สวัสดีครับ.....และขอขอบคุณ เพื่อนสมาชิกทุกท่าน   

              ที่ได้เฝ้าติตามความคืบหน้า อาการป่วยของ “ นายเก้าล้าน “  มาโดยตลอดตั้งแต่ วันที่ 18 มกราคม 2550  และคอยให้คำแนะนำ  คำปรึกษา  กำลังใจเพื่อต่อสู้กับโรคร้าย

                ถึงตอนนี้........... ผมเองผู้เป็นเจ้าของ นายเก้าล้าน  จะเงียบหายไปโดยไม่มีคำอธิบาย หรือ รายงานใดๆต่อ  เพื่อนๆสมาชิกคงมีความสงสัย ข้องใจ กับการจากไปของ นายเก้าล้าน เป็นแน่  หลังจากที่ นายเก้าล้าน  จากไปด้วยอาการสงบ  ในคืนวันที่ 4  เข้าสู่เช้าวันที่ 5  กุมภาพันธ์  2550  เวลาประมาณ  00.45 น. ผมเองได้ให้เวลากับตัวเองเพื่อทบทวน  และทำใจยอมรับสภาพความเป็นจริง กับการจากไปของเจ้าตัวน้อย................เพื่อให้เป็นแนวทาง สำหรับผู้ที่คิดจะเลี้ยงสุนัข  หรือผู้ที่กำลังเผชิญหน้ากับปัญหาเช่นเดียวกับผม  ผมขอรายงานอาการคืบหน้าต่อ   ดังนี้ครับ

04/02/2550

                08.45 น.   หลังจากเมื่อวานมีอาการชัก  เช้าวันนี้ผมรีบไปดูอาการด้วยความเป็นห่วง  วันนี้ดูซึมไปเยอะ  ดูภาพรวมแล้ว คงจำเราได้บ้าง ไม่ได้บ้าง..............ผู้ช่วยอุ้มมาให้  นั่งเล่นคุยกันที่โต๊ะ พยายามเรียกชื่อเค้า  ลูบหัวสัมผัสตัว  แต่การตอบสนองไม่มี  ได้แต่นอนหมอบคอตั้ง หายใจแผ่วๆ

ตาปริบๆ..............ผอมซูบลงไปเยอะ  จับโดนกระดูกซี่โครง ชั่งน้ำหนักเหลือเพียง 3.2 kg  ได้ถามถึงอาการชักกับหมอ  แจ้งว่าไม่มีอาการชักเลย  อาจเป็นเพราะยาที่หมอฉีดให้ไปทำให้เค้าซึม ไม่เครียด  ไม่ระแวง  แต่ยังไม่ยอมกินอะไรเลย ได้แต่สารอาหารทางเส้นเลือดเท่านั้นเอง.............หมอเองยังหวังให้รู้ผลเพาะเชื้อแน่ๆ  ในวันจันทร์ที่ 5 ก.พ.   ...............หมอก็อยากเห็นเค้ามีชีวิตรอด  เพราะเป็นสุนัขตัวแรกที่หมอเคยเห็น และยอมรับในความอดทน  ความซื่อสัตย์ที่มีต่อเจ้านาย  ไม่เสียพันธุ์บางแก้วเลย...................จำใจต้องฝากให้อยู่ใกล้หมอไปก่อน  เพราะอีกใจอยากใช้เวลาอันน้อยนิดได้อยู่ร่วมกันกับเจ้าตัวน้อย  คิดว่าเรากำลังนับถอยหลังแล้ว

