เรื่องบางแก้ว  แต่พอจะรู้เรื่องหมาอื่นๆทั่วไปอยู่บ้าง      

ปกติ หมาที่มีการแสดงออกแบบนี้ ถือว่ามีความมั่นคงในอารมณ์  เชื่อมั่นในตัวเอง  จึงไม่ระแวงภัยจากคนหรือสัตว์อื่น  ซึ่งเป็นลักษณะนิสัยอันพึงประสงค์ของหมาที่จะนำมาฝึกทำงานหรือเป็นสัตว์เลี้ยงที่ดีได้     สรุปง่ายๆว่า เป็นหมาไม่ขี้กลัว  เมื่อไม่ขี้กลัว...ก็ไม่ยากที่จะฝึกให้รู้จักปกป้องอาณาเขตและอารักขาเจ้าของ

เรื่องของ บางแก้วดุ นี้ เป็นหัวข้อสนทนากันมาช้านานเป็นปีแล้ว  ยังไม่มีใครสรุปออกมาได้ชัดเจนว่า  ดุอย่างไรคือ ดุดี  หรือว่าต้อง  ดุร้าย  ถึงจะดี กันแน่

หมาที่แสดงอาการ(เสมือน)ดุ  โดยขู่และ กัด คน หรือสัตว์อื่น  จะมีสาเหตุอยู่ 2 อย่างเท่านั้น  คือ 

ดุ  เพราะความกลัว  และ...

ดุ หรือกัด เพราะมีเหตุอันควรที่ต้องดุ  หรือต้องกัด  เช่นเพื่อปกป้องอาณาเขต , ปกป้องอาหาร ,  ป้องกันตัวเองและสมาชิกในฝูง ฯลฯ

การแสดงอาการ(เสมือน)ดุ ของหมา  แบบที่....พอเจออะไรแปลกๆ ไม่ว่าคนหรือสัตว์อื่น  หรือสิ่งของแปลกๆ  ก็แยกเขี้ยวขู่  หรือขนพองเห่าใส่ หรือโดดกัดก่อนเลยนั้น   ไม่ได้หมายความว่าหมาตัวนั้นมีความกล้าหาญ ไม่กลัวอะไร  แต่..กลับกัน..คือ  เป็นหมาที่มีความระแวงภัยสูง(ตามสัญชาติญาณสัตว์ป่าทั่วไป)  ,  และมีความไวต่อสิ่งเร้าจากภายนอกมากเกินไป  , ไม่มั่นคงในอารมณ์ ,ไม่มั่นใจในตัวเองและสถานะการณ์ที่เผชิญหน้าอยู่  จึงต้องแสดงอาการข่มอีกฝ่ายเอาไว้ก่อน  เช่นทำเสียงขู่  , แสดงอาวุธโดยการแยกเขี้ยว , ทำขนพองขึ้นให้ดูตัวโตที่สุด  เพื่อให้อีกฝ่ายกลัว  ถ้าไม่มั่นใจมากๆเข้าก็อาจกัดเลย

ลักษณะต่างๆที่กล่าวมา  เป็นสัญชาติญาณตามธรรมชาติที่มีอยู่ในสายเลือดของหมาป่า(บรรพบุรุษของหมาบ้าน)ซึ่งก็เหมือนกับสัตว์ป่าทั่วไป       หมาบางพันธุ์  ที่ผู้ริเริ่มพัฒนาพันธุ์  มีวัตถุประสงค์อันเป็นเป้าหมายแน่นอน  ในการปรับปรุงพันธุ์  เพื่อนำมาใช้งานเฉพาะทาง   จะมีการควบคุมกระบวนการพัฒนาสายพันธุ์อย่างเข้มงวด  เพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ที่ตั้งไว้   

แม้สัญชาติญาณสัตว์ป่าในสายเลือดยังคงอยู่  แต่ก็ได้รับการพัฒนาด้านจิตประสาท  ให้มั่นคงเข้มแข็งขึ้น  ระแวงภัยน้อยลงหรือไม่มีเลย  มีความมั่นใจในตัวเองและผู้คนหรือสัตว์อื่นรอบข้าง   จนถึงขั้นที่ควบคุมสัญชาติญาณของตัวเองได้เมื่อจำเป็น   และสามารถนำสัญชาติญาณต่างๆออกมาใช้ได้ตามความเหมาะสม

