การจูงสุนัขออกนอกบ้าน เมื่อเจอสิ่งเร้าที่ไม่คาดฝัน เช่น หมาใหญ่โผล่ออกมาโดยไม่คาดคิด สิ่งที่ต้องควบคุมคือสติของเราเอง อย่าออกอาการกลัวเพราะถ้าเรากลัว หมาเราจะตื่นตระหนกไปด้วย ทำให้เราควบคุมหมาเราไม่ได้ รวมไปถึงตกเป็นเบี้ยล่างฝ่ายตรงข้ามทันที เมื่อทุกอย่างโดยรอบตกอยู่ในสภาพตรึงเครียด หมาเราจะก็ออกอาการเครียด  เริ่มเห่า ซึ่งจะยิ่งกระตุ้นให้ฝ่ายตรงข้ามมีอาการรุนแรงตามไปด้วย และจะมีบรรดาหมาแถวนั้นเข้าร่วมวงไพบูลย์ด้วยเป็นการกระตุ้นอีกระดับหนึ่ง  ถ้ารุนแรงจนควบคุมไม่ได้และมีการกัดกันเกิดขึ้น ตัวที่เพรี่ยงพร้ำจะถูกซ้ำเติมโดยหมารอบข้างทันที่

   สิ่งที่ควรทำคือตั้งสติ ไม่กลัว ทำตัวให้เป็นจ่าฝูงให้กับหมาของเราและให้คำมั่นสัญญาเมื่อสายัณกับหมาของเราว่าเราสามารถปกป้องเขาได้  แรกๆเขาจะเห่า เราต้องทำให้เขาสงบ นิ่ง ไม่โต้ตอบ ฝ่ายตรงข้ามจะลดดีกรีลงไปเอง หมาที่อยู่รอบๆ ก็จะไม่เข้าร่วมวงไพบูลย์ด้วย ทุกอย่างจะนิ่งและสงบ

  พฤติกรรมดังกล่าวข้างต้น เพื่อเป็นการกันไว้ก่อน ตัวเราเองต้องสังเกตุรอบๆ ตัวเสมอ อย่าประมาท เพื่อให้มีเวลาเตรียมการ แต่ถ้ามีการเข้าชาร์จแบบชนิดไม่ทันตั้งตัว อย่าลากหมาเราออกมาทันทีเพราะฝ่ายตรงข้ามจะตามซ้ำอยู่ตลอด การแยกต้องแยกทั้งสองฝ่าย หาจังหวะการแยก ไม่ต้องรีบร้อน

   เรามักใช้คำว่า “ดุ” เป็นพื้นฐานกับสุนัขที่เห่าและทำท่าจะกัด ดูเหมือนว่าคำนี้มันจะแก้ไขไม่ได้หรือแก้ไขได้ยาก  แต่ในทางกลับกันถ้าเราเปลี่ยนจากคำว่า “ดุ” เป็นคำว่า “เครียด” ความหมายมันดูเหมือนว่าสามารถแก้ไขได้ นั่นคือสุนัขที่เห่าและทำท่าจะกัด เนื่องจากมันเครียด ระแวง เพราะเราเป็นคนทำให้มันเกิดโดยไม่รู้ตัว ด้วยอากัปกริยาบางอย่างของเราเอง  โดยเฉพาะอาการกลัวที่แสดงออกมาโดยการเดินหลบเลี่ยง เหลือบตามมอง ตื่นตระหนก และสุดท้ายคือการวิ่ง การวิ่งคือจุดที่ทำให้หมาเป็นฝ่ายควบคุมคนโดยสิ้นเชิง  ดังนั้นการนิ่งและเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ เป็นทางออกที่ดีที่สุด แต่ไม่ค่อยกระทำกันเพราะเนื่องจากความกลัวของคนและต้องการไปให้พ้นๆ บริเวณนั้นให้เร็วที่สุด ซึ่งผิดกันคนเมื่อมีการทะเลาะกัน ฝ่ายหนึ่งถอยไปให้ไกลบริเวณนั้นมันก็จะสงบ แต่กับหมาถ้าได้เผชิญหน้ายิ่งหนีมันยิ่งตาม