                18.30 น.   กลับเข้าไปดูอาการอีกรอบ  ไม่ต่างจากเมื่อเช้าเท่าไร  ผู้ช่วยอุ้มออกมาให้ตามปกติ  ขณะที่นั่งเล่นนั่งคุย เจ้าเก้าล้าน  พยายามจะตอบสนองความรู้สึกอะไรซักอย่าง  หันมาแลบลิ้นหลายครั้ง มองหน้า และจะเข้ามาใกล้ๆที่หน้าเรา เหมือนที่เคยเป็นตอนปกติ........................ แต่อาการกลับน่าตกใจ  ที่เจ้าเก้าล้าน ไม่สามารถฝืนอาการชักเกร็ง  เริ่มจากหน้าผากกระตุก  ตากระพริบถี่  อาการคล้ายคนหอบ  หายใจไม่ทัน  ผมรีบเรียกหมอมาดูอาการ....ด้วยน้ำเสียงสั่น และหยดน้ำตา  อาการค่อยๆทุเลาลง  ผมจำต้องทำใจกล่าวคำลา เพราะอยากให้เขาหลับไปอย่างสบาย ไม่อยากให้ชักทรมาน  “ ไม่ไหวก็หลับเถิด นายสู้เรารู้ นายอยากอยู่กับเรา.......จากนี้ไป เราจะมีนายอยู่ข้างกายเสมอ...แม้ร่างกายนี้ มันจะไม่อยู่ก็ช่างเถอะ.............ความรู้สึกระหว่างเราเท่านั้น  ที่จะอยู่ด้วยกันตลอดไป..............หลับซะเจ้ายอดนักสู้ผู้ซื่อสัตว์ นายเก้าล้าน “  อาการนิ่งสงบลง  ผู้ช่วยรีบนำกลับไปพัก ให้น้ำเกลือต่อ

                ผมเข้าไปปรึกษาหมออีกที......เรื่องแผลนั้นดีขึ้น  เซลล์ที่ตายหลุดออกเกือบหมดแล้ว เนื้อดีสร้างขึ้นมาใหม่แดงสด  อยู่ในเกณฑ์ดี   แต่ที่น่าห่วงก็ตรงที่อาหารกินไม่ได้ จะเอาอะไรไปสร้างเซลล์   แล้วกลับมาชักอีกหมอหนักใจมาก   ผมเปิดประเด็นถามคุณหมอตรงๆถึงโอกาสรอด  หมอบอกเหลือน้อยมากแล้ว..............เลยถามถึงว่า  มีวิธีหรือยาอะไรไหมที่ทำให้เขาหลับสบาย  หมายถึงหลับไม่ตื่น โดยไม่ชัก ไม่ทรมาน (ผมต้องกลั้นใจ กลั้นน้ำตาปรึกษากับหมอเรื่องนี้........พอได้ข้อมูลบ้างไว้มีโอกาสอาจเอามาเป็นประเด็นหารือ กันต่อไป)  หมอบอกมี........แต่คุณพร้อมแล้วหรือ  หมอทำให้ไม่ได้.....เพราะมันเป็นเรื่องละเอียดออ่น  นั่นหมายถึงการตัดโอกาสให้เค้ามีชีวิตรอด  หมอให้ดูอาการเค้าไปก่อน  ถึงความหวังจะน้อยนิด  แต่นั่นก็คือมีความหวัง.............ครับ  ผมจำต้องลากลับด้วยใจที่เป็นห่วง  หาทางออกกับปัญหาไม่ได้  ไม่มีทางเลือกใดๆ  ทำใจก็ยาก   กลับบ้านคิดตลอดทาง  ถึงบ้าน ไม่มีเก้าล้าน  มีแต่ของเล่นวางเกลื่อน  อาหาร  ยา   อุปกรณ์ต่างๆ  หันไปหยิบเสื้อตัวเก่งสุดหล่อที่พากันไปซื้อมาเมื่อ 2 สัปดาห์ที่แล้ว  มาจับๆดูๆ  แล้วคิดไปต่างๆนาๆ..............มันเป็นช่วงเวลาที่ลำบากใจมากเลยครับ 

                22.00 น. คืนนี้มันผิดปกติกว่าทุกคืน  ผมนอนหลับๆ  ตื่นๆ  หูแว่วได้ยินเสียงเหมือน เจ้าเก้าล้าน เคาะประตูเพื่อออกไปฉี่ข้างนอกเหมือนเมื่อก่อน  แต่ลุกขึ้นมา ไม่มีเก้าล้าน  มองไปที่ตรงที่เค้าชอบนอน  มีแต่ผ้าปู  กับ หมอนข้างเด็ก ที่เค้าชอบนอนเกยคาง  มันเงียบเหงาบอกไม่ถูก

