วันนี้ แวะไปทำบุญที่วัดสวนแก้ว  เอาของที่ไม่ใช้ไปให้เขารีไซเคิล  และ ร่วมทำสังฆทาน

ได้แวะไปดูที่คอนโดสุนัข  มีสุนัขอยู่รวมกันหนาแน่นมากกว่า ๖๐๐ ตัว   ทราบจากเจ้าหน้าที่ดูแลว่า   มีคนเอาสุนัขมาฝากและมาปล่อยที่วัดเป็นจำนวนมาก   พระพยอมจึงได้เริ่มทำโครงการคอนโดสุนัขให้สุนัขมีที่อยู่เป็นสัดเป็นส่วนประมาณ ๒ ปีที่แล้วโดยตอนต้นมีสุนัขอยู่ประมาณ ๑๐๐ กว่าตัว   ต่อมา เมื่อประมาณ ๕ เดือนที่แล้ว คุณหมอ(ตามที่เจ้าหน้าที่เรียก)ได้เข้ามาช่วยดูแลรักษาและได้นำสุนัขที่ไปช่วยเหลือจากที่ต่างๆเข้ามาไว้ที่นี่ด้วย  ทำให้จำนวนสุนัขเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วเป็น ๖๐๐ กว่าตัว  โดยทีมงานของคุณหมอจะเข้ามาช่วยดูแลรักษาเป็นครั้งคราว  แต่ความรับผิดชอบอยู่ในความดูแลของเจ้าหน้าที่วัดสวนแก้วที่มีอยู่ไม่กี่คน

กรณีสุนัขตายโดยไม่มีคนเหลียวแลที่คุณนิวัตเอามาให้ดูข้างต้น   ก็คงเป็นตัวอย่างหนึ่งของการทำงานเกินกำลังตนเอง   ซึ่งแน่นอน ข้ออ้างก็คงจะเป็นว่า มีผู้บริจาคเงินน้อย  จึงทำให้ไม่สามารถดูแลได้เต็มที่   ผมเองก็ได้บอกแล้วว่า "...รู้สึกไม่เห็นด้วยที่มีหลายๆหน่วยงานเน้นจุดขายในเรื่องหมาเจ็บป่วยพิการมากเกินไปแทนที่จะเอาทรัพยากรที่มีอยู่จำกัดไปทำเรื่องอื่น..."   พูดง่ายๆ ก็คือ เอาหมามาขายความสงสารหาเงินบริจาคนั่นเอง  ถ้าหาไม่ได้  ก็ปล่อยให้มันต้องมีอันเป็นไป   ถ้าเช่นนั้น  เราไปจับหมามาทำไม  ปล่อยให้มันหากินเอง  หรือปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเทศบาลหรือ กทม.ไม่ดีกว่าหรือ  ถ้าเราทำงานแล้ว  ก็ไม่ดีไปกว่าเขา

ถึงอยากให้เน้นเรื่องของ Small but beatiful  สะสม Success Stories  ไว้ให้คนได้รับรู้กัน  คนที่เข้าใจและเชื่อใจพร้อมที่จะให้การสนับสนุนก็จะมีมากตามมา   ดีกว่าไปนั่งกลุ้มใจว่าทำไมไม่มีคนบริจาคเงินช่วยหมา    หรือ  ทำไมไม่มีคนมาช่วยกันบ้าง