ส่วนหมาบางพันธุ์  ที่ต้องการอนุรักษ์ลักษณะนิสัยของสายพันธุ์ดั้งเดิม  เอาไว้ให้มากที่สุด  เช่น บางแก้ว  ก็จะเน้นการพัฒนาเฉพาะเรื่องของโครงสร้างร่างกาย สีขน มารคกิ้ง ให้สวยงามตามมาตรฐานประจำพันธุ์เป็นหลัก   ดังนั้น ลักษณะนิสัยของบางแก้วส่วนใหญ่  จึงเป็นไปตามความสามารถ  ในการปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมของบรรพบุรุษของแต่ละสาย  ที่จะส่งผ่านพัฒนาการด้านจิตประสาท  ต่อไปยังรุ่นลูกรุ่นหลาน  

หมาบางแก้วบางสาย ที่เข้ามาอยู่ในวิ่งแวดล้อมสังคมเมืองมานานหลายชั่วอายุ  และมีความสามารถปรับตัวเข้ากับสิ่งแวดล้อมได้ดี   มีความสามารถในการพัฒนาและส่งผ่านลักษณะนิสัย ด้านจิตประสาทที่มั่นคงไปยังรุ่นลูกหลานได้ดี  ก็อาจจะมีลักษณะอย่างที่ เจ้าของกระทู้บอกมา    ซึ่งต้องถือว่า  เป็นลักษณะอันพึงประสงค์ของสัตว์เลี้ยงที่ดี  

ส่วนความสามารถในการปกป้องอาณาเขต  และปกป้องสมาชิกฝูงนั้น  ยังคงเป็นสัญชาติญาณฝังในสายเลือด    ที่สามารถกระตุ้นให้เขานำออกมาใช้ได้เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม  หมาอายุ 4 เดือน ยังถือว่าอยู่ในวัยเด็กมาก   ควรให้เขาได้เรียนรู้ ที่จะไว้ใจผู้คนและสัตว์อื่นในสถานะการณ์ปกติไปก่อนดีกว่า  

ดอทคอมโตขึ้นมาก   ดูท่าจะเป็นหนุ่มหล่อ นิสัยดี ชอบสังคม    เจ้าของถ่ายรูปเก่ง  คนดูมองแทบไม่เห็นสายจูง  อิอิ    ดูดีๆ  มีสายจูงทุกรูปนะคะ หนูโย แม่ลัคกี้

สำหรับหมาดำ  ถ้าเป็นหมาที่มีคนดูแลให้ข้าวให้น้ำอยู่แล้ว  ไม่อดหยากปากแห้ง  หรือเจ็บป่วยอาการหนักจนรีบเอามารักษา   ก็ต้องตัดใจบ้างค่ะ    หมาดำที่บ้านก็มีหลายตัวอยู่แล้วตอนนี้    แต่ยังไม่มีบางแก้วแท้สีดำ อย่าง นรสิงห์ 

ดีค่ะ คุณ น้องหมี  ที่เข้ามาเน้นเรื่องนี้กันบ่อยๆ มากๆ แม้จะมีคนไม่มากนักที่เข้าเวบ  แต่อย่างน้อยก็ยังเป็นการกระตุ้นให้พวกเขา ได้ไป บอกต่อ ให้คนอื่นได้รับทราบอีกทางหนึ่งค่ะ  ร่วมด้วยช่วยกันค่ะ  คนละไม้ คนละมือ คนละปาก

**..คิดข้ามไปอีกว่านี่แหล่ะเป็นอีกส่วนหนึ่งที่ทำให้มีบางแก้วจรจัดตามท้องถนนรึเปล่า???..จะว่าใครเค้าก็ไม่ได้หรอกนะคะ....**