   ผมเคยเจอกับบางแก้วตัวใหญ่ๆสองตัว ที่เลี้ยงแบบให้ดุ กัดแมวตายคาปาก กัดพุดเดิ้ลปอดฉีก  ยื่นนิ่งสถานเดียว ไม่มองหน้า ไม่ขยับ ไม่ส่งเสียง แต่ก็ระวังพร้อมฟัดกับมันเหมือนกัน แต่มันเพียงเข้ามาดมๆ ทุกอย่างเงียบ สงบนิ่ง แล้วมันก็จากไป จากนั้นค่อยๆเคลื่อนไหวอย่างช้า เดินเข้าบ้าน

เพิ่มเติมอีกนิดเรื่อง "ลดประสบการณ์ขู่และสู้กันให้น้อยลงๆ" นอกจากวิธีที่ดิฉันทำไปข้างต้น ก็ยังมีรายละเอียดอื่นๆ อีก เช่น เขาทั้งคู่มักจะขู่กันตอนเอาเกี๊ยวซ่าเข้าบ้าน เกาลัดจะชอบเดินมานอนขวางประตูไว้ ถ้าเอาเกี๊ยวซ่าเข้าไปทั้งอย่างนั้น เขาจะขู่กัน ตอนหลังดิฉันแก้โดยฝึกวินัยการเข้าออกประตูควบคู่ไปด้วย คือ ให้เกี๊ยวซ่าหยุดรอหน้าประตู แล้วดิฉันเข้าบ้านไปก่อน แล้วไป "ชู่วส์" เกาลัดให้เขารู้ว่าดิฉันมาควบคุมอยู่นะ (อย่าเปรี้ยว!) แล้วก็แตะตัวให้เขาถอยไป เขาจะขืนตัวเกร็งไว้ไม่ยอมขยับ ดิฉันก็ค่อยๆ แตะให้เขาเขยิบไปๆ ทีละนิด โดยเน้นให้เขาหันตัวไปอีกทิศนึง หน้าไม่ได้หันมาที่ประตู (เขาจะได้ไม่จ้องตากัน อันเป็นลักษณะของการต่อสู้) แล้วค่อยเรียกเกี๊ยวซ่าเข้ามา เขาก็จะเดินเข้าบ้านผ่านเกาลัดไปได้ด้วยดี ไม่ขู่กัน (ลดประสบการณ์ขู่กันไปได้อีกหนึ่ง)

ยังมีตอนกินน้ำ พวกเขากินน้ำในขันเดียวกันมาตั้งแต่เด็ก แต่พอทะเลาะกัน จะมีบางจังหวะที่เกี๊ยวซ่าไม่กล้าไปกินน้ำ เพราะเกาลัดนอนขวางอยู่ ดิฉันก็ทำเช่นเดียวกับตอนเอาเขาเข้าบ้าน คือ พาเกาลัดออกไปจากที่ตรงนั้น เปิดทางให้เกี๊ยวซ่าเข้าไปกินน้ำได้ (ลดประสบการณ์ขู่กันไปได้อีกหนึ่ง)

หลักของเรื่องนี้คือ ทำให้เขารู้ว่าเขาไม่ใช่เจ้าของบ้าน ไม่ใช่เจ้าของน้ำ คนคือเจ้าของบ้าน คนคือเจ้าของน้ำและอาหาร ถ้าคนอนุญาตก็กินได้ ไม่ใช่ให้เขาอนุญาต จะเห็นว่าในดีวีดีมีหลายตอนที่ซีซาร์ทวงสิทธิความเป็นเจ้าของอาหาร เจ้าของที่คืนจากหมาที่หวงของ หวงที่ ก่อนจะปรับแก้พฤติกรรมก้าวร้าวกัดคนหรือหมาอื่น เช่นตอน ดัลเมเชี่ยน เป็นต้น

การปรับพฤติกรรมต้องทำไปพร้อมๆ กันหลายด้าน

เอาใจช่วยค่ะ