05/02/2550          

เช้าวันนั้นผมเองกำลังออกเดินทางไปทำงานด้วยใจที่คิดเป็นห่วง เป็นกังวล  กับอาการของเจ้าตัวน้อย  ระหว่างทางก็ได้รับโทรศัพท์แจ้งข่าวร้าย จากทางโรงพยาบาลสัตว์  ผมถึงกับอึ้งไป.........และตัดสินใจยังไม่เดินทางไปโรงพยาบาลในช่วงเช้า  เพื่อหาเวลาทำใจรับสภาพกับความเป็นจริงที่เกิดขึ้น    หันไปหาคอมฯ บนโต๊ะทำงาน เพื่อเข้าเว็ปไซส์  แต่ก็ยังทำใจไม่ได้อยู่ดี    ไปนั่งทานกาแฟ มองเห็นสุนัขจรจัดตัวหนึ่ง ดูไร้จุดหมาย  แต่สามารถเติบโตมาได้ขนาดนี้ ก็นับว่าเก่งเอาตัวรอด  แต่ไม่มีผู้ใดเหลียวแล  หรือว่าเจ้านี่มันถูกคนนำมาทิ้ง  พยายามตีสนิท แต่ยากครับ  เค้าหนีเตลิดไป.........................ยิ่งเห็น ยิ่งคิถึงเจ้าเก้าล้าน  ที่เราเคยหวัง ว่าวันข้างหน้าเขาจะเติบโต  อยู่เคียงข้างเราไปอย่างน้อยก็ซัก 10 ปี ที่เราจะสร้างมิตรภาพร่วมกันอย่างแน่นแฟ้น  เช่นเดียวกับสุนัขทุกๆตัวที่ผมเคยเลี้ยงผ่านมา หรืออาจจะดีกว่าเพราะมีแววตั้งแต่เล็ก ( เพราะสายพันธุ์บางแก้วในตัวเค้า)

ทานกาแฟเสร็จ  เดินไปดูรอบๆโรงงาน หาที่เหมาะๆ  ที่จะฝังเขาไว้ที่โรงงานเรานี้  เพราะเดิมตั้งใจว่า  โตขึ้นก็จะยกหน้าที่ดูแลที่นี่ให้เขารับผิดชอบโรงงานนี้  ในยามค่ำคืน