ว่าได้สิคะ...เพราะการซื้อสัตว์มาเลี้ยง(ไม่เฉพาะแต่หมาบางแก้ว)  โดยดูแต่เพียง รูปลักษณ์ภายนอก  เช่น ความสวยงามน่ารัก หรือความแปลกใหม่  โดยไม่ได้พิจารณาเรื่องอื่นๆที่สำคัญกว่าเลยนั้น  เป็นต้นเหตุโดยตรง  ที่ทำให้ มีการเพาะพันธุ์และขายสัตว์(อย่างขาดการรับผิดชอบ)  ส่งผลให้เกิดปัญหาการทอดทิ้งสัตว์ ให้กลายเป็นสัตว์จรจัดในภายหลัง และปัญหาอื่นๆอีกมากมาย รวมถึงการจับสัตว์ป่ามาขาย ฯลฯ

สัตว์ถูกทิ้ง  ไม่ได้มีแต่หมาเท่านั้นนะคะ  มีทั้งแมว นก ไก่ ลิง ชะนี นางอาย เต่า ฯลฯและสัตว์ป่าต่างๆด้วยอีกมากมายค่ะ    ถ้าคนเพาะสัตว์ขาย...ขายสัตว์ที่เพาะออกมาไม่ได้ หรือขายได้ยาก   เพราะไม่มีคนซื้อ  หรือกว่าจะซื้อก็ต้องมีกระบวนการยุ่งยากมากมาย  คนเพาะขาย   ก็คงเปลี่ยนไปทำอาชีพอื่นกันหมดแล้ว  แต่ทำไม....จึงยังคงมีคน อยากทำอาชีพนี้กันเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ???

**การจะเรียกร้องจรรยาบรรณจากผู้ขายมันก็ส่วนหนึ่ง  แต่คนเลี้ยงก็ต้องมีจรรยาบรรณด้วย  ไม่ใช่เห็นหมาโตมาแล้วไม่สวยก็ไม่อยากเลี้ยง  จะเอาไปปล่อยไปทิ้ง  หรือก็โทษว่าคนขาย....****คงต้องเริ่มต้นกันใหม่...คนที่เริ่มจะเลี้ยงหมา............ถ้าไปถึงคอกก็ได้เห็นพ่อหมาแม่หมาด้วย  เป็นการรับประกันอีกระดับหนึ่ง** 

จริงค่ะ    ทั้งคนเพาะ คนขาย และคนเลี้ยง ต้องมีจรรยาบรรณ......โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนเลี้ยง   เพราะเป็นผู้ที่จะต้องรับผิดชอบสัตว์ตัวนั้นต่อไป....ตลอดชั่วชีวิตของเขา   จึงจำเป็นต้องศึกษา  คิดทบทวนให้รอบคอบ    ก่อนจะตัดสินใจซื้อสัตว์มาเลี้ยงสักตัว  เพราะนั่นคือ ชีวิตหนึ่งทีเดียว.....ไม่ใช่แค่สัตว์ตัวเดียว....

***สุดท้ายคิดว่าต้องทำใจนะคะ***

อย่าเพิ่งทำใจค่ะ   เราต้องมาร่วมด้วยช่วยกัน  ทำเท่าที่มีกำลังความสามารถจะทำได้  อย่างที่หนูทำอยู่นี้  โดย  ช่วยกันกระตุ้นจิตสำนึกของ คนที่อยากเลี้ยงสัตว์ทุกชนิด  ให้ ใช้สมอง..เพื่อ คิดทบทวนให้รอบคอบ...ก่อนตัดสินใจเลี้ยง  อย่าใช้เพียง อารมณ์...ว่า ชอบเพราะน่ารัก จนอดใจไม่ได้

ถ้าไม่มีคนซื้อ  หรือคนซื้อมีเงื่อนไขมาก  คนเพาะ/ขายก็จำเป็นอยู่เองที่จะต้อง มีความพยายามมากขึ้น  ในการปรับปรุงและยกระดับคุณภาพการเพาะพันธุ์เพื่อสนองเงื่อนไขของคนซื้อ  แต่..ถ้าคนซื้อมักง่าย..มาเจอกับคนเพาะขายมักง่าย..........  

เหยื่อที่แท้จริง ก็คือ  สัตว์เคราะห์ร้ายที่ถูกเพาะออกมาขาย...มีคนซื้อไปเลี้ยง..ในที่สุดก็ป่วยตาย  หรือ ถูกทอดทิ้งนั่นเอง