ประมาณ บ่าย 3 โมง ผมตัดสินไปรับ เจ้าตัวน้อย กลับบ้านเรา ด้วยอาการที่เก็บกลั้น  ทันทีที่ไปถึง ผมขอจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายก่อน ( นอนโรงพยาบาล 2 รอบ หมดไปอีก เกือบๆ 10,000 รวมแล้วที่ผ่านมาก็ร่วม 30,000 ….เอาน่ะไม่เป็นไร เพื่อเค้า นายเก้าล้าน )  หลังเคลียร์เงินเสร็จ ไม่ทันตั้งตัวผู้ช่วยคนเดิม พี่เลี้ยงเจ้าเก้าล้าน ก็อุ้มร่างอันไร้วิญญาณถูกห่อหุ้มด้วยถุงดำ  มีป้ายชื่อติดอยู่ เดินน้ำตาซึมตรงมาหาผม....แล้วส่งให้บอกน้องเก้าล้านครับพี่.....................!!!!!!!!!!!!!!!      ผมถึงกับอึ้ง.......!!!!!       ตะลึง........!!!!!!     ตอบกลับไปโดยไม่ได้คิดว่า........” ไม่ใช่  ไม่ใช่เก้าล้าน ของผม” แล้วหันหน้าหนี  พร้อมกับน้ำตาร่วงแบบอายใครไม่เป็น  แล้วรีบหันกลับไปรับเขา  เข้ามาโอบกอดไว้ ..........” กลับบ้านเราเถิดนะลูกนะ............ไม่เจ็บ  ไม่ป่วย แล้ว .........หายแล้ว  ไป....เก่งมาก   ยอดเยี่ยมมาก “  พร้อมกันนั้นได้กล่าวลาและขอบคุณ คุณหมอและผู้ช่วยฯทุกคน   ทุกคนก็สู้กันสุดความสามารถแล้ว      ขับรถพาเขากลับมาโรงงาน  คุย  บอกเค้าตลอดทาง  เหมือนตอนที่เค้ามีชีวิต  ยังถามเค้าอยู่เลยว่า  ไม่มีเกยคางที่แขนผม เวลาขับรถหรือ  วางเค้าบนตัก (อยู่ในถุงดำ) พยายามลูบคลำหา หัว หาง หู ขา ทุกๆส่วนของร่างกายเขา  บอกเขาว่าหายแล้ว  ไม่เจ็บแล้ว...........................  ถึงโรงงานตรงไปจัดการฝังเขาด้วยตัวเอง  ที่ได้ต้นก้ามปู ขนาดใหญ่  พร้อมทั้งเอาของเล่น อาหารทุกอย่าง ฝังรวมไปด้วย  ด้วยอาการเศร้าใจอย่างบอกไม่ถูก...................เสร็จแล้ว ได้เอาน้ำยาฆ่าเชื้อ ( Virakly) ที่คุณหมอจัดมาให้ ฉีดพ่น ปากหลุม และบริเวณโดยรอบ  เสร็จแล้วเก็บทำความสะอาดกรง  และฉีดพ่นน้ำยาฆ่าเชื้อทั่วบริเวณที่เขาเคยอยู่

จากนี้ไป............เก้าล้านจะอยู่ในใจผม  อยู่ข้างกายผม  ไปตลอด  คงไม่มีสุนัขตัวใดมาทดแทนได้  ถึงมีก็ไม่ใช่   “นายเก้าล้าน”   ครั้งนี้อาจเป็นเพราะผมละเมิดอุดมการณ์ตนเอง  ที่เคยตั้งสัตย์ไว้ว่า จะไม่ซื้อขายชีวิต เพราะตั้งแต่เลี้ยงสัตว์มาหลายชนิด  สุนัขก็  8  ตัวไปแล้ว  ล้วนเอาใจรักจริงไปแลกมาทั้งสิ้น  ขอเอาจากญาติบ้าง  เพื่อนบ้าง  แล้วสัญญากันว่าจะไม่ทิ้งขว้าง จะเอาไปเลี้ยงให้ดีเอามาเป็นเพื่อน  ไว้ใช้เฝ้าบ้านบ้าง........บางทีสุนัขก็เป็นนายเรา  คอยหาอาหารให้เค้ากินไง

เหตุการณ์นี้คงไม่ถึงกับทำให้เลิกเลี้ยงสุนัขไปเลย  แต่จะเป็นจุดเริ่ม ก่อนที่จะเลี้ยงสุนัขต่อไปอย่างถูกวิธี  มีการศึกษาข้อมูล  คัดสรร  ก่อนที่จะเลี้ยง  หลังจากสุนัขตัวที่ 9  “ นายเก้าล้าน “ ต้องจากไปก่อนวัยอันควร   ไม่แน่นะ....................ในอนาคตอาจคิดเป็น บรีดเดอร์ซะเอง   เพื่อผลิตบางแก้วที่ได้มาตรฐาน รักษาเผ่าพันธุ์หมาไทยไม่ให้สูญไป  แจกจ่ายกัน เอาใจมาแลกไปเลี้ยง  ไม่ซื้อ ขาย มุ่งแต่กำไรอย่างที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน..................ในนาม  “ คอกนายเก้าล้าน “   ซะเลย  เป็นงัย

 “ เก้าล้าน.................นายยังอยู่กับเราเสมอ      เราเชื่อ “